Украінскі правапіс 1933 году
катэгорыя ў праекце Вікімэдыя From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Украінскі правапіс 1933 году (па-ўкраінску: Український правопис 1933 року) — украінскі правапіс, прыняты ў 1933 годзе ў тагачаснай сталіцы ЎССР, у Харкаве. Пачаўся працэс штучнага збліжэньня ўкраінскай і расейскай моўных традыцый правапісу. Некаторыя нормы, адхіленыя з-за адсутнасьці ў расейскім правапісе, вернуты да ўкраінскага правапісу 2019 году.
Напярэдадні рэформы
На 1920-я гады прыпаў росквіт украінскага мовазнаўства, праведзена значная праца па нармаваньні ўкраінскай літаратурнай мовы, навуковай тэрміналёгіі, слоўнікаў. Праца навукоўцаў адзначылася выданьнем Украінскага правапісу 1928 г., што ўпершыню стала афіцыйным і уніфікаваным для ўсёй Украіны. Убачылі сьвет Акадэмічны расейска-ўкраінскі слоўнік пад рэд. Агатангела Крымскага. Аднак кадыфікацыя 1928—1929 гадоў, якая аб’ядноўвала ў адным правапісным кодэксе прыдняпроўскую й прыднястроўскую моўныя нормы, аказалася нездавальняючай пры тых палітычных абставінах і мела патрэбу ў зьменах.[1]
Remove ads
Пачатак рэпрэсый і русыфікацыі
Але на пачатку 1930-х гадоў на Ўкраіну пракацілася хваля татальнай плянавай русыфікацыі пад лёзунгамі барацьбы з украінскім нацыяналізмам.
«Новая эпоха» савецкай палітыкі ў адносінах да ўкраінскай культуры, а таксама мовы пачалася пасьля пастановы ЦК ВКП(б) ад 3 красавіка 1932 г. «Аб падаўленьні нацыяналізму ва Ўкраіне» і ўвядзеньня камуністычных ідэй. Для гэтага ва Ўкраіну быў накаваны Павел Постышаў, які прыбыў у сталіцу Харкаў у студзені 1933 году. Ён сілком чысьціў Украіну ад «нацыяналістаў». 7 ліпеня 1933 г. Мікола Скрыпнік скончыў жыцьцё самагубствам, не вытрымаўшы перасьледу. Члены Прэзыдыюма Артаграфічнай камісіі Ўсевалад Ганцоў, А. Прыходька, С. Піліпенка (Алякса Сіняўскі й А. Крымскага рэпрэсавалі пазьней). У правапісе шукалі «нацыяналістычнае шкодніцтва», неабходнае для барацьбы з украінскім нацыянальным адраджэньнем.
Remove ads
Выкараненьне спэцыфічных асаблівасьцёў украінскай мовы
Зьнішчаць і спыняць росквіт украінскай мовы ўвогуле, і літаратурнай мовы ў прыватнасьці, бальшавікі спачатку ўзяліся чужымі рукамі — за гэта ўзяліся Андрэй Хвыля (сапраўднае прозьвішча Олінтэр) і Н. Кагановіч. Па сутнасьці, яны першыя паднялі шум, нібы ва ўкраінскім мовазнаўстве — буржуазна-шавіністычны дэструктыўны мэтад, што й замацаваў А. Хвыля сваёй сумнай памяці кнігай «Выкараніць, зьнішчыць карані ўкраінскага нацыяналізму на моўным фронце», Харкаў, 1933 г.,[2] было надрукавана 15 000 асобнікаў.[3]
А. Хвыля, кіраўнік навастворанай 1933 г. артаграфічнай камісіі пры Народным камісарыяце асьветы, сьцьвярджаў:
«Правапіс, зацьверджаны М. Скрыпнікам 6 верасьня 1928 году накіраваў разьвіцьцё ўкраінскай мовы на польскую, чэскую буржуазную культуру. Гэта ставіла бар’ер паміж украінскай і маскальскай мовамі, перашкаджала вывучэньню пісьменнасьці шырокімі працоўнымі масамі <…>. Камісія, створаная НДА, перагледзела ўкраінскі правапіс <„>. Асноўныя выпраўленьні тычыліся ліквідацыі ўсіх правілаў, якія арыентавалі ўкраінскую мову на польскую й чэскую буржуазныя культуры, скажалі сучасную ўкраінскую мову й ставілі бар’ер паміж украінскай і маскальскай мовамі <…>. Адкінуты мёртвыя кансерватыўныя нормы, устаноўленыя нацыяналістамі, якія скажаюць сучасную ўкраінскую мову, жывую мову практыкі працоўных мас Украіны».
Без усялякіх дыскусій і канферэнцый названая камісія «перапрацавала» й у 1933 г. выдала новыя правілы. З алфавіту была выкінутая літара ґ, кардынальна зменена напісаньне іншамоўных слоў, зменены парадыгмы склонавых лексем. У правілы ўнесена каля 126 паправак, цалкам зменены раздзел аб напісанні іншамоўных слоў. Новыя правілы правапісу ўпершыню былі апублікаваныя ў часопісе «Політэхнічная адукацыя» (933, « 6), у канцы 1933 г. яны выйшлі асобнай кнігай «Украінскі правапіс».
З абвінавачваньнямі ва ўбіваньні кліну паміж расейскай і ўкраінскай моўнымі практыкамі:
- Ліквідаваны формы парнага ліку (дві книзі, три вербі, чотири хаті, дві руці і інш.).
- Адменена ўжыванне вінавальнага склону ў формах: бачу молодиці, веду хлопці, дивлюся на піонерки.
- З паралельных форм бабів і баб, хатів і хат, губів і губ, статтів і статей засталіся толькі найбольш блізкія да расейскай варыянту.
- З паралельных словаў тваральных варыянтаў становисько — становище, огнисько — огнище, гноїсько — гноїще пераважней утварэньняў з суфіксам (суфіксам) -ище.
- Паралельныя формы давальнага і меснага склонаў адзіночнага ліку назоўнікаў другога скланеньня святові — святу, серцеві — серцю, сонцеві — сонцю, у русі — у рухові абмяжаваны формамі на -у(ю), агульнымі з расейскімі.
- Чаргаваньне прыставак (прыназоўнікаў) з — с перад глухімі зычнымі к, п, т, х была пашырана да ф:
- Надпіс замежных словаў бакханка, барбаризм па лацінскім узоры вернуты да ўсходнеўкраінскага варыянту, вырабленага пад уплывам царкоўнаславянскай і расейскай моваў: вакханка, варваризм, а таксама претенсія, іхтіосавр, бронтосавр (узаконены претензія, іхтіозавр, бронтозавр), радіюс, консиліюм, медіюм, Маріюпіль (узаконены радіус, консиліум, медіум, Маріуполь).[4]
- Спрошчана ўжываньне канчаткаў давальнага склону адзіночнага ліку мужчынскага роду (-ові, -еві/-єві). Згодна з папярэднім правапісам, назоўнікі мужчынскага роду павінны мець канчаткі -ові, -еві/-єві, а ўжываньне канчатка -у/-ю абмежавана. Наступныя рэформы спрасьцілі й абагульнілі ўжыванне гэтых форм, аддаючы перавагу аналягічнаму расейскай канчатку -у/-ю.
- Устаноўлена цьвёрдае напісаньне шэрагу прыметнікаў:
- Канчатак -и ў родзе адзіночнага ліку для назоўнікаў жаночага роду з двума зычнымі ў канцы асновы быў заменены на -і, што супала з гістарычным разьвіцьцём украінскай мовы (Шавялёў[5]):
- У адпаведнасьці з этымалёгіяй чаргуюцца галосных:
- Ва ўскосных склонах украінскія прозьвішчы атрымалі новыя канчаткі:
- Геаграфічныя назвы адсартаваныя. Згодна з правапісам 1928 г. назвы гарадоў павінны былі пераносіцца «пісьмова ў іх нацыянальна-гістарычным выглядзе» (§ 81), а правапіс 1933 г. патрабуе перадаваць як «як прыняты савецкімі органамі дзяржаўнай улады» (§ 89):
Назвы гарадоў пачалі заканчвацца на -ськ, -цьк (а не -ське, -цьке): Волочинське, Старобільське, Пинське, Зінов'ївське, Луцьке й інш. і г. д.
Пачалі адмяняцца такія назвы, як назоўнікі: із Старобільська, під Волочинськом, а не як прыметнікі: із Старобільського, під Волочинським.
Прыметнікі, утвораныя з назваў гарадоў перемиський, радомиський, зьвернуты на перемишльський, радомишльський.
- Практыкуецца пазьбяганьне назоўнікаў у тых выпадках, калі яны не паўтараюць расейскага ўжытку: прыназоўнік до ў парах до школи, до Києва пасьлядоўна замяняецца прыназоўнікам у — у школу, у Київ.
- З ужытку ў УССР зьніклі канструкцыі зь безасабовымі прыметнікамі: випуск машин припинено, злочинця затримано; замест гэтага квітнее суржыкаваньне: випуск машин припинений, злочинець затриманий.
- Штучна падзеленыя прыметнік на два дружній прыметнікі: дружний і дружній, розьніцу паміж імі можна ўсталяваць, толькі параўнаўшы іх з расійкімі аналагамі дружественным дружественным. Такая ж апэрацыя была зроблена са словам багатир. На адным штучна зроблены два словы: багатир (багатий) і богатир (витязь, лицар, герой).
- Увядзеньне новай, скапіяванай з расейскай, тэрміналёгіі ва ўсіх галінах ведаў:
- Імёны людзей унармаваныя ў адпаведнасьці з усходнеўкраінскай традыцыяй:
- Паколькі літара ґ была выдалена з альфабэту, замежныя ўласныя імёны з h і g сталі прадстаўляцца толькі адной літарай г, незалежна ад вымаўленьня (§ 76):
- Лексыка грэцкай літары θ зьменена для ўсходняга ўзору:
- Гукавое спалучэньне ія ў іншамоўных словах, зацьверджанае правапісам 1928 г., было заменена распаўсюджаным у тагачаснай практыцы іа:[6]
- Нямецкі дыфтонг eі, які гучыць як ай, узяў напісаньне:
- У запазычаных словах зь мяккім л зацьвярджаецца ўсходнеўкраінскае вымаўленьне л::[7]
- Упарадкаваны правапіс замежных слоў:
- Унармаваныя націскі:
Remove ads
Зьнішчэньне тэрміналёгіі й лексыкі
Пасьля фізычнай расправы над мовазнаўцамі тэрміналягічная справа нанесла чарговы ўдар. Былі створаны спэцыяльныя брыгады для прагляду слоўнікаў і выдаленьня «нацыяналістычных» словаў і тэрмінаў; гвалтоўнымі мэтадамі ўся тэрміналёгія (тэхнічная, навуковая) прыводзіцца ў поўную адпаведнасьць з расейкай. Нават у мовазнаўстве была ўведзена расейкая граматычная тэрміналёгія, якая адкінула ўсе дасягненьні ўкраінскіх навукоўцаў.
Рэформа «правапісу» фактычна ператварылася ў барацьбу з самабытнымі й самабытнымі асаблівасьцямі ўкраінскай мовы. З гэтай мэтай змагар з «нацыяналізмам» у мовазнаўстве Андрэй Хвыля, сам пазьней рэпрэсаваны за нацыяналізм, высунуў перад нагляднымі органамі партыі наступныя патрабаваньні аб тэрміналягічнай дзейнасьці:
- неадкладна спыніць выданьне ўсіх слоўнікаў;
- агляд слоўнікаў і ўсёй тэрміналёгіі;
- уніфікаваць тэхнічную тэрміналёгію з тэрміналёгіяй, якая існуе ў Савецкім Зьвязе й выкарыстоўваецца ва Ўкраіне;
- перагледзець кадры на моўным фронце й выгнаць з гэтага фронту буржуазна-нацыяналістычныя элемэнты;
- прагляд правапісу.
Украінская лексыка была пастаўлена ў залежнасьць ад расейскай, адбывалася сыстэматычная ліквідацыя спэцыфічнай украінскай лексыкі й замена яе расейкай. Прыклад:
Спэцыфічнае ўкраінскае слова закотистий (закотистий комір) выдаленае са слоўнікаў і ўведзенае слова відкладний (відкладний комір), таму што яно прытрымліваецца формы расійскай отложной (отложной воротник).
Калі правапісцы 1933 г. былі рэпрэсаваныя, у часы страху й моўнага хаосу ўсе пэрыядычныя выданьні, а таксама выдавецтвы Ўкраінскай ССР рэгулярна атрымлівалі сьпісы словаў, якіх трэба пазьбягаць, ад вядучага камуністычнага партыйнага выданьня.
Дакладна такая ж моўная палітыка прымяняецца да беларускай мовы. Таксама ў 1933 годзе быў уведзены новы беларускі правапіс — у беларускую мову ўнесены каля 30 фанэтычных і марфалягічных прыкмет, узятых жыўцом з расейкай мовы. Актыўная русыфікацыя беларускай лексыкі пачалася з накаваньня лексыкаграфічнай практыкі.[4]
Remove ads
Тэкст
Український правопис. — Харків: Радянська школа, 1933. (Альтернативне посилання: .)
Глядзіце таксама
Крыніцы
Літаратура
Вонкавыя спасылкі
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads