К’ічу-лакханг
From Wikipedia, the free encyclopedia
From Wikipedia, the free encyclopedia
К’ічу-лакханг або Храм К’ічу (Kyichu Lhakhang), таксама Храм К’ерчу (Lho Kyerchu), — важны тыбецкі будыйскі храм (лакханг) VII стагоддзя. Размешчаны ў гевозе Ланга, акруга Паро, у Бутане; прыкладна за пяць хвілін язды на поўнач ад горада Паро.
| К’ічу-лакханг | |
|---|---|
 | |
| Месцазнаходжанне | |
 Бутан, дзонгхаг Паро |
|
  |
|
| Каардынаты | 27°26′28″ пн. ш. 89°22′33″ у. д.HGЯO |
| Звесткі пра манастыр | |
| Заснавальнік | Сонгцэн Гампо |
| Дата заснавання | 659 год |
| Дата рэстаўрацыі | XVI стагоддзе; 1838 год |
| Прыналежнасць | Тыбецкі будызм |
| Прысвечаны | Ваджрасатва, Ваджракілая |
| kyichulhakhang.org | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Храм К’ічу — адзін з найстаражытных храмаў Бутану, збудаваны ў 659 годзе па ўказе тыбецкага цара Сонгцэна Гампо, 32-м царом дынастыі Ярлунг, што кіравала Тыбетам большую частку першага тысячагоддзя нашай эры. Храм лічыцца адным са 108 храмаў, пабудаваных царом для ўціхамірвання духоўных сіл уздоўж царскіх межаў.
У VIII стагоддзі храм наведаў тхеравадыйскі гуру Падмасамбхава, дзе, як лічыцца, ён схаваў мноства духоўных скарбаў. Джэ Кхенпа Шэраб Г’ялцэн пісаў, што ў XII стагоддзі за храмам прыглядала школа Каг’ю, а ў XIII стагоддзі ён быў перададзены нашчадку славутага манаха Фаджо Другома Жыгпо — Німе. У сваёй кнізе «Школа Нінгма тыбецкага будызму: яе асновы і гісторыя» Джыгдрал Ешэ Дорджэ паведамляе, што храм К’ічу пэўны час заставаўся занядбаным, пакуль настаўнік Пэма Лінгпа (1450—1521) не адшукаў яго зноў, аднавіўшы ў першапачатковым выглядзе. У 1644 годзе храм апынуўся ва ўладаннях бутанскага цара-заснавальніка Нгаванга Намг’яла.
За 1836—1838 гады храм быў адрэстаўраваны і паўторна асвечаны 25-м Джэ Кхенпа Шарабам Г’ялцэнам. У 1971 годзе па загадзе царыцы Кесанг Чодэн, жонкі цара Джыгме Дорджы Вангчука, побач са старым храмам пабудаваны храм Гуру, асвячоны вялікім майстрам Дылгом Кх’енцэ Рынпочэ. З тых часоў у гэтым храме пад заступніцтвам Кесанг Чодэн праводзяцца штогадовыя абрады ўшанавання бажаствам Ваджрасатвы, Палчэна Херукі і Ваджракілаі дзеля дабра краіны. Існуе павер’е, што два апельсінавыя дрэвы ў храмавым двары плоданасяць круглы год.
Паводле вераванняў, усю паверхню Тыбета і Гімалаяў зачыняла ляжачая на ёй волатаўская дэмоніца Сін Мо, мяшаючы тым самым распаўсюджванню будызму. Каб яе перамагчы, цар Сонгцэн Гампо загадаў пабудаваць 108 манастыроў, прыкаваўшы да зямлі ўсе часткі яе цела. 12 з іх будаваліся ў адпаведнасці з дакладнымі разлікамі[1]. У самым цэнтры рэгіёну стаяў храм Джокханг у Лхасе (меркавана пабудаваны ў 638 годзе)[2]. Далей тры групы з чатырох манастыроў на пэўнай адлегласці ахоплівалі розныя часткі цела. К’ічу-лакханг уваходзіў у чацвёрку самых аддаленых і адпавядаў падэшве дэмоніцы. Іншы манастыр, Джамбей-лакханг, у Бумтангу адпавядаў калену дэманіцы. Гісторыя заснавання гэтых лакхангаў настолькі добра вядомая бутанцам, што, па словах гісторыка Кармы Пхунцо, гісторыя Бутана фактычна пачынаецца з гэтай падзеі[3].
Мяркуецца, што першапачаткова К’ічу-лакханг быў меншым будынкам, аднак з часам шэраг будыйскіх святых і гуру ўнеслі свой уклад у развіццё храма, ператварыўшы яго ў тое ўражлівае збудаванне, якім ён з’яўляецца сёння. К’ічу-лакханг размешчаны паміж жаночым манастыром Тэнчэн Чолінг і храмамі Такцанг і Сангчакхор.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
