Мова праграмавання нізкага ўзроўню
From Wikipedia, the free encyclopedia
Нізкаўзроўневая мова праграмавання — гэта мова праграмавання, якая практычна не абстрагуецца ад архітэктуры набору інструкцый камп’ютара: каманды ці функцыі ў моўнай карце структурна падобныя з інструкцыямі працэсара. Звычайна гэта адносіцца альбо да машыннага кода, альбо да мовы асэмблера. З-за нізкай (адсюль і слова) абстракцыі паміж мовай і машыннай мовай мовы нізкага ўзроўню часам называюць «блізкімі да апаратуры». Праграмы, напісаныя на нізкаўзроўневых мовах, як правіла, адносна не партатыўныя, паколькі аптымізаваны пад пэўны тып сістэмнай архітэктуры[1].
Мовы нізкага ўзроўню могуць пераўтварацца ў машынны код без кампілятара ці інтэрпрэтатара — у мовах праграмавання другога пакалення выкарыстоўваецца прасцейшы працэсар, званы асэмблерам. У выніку код выконваецца непасрэдна на працэсары. Праграма, напісаная на мове нізкага ўзроўню, можа выконвацца вельмі хутка і займаць мала месца ў памяці. Аналагічная праграма на мове высокага ўзроўню можа быць менш эфектыўнай і займаць больш памяці. Мовы нізкага ўзроўню простыя, але лічацца складанымі ў выкарыстанні з прычыны вялікай колькасці тэхнічных дэталяў, якія праграміст павінен памятаць. Для параўнання, мова праграмавання высокага ўзроўня ізалюе семантыку выканання архітэктуры камп’ютара ад спецыфікацыі праграмы, што спрашчае распрацоўку[1].