Італьянская мова

Італьянская мова належыць да раманскай групы індаеўрапейскай сям'і.

Італьянская
Саманазва	Italiano
Краіны	Італія і 29 іншых краін
Рэгіёны	Заходняя Еўропа
Афіцыйны статус	Італія, Швейцарыя, Сан-Марына, Ватыкан, Еўрапейскі Саюз, рэгіёны Славеніі і Харватыі
Арганізацыя, якая рэгулюе	Accademia della Crusca
Агульная колькасць носьбітаў	70 млн.
Статус	у бяспецы[d][1]
Класіфікацыя
Індаеўрапейская Раманскія Заходнераманскія Італьянская
Пісьменнасць	італьянскі алфавіт[d] і лацінскае пісьмо
Моўныя коды
ДАСТ 7.75–97	ита 235
ISO 639-1	it
ISO 639-2	ita
ISO 639-3	ita
WALS	ifi і ita
Ethnologue	ita
Linguasphere	51-AAA-q
ABS ASCL	2401 і 24
IETF	it
Glottolog	ital1282
Вікіпедыя на гэтай мове

Італьянскі скорапіс выкладаецца ў пачатковай школе

Італьянская мова — гэта мова Італіі, некаторых рэгіёнаў Швейцарыі, Славеніі і Харватыі, а таксама рэспублікі Сан-Марына. Яна з'яўляецца дзяржаўнай у Італіі, Сан-Марына, адной з дзяржаўных моў Ватыкана і Швейцарыі. Агулькая колькасць носьбітаў італьянскай мовы складае каля 70 мільёнаў чалавек.^[2][3]

Італьянская мова паходзіць ад лаціны — мовы старажытнага Рыму. Пасля распаду Рымскай імперыі на тэрыторыі Італіі былі распаўсюджаныя некалькі мясцовых варынятаў «народнай лаціны». Аснову сучаснай італьянскай мовы складае тасканскі (фларэнційскі) дыялект, на якім пісалі сусветна вядомыя італьянскія класікі Дантэ, Петрарка, Бакача. Асобныя дыялекты (венецыянскі, неапалітанскі і інш.) існуюць у італьянскай мове дагэтуль.

Італьянскую мову часта называюць адной з самых прыгожых і мілагучных моў свету, ці нават самай прыгожай, што выклікана вялікім удзелам галосных гукаў. Таксама яна вядомая як мова класічнай музыкі. Большая частка музыкальнай тэрміналогіі мае італьянскае паходжанне. З італьянскай мовы паходзяць таксама шэраг кулінарных, архітэктурных тэрмінаў ды інш.

Гл. таксама

• Граматыка італьянскай мовы