Ігнат Мікалаевіч Даніловіч

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Даніловіч.

Ігнат Мікалаевіч Даніловіч (28 жніўня (8 верасня) 1788, Грынявічы Вялікія^[d], Карона Каралеўства Польскага — 30 чэрвеня (12 ліпеня) 1843, Есенік) — гісторык права і археограф. Адзін з першых даследчыкаў летапісных і заканадаўчых помнікаў ВКЛ. Прафесар (1822 г.).

Ігнат Мікалаевіч Даніловіч
Дата нараджэння	28 жніўня (8 верасня) 1788
Месца нараджэння	Грынявічы Вялікія[d], Бельская зямля, Падляшскае ваяводства, Малапольская правінцыя, Карона Каралеўства Польскага, Рэч Паспалітая
Дата смерці	30 чэрвеня (12 ліпеня) 1843 (54 гады)
Месца смерці	Есенік, Аўстрыйская Сілезія, Землі багемскай кароны, Аўстрыйская імперыя
Род дзейнасці	гісторык
Навуковая сфера	гісторыя дзяржавы і права[d]
Месца працы	Імператарскі Віленскі ўніверсітэт Харкаўскі нацыянальны ўніверсітэт імя В. Н. Каразіна Віленскі ўніверсітэт МДУ[1]
Навуковая ступень	доктар кананічнага і грамадзянскага права[d][1]
Альма-матар	Імператарскі Віленскі ўніверсітэт Віленскі ўніверсітэт
Член у	Кракаўскае навуковае таварыства[d][2]
Подпіс
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

З сям’і беларускага ўніяцкага святара. Скончыў Віленскі ўніверсітэт (1812), дзе ў 1814—1824 гадах выкладаў права. Пасля раскрыцця таварыства філаматаў звольнены з працы, пакінуў Вільню, бо яму забаронена жыць на тэрыторыі беларуска-літоўскіх губерняў. У 1825—1829 гадах прафесар Харкаўскага ўніверсітэта, у 1830—1835 гадах працаваў Санкт-Пецярбургу ў камісіі М. М. Спяранскага па падрыхтоўцы збору мясцовых законаў для заходніх губерняў. У 1835—1842 гадах выкладаў права ў Кіеўскім Імператарскім універсітэце св. Уладзіміра і Маскоўскім універсітэтах.

Навуковая дзейнасць

Як вучоны і грамадзянін сфарміраваўся ў часы вучобы і працы ў Віленскім універсітэце ў вольналюбівым патрыятычным асяроддзі, у якім панавала глыбокая павага і цікавасць да мінуўшчыны краю. Займаўся зборам, вывучэннем і публікацыяй пісьмовых крыніц па гісторыі беларуска-літоўскіх губерняў. Упершыню апісаў усе рукапісныя і друкаваныя экзэмпляры Статута ВКЛ, падрыхтаваў першае навуковае выданне Статута ВКЛ 1529 (у 1841 г. апублікаваны А. Т. Дзялынскім у «Зборы літоўскіх законаў ад 1389 да 1529»). У працы «Гістарычны агляд літоўскага заканадаўства» (1837) даў характарыстыку гістарычнага развіцця права ў беларуска-літоўскіх губернях, першы спрабаваў высветліць яго крыніцы і сувязь са старажытнарускім і заходнееўрапейскім заканадаўствам, сцвярджаў пра самабытнасць права ВКЛ. Упершыню апублікаваў беларуска-літоўскі летапіс 1446 г. паводле рукапісу 1519 г., які ў 1822 г. разам з М. К. Баброўскім выявіў у бібліятэцы Супрасльскага манастыра; перавыдадзены асобна пад назвай «Летапісец Літвы і руская хроніка»^[3] (1827), Працы Даніловіча «Пра літоўскія летапісы» (1840)^[4] і «Паведамленне пра сапраўдных літоўскіх летапісцаў» (1841) далі пачатак навуковым даследаванням беларуска-літоўскага летапісання. Сваімі публікацыямі канчаткова развеяў сумненні асобных вучоных пра існаванне ў ВКЛ летапісання і даказаў, што беларусы і літоўцы ўжо ў XV ст. мелі сваіх гісторыкаў. Разам з М. А. Абаленскім падрыхтаваў і выдаў «Кнігу пасольскую метрыкі Вялікага княства Літоўскага» (Т. 1, 1843). У «Скарбніцы грамат» (Т. 1 — 2, 1860—1862, выдадзены Я.Тышкевічам у Вільні) апісаў, пераказаў змест і часткова апублікаваў каля 2500 розных пісьмовых крыніц па гісторыі Беларусі і Літвы ад выпісак з Герадота да актаў 1569 года. Марыў пра адраджэнне літоўска-беларускай дзяржавы і мовы Статутаў ВКЛ.

Зноскі

1. Шевырёв С. П. История императорского Московского университета — М.: Университетская Типография, 1855. — С. 562.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q60823830'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q135472448'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1967027'></a>
2. http://tnk.krakow.pl/czlonkowie/danilowicz-ignacy/ Праверана 30 жніўня 2022.
3. Daniłowicz I. Latopisiec Litwy i kronika ruska : z rękopisu sławiańskiego przepisane. — Wilno, 1827.
4. Данилович И. О литовских летописях. — Санкт-Петербург, 1840.