Анатоль Аляксандравіч Бачкароў

Анатоль Аляксандравіч Бачкароў (15 сакавіка 1942, г. Улан-Удэ, Расія — 20 студзеня 1997) — беларускі скульптар, працаваў у галіне станковай і манументальнай скульптуры.

Анатоль Аляксандравіч Бачкароў
Дата нараджэння	15 сакавіка 1942(1942-03-15)
Месца нараджэння	Улан-Удэ, Бурацкая АССР[d], РСФСР, СССР
Дата смерці	20 студзеня 1997(1997-01-20) (54 гады)
Месца смерці	Мінск, Беларусь
Грамадзянства	Беларусь
Род дзейнасці	скульптар
Жанр	станковая скульптура і манументальная скульптура
Вучоба	Інстытут жывапісу, скульптуры і архітэктуры імя І. Я. Рэпіна (1973)
Член у	Беларускі саюз мастакоў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Бачкароў.

Біяграфія

Нарадзіўся 15 сакавіка 1942 года ў горадзе Улан-Удэ ў Расіі. У 1967 годзе паступіў на факультэт скульптуры Інстытута жывапісу, скульптуры і архітэктуры імя І. Рэпіна ў Ленінградзе^[1], які скончыў у 1973 годзе^[2]. Абараніў дыпломную работу, выкананую пад кіраўніцтва Міхаіла Керзіна, на выдатна^[1]. Удзельнічаў у мастацкіх выставах з 1972 года^[2].

Член Беларускага саюза мастакоў з 1977 года. Член-карэспандэнт Пятроўскай Акадэміі навук і мастацтваў з 1995 года^[2].

Памёр 20 студзеня 1997 года^[2].

Творчасць

Плённа працаваў у жанрах станковай і манументальнай скульптуры. Сярод асноўных твораў: кампазіцыі «Званочкі», «Зберагчы б», «Раскаянне», «Зялёны шум», «Да сонца», «Подых ветру», «Рэха», «Чаканне», «Як светла, як хораша ў летняе ранне…», «У чаканні музыкі», «Апошні стрэл»; партрэты А. Мартынюка, І. Лютаровіча, Н. Касцючэнка, А. Пановай, Ф. Скарыны, Г. Гусевай, Ф. Грэка; творы «Настаўніца», «Барацьбіт»; помнік Н. Касцючэнка ва Ушачах^[2], помнік маршалу Георгію Жукаву ў Слуцку (1991; у 2005 г. перанесены на тэрыторыю вайсковай часці)^[1]; надмагілле паэта К. Кірэенкі ў Мінску^[2].

Яго творы захоўваюцца ў Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі, Музеі сучаснага выяўленчага мастацтва ў Мінску, фондах Беларускага саюза мастакоў^[2].