Андрэй Уладзіміравіч

Андрэй Уладзіміравіч (каля 1390—1457?) — князь, адзін з найбуйнейшых праваслаўных магнатаў Вялікага Княства Літоўскага.

Андрэй Уладзіміравіч
Нараджэнне	1390
Смерць	не раней за 1455 і не пазней за 1459
Род	Гедзімінавічы і Альгердавічы[1]
Бацька	Уладзімір Альгердавіч[2]
Жонка	Марыя[d][3][4]
Дзеці	Аўдоцця Андрэеўна[d][1][5] і Глеб Андрэевіч[d][2]
Веравызнанне	праваслаўе

Біяграфія

Малодшы сын кіеўскага князя Уладзіміра Альгердавіча, брат Алелькі (Аляксандра) і Івана Бельскага. Пасля смерці бацькі Андрэй Уладзіміравіч, у адрозненне ад братоў удзельнага княства не атрымаў, а быў служылым князем, але займаў высокае становішча. Паходжанне забяспечвала яму месца ў гаспадарскай радзе. Ад вялікага князя літоўскага атрымаў уладанні ў розных краях ВКЛ, валодаў Лагойскам, Гайнай і Камянцом на поўнач ад Менска, Палонна ў Віцебскай зямлі, Славянскам і Магільна ў вярхоўях Нёмана, сялом Белым (на месцы цяперашняга Лепеля).

Сям’я

Жанаты быў з Марыяй Іванаўнай з «паноў Чарэйскіх»^[6]. Сваіх дзяцей Глеба і Еўдакію перажыў.

Пасля смерці Андрэя Уладзіміравіча адна частка маёнткаў вярнулася да вял. князя, другая адышла ўнучцы — Фядоры Рагацінскай, жонцы кн. Івана Кобрынскага, трэцяя, сяло Белае (сучасны Лепель) — родзічам жонкі, панам Чарэйскім.