Барыс Віктаравіч Тамашэўскі

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Тамашэўскі.

Барыс Віктаравіч Тамашэўскі (руск.: Борис Викторович Томашевский; 17 (29) лістапада 1890^[1][2][…], Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя^[1][3][…] — 24 жніўня 1957(1957-08-24)^[1][3][…], Гурзуф, Крымская вобласць^[1][3]) — савецкі літаратуразнаўца, тэарэтык верша і тэкстолаг, даследчык творчасці Пушкіна, перакладчык, пісьменнік, член Саюза савецкіх пісьменнікаў, загадчык рукапіснага аддзела і Сектара пушкіназнаўства Пушкінскага дома.

Барыс Віктаравіч Тамашэўскі
руск.: Борис Викторович Томашевский
Род дзейнасці	літаратуразнавец, тэкстолаг, перакладчык, пісьменнік, выкладчык універсітэта
Дата нараджэння	17 (29) лістапада 1890[1][2][…]
Месца нараджэння	Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя[1][3][…]
Дата смерці	24 жніўня 1957(1957-08-24)[1][3][…] (66 гадоў)
Месца смерці	Гурзуф, Q14558477?, Ялцінскі гарсавет[d], Крымская вобласць, УССР, СССР[1][3]
Грамадзянства	Расійская імперыя  РСФСР[d]  СССР
Жонка	I. N. Medvedeva[d]
Дзеці	Q56307088?
Месца працы	Пушкінскі Дом[d] Дзяржаўны інстытут гісторыі мастацтваў[d] Санкт-Пецярбургскі дзяржаўны ўніверсітэт Расійская нацыянальная бібліятэка[4] Пецярбургскі дзяржаўны ўніверсітэт шляхоў зносін
Альма-матар	Льежскі ўніверсітэт (1912)[1] Сарбона
Член у	Саюз пісьменнікаў СССР

Біяграфія

З-за ўдзелу ў палітычных сходках пасля заканчэння гімназіі (1908) не змог паступіць у Політэхнічны інстытут. Скончыў Льежскі ўніверсітэт (1912) з дыпломам інжынера-электрыка. Слухаў лекцыі ў Сарбоне.

Пасля вяртання ў Расію з 1912 па 1916 год вучыўся ў Пецярбургскім політэхнічным інстытуце на электрамеханічным аддзяленні. У 1915 годзе выступіў з першымі публікацыямі па інжынерных пытаннях і на тэмы літаратуры. Зблізіўся з часопісам «Апалон». Удзельнічаў у Першай сусветнай вайне, ваяваў на аўстрыйскім фронце (1915—1918). Па заканчэнні вайны служыў у Маскве чыноўнікам статыстычных аддзелаў розных гаспадарчых устаноў. Зблізіўся з членамі Маскоўскага лінгвістычнага гуртка і ўступіў у «Таварыства вывучэння тэорыі паэтычнай мовы» (ОПОЯЗ).

Пераехаўшы ў Петраград (1921), стаў супрацоўнікам Інстытута рускай літаратуры (Пушкінскі дом) і пачаў чытаць лекцыі па тэксталогіі, тэорыі літаратуры і творчасці А. С. Пушкіна ў Дзяржаўным інстытуце гісторыі мастацтваў. З 1924 года выкладаў на кафедры рускай літаратуры Ленінградскага ўніверсітэта (прафесар з 1942 года).

Падчас кампаніі супраць «фармальнай школы» быў звольнены з філалагічных навучальных і навуковых устаноў (1931). Працаваў выкладчыкам прыкладной матэматыкі ў Інстытуце шляхоў зносін. У сувязі са стагоддзем з дня смерці А. С. Пушкіна (1937) атрымаў магчымасць вярнуцца да філалагічнай дзейнасці.

Дачка Зоя (1922—2010) — архітэктар, сын Мікалай (1924—1993) — літаратуразнаўца, перакладчык.