Выказнік

Выка́знік — галоўны член сказа, які знаходзіцца ў сэнсавай і граматычнай залежнасці ад дзейніка і абазначае дзеянне, стан ці прыкмету прадмета, названага дзейнікам^[1].

Віды выказнікаў

Паводле будовы ў беларускай мове адрозніваюць выказнікі простыя, састаўныя і складаныя^[1].

Просты выказнік

Простыя выказнікі з’яўляюцца найбольш пашыранымі. Яны падзяляюцца на дзеяслоўныя і іменныя^[1].

• Просты дзеяслоўны выказнік выражаецца найчасцей дзеясловамі абвеснага, загаднага ці ўмоўнага ладу: «За ракой туманяцца лугі» (А. Русак).
• Просты іменны выказнік выражаецца звычайна назоўнікамі, прыметнікамі ці займеннікамі: «Душа народа — песня» (Я. Брыль); «Неба сіняе, сіняе» (В. Каваль); «Хлеб у нас свой» (І. Шамякін).

Састаўны выказнік

Састаўны выказнік складаецца з дзеяслоўнай звязкі і выказальнага слова, якім можа быць дзеяслоў ці іншыя часціны мовы: «Я рад паслухаць лесу шум» (З. Бядуля)^[1].

Складаны выказнік

Складаны выказнік — гэта мнагачленнае словазлучэнне, куды ўваходзяць тры ці больш структурных кампанентаў: «Я хацеў навучыцца іграць на скрыпцы» (Я. Колас)^[1].