Віктар Аляксандравіч Ляхар

Ві́ктар Алякса́ндравіч Ля́хар^[4] (нар. 1965, Брэст^[5], Беларуская ССР) — беларускі гісторык, мастак, геральдыст. Эксперт у галіне гістарычнай і сучаснай геральдыкі, ваеннай сімволікі і атрыбутыкі. Стваральнік дзясяткаў гербаў населеных пунктаў Беларусі, эмблем, сцягоў^[6].

Віктар Аляксандравіч Ляхар
альтэрн.: Віктар Ляхар
Дата нараджэння	1965[1][2]
Месца нараджэння	Брэст, Брэсцкая вобласць, Беларуская ССР, СССР[1]
Грамадзянства	Беларусь
Род дзейнасці	гісторык, мастак, афіцэр, дзеяч выяўленчага мастацтва, геральдыст, салдат
Навуковая сфера	геральдыка[3]
Месца працы	Армия Ваяр[d]
Альма-матар	Львоўскае вышэйшае ваенна-палітычнае вучылішча[d]
Член у	Беларускі саюз журналістаў Геральдычны савет пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь
Узнагароды	медаль «За бездакорную службу» (2003)
Сайт	liakhor.pl (бел.)

Біяграфічныя звесткі

Скончыў брэсцкую школу № 10. Працаваў маляром на брэсцкім заводзе «Тэкстыльмаш»^[6].

У 1987 годзе скончыў Львоўскае вышэйшае ваенна-палітычнае вучылішча^[7] па спецыяльнасці «культпрасветработнік». На вайсковай службе ў СССР, а пасля ў Беларусі займаўся распрацоўкай ваеннай сімволікі, атрыбутыкі, рэканструкцыяй даспехаў і вайсковай формы^[6].

Быў ваенным мастаком, начальнікам аддзела ілюстрацый і афармлення ў часопісе «Армия», намеснікам начальніка Ваеннага інфармацыйнага агенцтва Узброеных сіл Беларусі «Ваяр»^[6]. Падпалкоўнік запасу.

У 2001—2018^[8] гадах уваходзіў у склад Геральдычнай рады пры Прэзідэнце Беларусі^[6].

Член Беларускага саюза журналістаў і Міжнароднага саюза дызайнераў^[6].

Аўтар шматлікіх прац у геральдыцы^{[9][10][11][12]}, сімволіцы, атрыбутыцы і вопратцы дзяржаўных устаноў^[13][14][15] і грамадскіх аб’яднанняў.

Палітычны пераслед

Праз распачаты пасля прэзідэнцкіх выбараў 2020 года тэрор супраць любой нелаяльнасці да рэжыму Лукашэнкі і пагрозы Віктар Ляхар быў вымушаны выехаць з Беларусі ў Польшчу. У 2021 годзе з бібліятэк Беларусі загадалі прыбраць ягоныя кнігі «Ваенныя героі Беларусі. Гісторыя. Сімвалы. Колеры» і «Ваенная сімволіка Беларусі. Штандары і мундзіры», бо ў іх быццам бы ўтрымліваецца «антыдзяржаўная прапаганда»^[16]. 18 красавіка 2022 года суд Ленінскага раёна Гродна прызнаў кнігу «Ваенная гісторыя Беларусі. Героі. Сімвалы. Колеры» экстрэмісцкай^[17].

Узнагароды

Узнагароджаны медалём «За бездакорную службу» (2003)^[6].

Бібліяграфія

• «7 битв 2-й мировой» (2010, у суаўт.)
• «7 битв белорусского воинства» (2010)
• «7 битв Белой Руси» (2010, у суаўт.)
• «Твои сыновья, Беларусь!: XII―XVIII вв.» (2010, у суаўт.)
• «Военная символика белорусов: знамёна и мундиры» (2014)
• «Военная история Беларуси: герои, символы, цвета» (2019)
• «Ваенная гісторыя Беларусі: героі, сімвалы, колеры» (2019)
• «Сражение со звездой: символика, атрибутика, униформа, знаки различия антисоветских формирований на территории Беларуси в годы Второй мировой войны» (2018)
• «Служить Беларуси! Иллюстрированная история» (2020)
• «Современный мундир Беларуси: о современной форменной одежде различных ведомств» (2020)
• «Символы ада. Войска НКВД и СС» (2020)

Удзел у калектыўных працах

• Беларусь геральдычная. Мінск, 2014; 2020.
• Современная геральдика Беларуси. Минск, 2012; 2014.
• Ваенная энцыклапедыя Беларусі. Мінск, 2010.
• 7 битв Белой Руси. Минск, 2010.
• Твои сыновья, Беларусь!: XII—XVIII вв. Минск, 2010.
• Ваяры Белай Русі. Мінск, 2006.