Віктар Яўгенавіч Гусеў

Віктар Яўгенавіч Гу́сеў (руск.: Виктор Евгеньевич Гусев; 2 мая 1918, г. Марыупаль, Украіна — 2002) — рускі фалькларыст-славіст. Акадэмік Расійскай акадэміі гуманітарных навук (1994). Доктар гістарычных навук (1966), прафесар (1971)^[3].

Віктар Яўгенавіч Гусеў
Дата нараджэння	2 мая 1918(1918-05-02)[1]
Месца нараджэння	Марыупаль, Марыупальскі павет[d], Кацярынаслаўская губерня, РСФСР[d]
Дата смерці	12 студзеня 2002(2002-01-12) (83 гады)
Месца смерці	Санкт-Пецярбург, Расія
Грамадзянства	СССР  Расія[1]
Род дзейнасці	фалькларыст, русіст, славіст, выкладчык універсітэта, этнолаг
Навуковая сфера	фалькларыстыка[2], русістыка[d][2], славістыка[2] і этналогія[2]
Месца працы	Расійскі дзяржаўны інстытут сцэнічных мастацтваў
Навуковая ступень	доктар гістарычных навук (1966)
Навуковае званне	прафесар
Альма-матар	Гомельскі дзяржаўны каледж мастацтваў імя Н. Ф. Сакалоўскага (1936) Маскоўскі інстытут гісторыі, філасофіі і літаратуры (1941)
Навуковы кіраўнік	Pyotr Bogatyryov[d]
Вядомыя вучні	Lidiya Glinkina[d] і Vladimir Karakovsky[d]
Партыя	УКП(б)
Узнагароды

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Гусеў.

Біяграфія

Нарадзіўся 2 мая 1918 года ў Марыупалі ў казацкай сям’і. У 1932—1936 гадах вучыўся ў Гомельскім музычным тэхнікуме. У 1936—1937 гадах быў студэнтам МДУ. З 1937 па 1941 год вучыўся ў МІФЛГ імя М. Г. Чарнышэўскага. Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны^[4][5].

У 1945—1946 гадах працаваў рэферэнтам і рэдактарам Усесаюзнага лекцыйнага бюро пры Міністэрстве вышэйшай адукацыі СССР. У 1946—1955 гадах працаваў у Чалябінскам дзяржаўным педагагічным інстытуце на пасадзе выкладчыка, старэйшага выкладчыка, загадчыка кафедры літаратуры, у 1952 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю «Нарысы па гісторыі рэвалюцыйна-дэмакратычнай фалькларыстыкі». У 1955—1969 гадах працаваў у Інстытуце рускай літаратуры АН СССР навуковым сакратаром і старэйшым навуковым супрацоўнікам сектары народнай творчасці, абараніў доктарскую дысертацыю «Марксізм у Расіі і вывучэнне духоўнай культуры народных мас (канец XIX — пачатак XX стст.)». У 1969—1980 гадах быў прарэктарам па навуковай працы Ленінградскага дзяржаўнага інстытута тэатра, музыкі і кінематаграфіі, кіраваў секцыяй фальклору навукова-даследчага аддзела^[6]. У 1971 годзе атрымаў званне прафесара. У 1979—1997 гадах быў прафесарам-кансультантам ЛДІТМіК, у 1997—2002 гадах — прафесарам-кансультантам сектара фальклору РІГМ на грамадскіх пачатках^[4].

Навуковая дзейнасць

Даследаваў гісторыю і тэорыю фальклору, эстэтыку, народны тэатр, параўноўваў народную творчасць славян. Аўтар манаграфіі «Эстэтыка фальклору» (1967), якая мела важнае значэнне для развіцця агульнай фалькларыстыкі. Запісваў беларускія фальклорныя творы, аналізаваў беларускія веснавыя святы, у т.л. абрад «Страла»^[3].

У 1947—1955 гадах праводзіў навуковыя экспедыцыі па Паўднёваму Уралу, у час якіх вывучаў вусную народную творчасць. Па выніках экспедыцый выдаў кнігу «Рускія народныя песні Паўднёвага Урала». Сярод яго вучняў і паслядоўнікаў Л. А. Глінкіна, У. А. Каракоўскі, А. І. Лазараў, А. А. Сазанава^[6].