Генадзь Рыгоравіч Літаўрын

Генадзь Рыгоравіч Літаўрын (руск.: Геннадий Григорьевич Литаврин; 6 верасня 1925, с. Абай Уймонскага аймака Айроцкай аўтаномнай вобласці Сібірскага края — 6 лістапада 2009, Масква) — расійскі гісторык, спецыяліст па сярэдневяковай гісторыі паўднёвых славян, Візантыі і руска-візантыйскіх сувязяў, акадэмік РАН (1994).

Генадзь Рыгоравіч Літаўрын
Геннадий Григорьевич Литаврин
Дата нараджэння	6 верасня 1925(1925-09-06)[1]
Месца нараджэння	Абай[d], Усць-Коксінскі раён, Айроцкая аўтаномная вобласць[d], Сібірскі край, РСФСР, СССР
Дата смерці	6 лістапада 2009(2009-11-06)[1] (84 гады)
Месца смерці	Масква, Расія
Месца пахавання	Траякураўскія могілкі
Грамадзянства	СССР  Расія
Род дзейнасці	гісторык
Навуковая сфера	візантыністыка, крыніцазнаўства, славяназнаўства
Месца працы	Інстытут славяназнаўства РАН
Навуковая ступень	доктар гістарычных навук
Навуковае званне	акадэмік РАН
Альма-матар	гістарычны факультэт МДУ[d] (1951)
Навуковы кіраўнік	Зінаіда Уладзіміраўна Удальцова[d]
Член у	Расійская акадэмія навук Акадэмія навук СССР
Узнагароды

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Літаўрын.

Біяграфія

Выпускнік кафедры гісторыі Сярэднявечча гістарычнага факультэта МДУ (1951), вучань З. У. Удальцовай. Выкладаў старажытныя мовы на гістарычным факультэце МДУ (1954—1955), быў супрацоўнікам Інстытута гісторыі АН СССР (1955—1968). З 1968 года працаваў у Інстытуце славяназнаўства РАН, у 1983—2002 гадах кіраваў аддзелам гісторыі Сярэднявечча. З 1987 года ўзначальваў сектар гісторыі Візантыі (пазней — Цэнтр па вывучэнні візантыйскай цывілізацыі) Інстытута ўсеагульнай гісторыі РАН і рэдакцыю часопіса «Візантыйскі часопіс» (руск.: Византийский временник).

Доктар гістарычных навук (1973). Акадэмік РАН (1994, член-карэспандэнт АН СССР з 1987), замежны член Балгарскай АН (1989). Прэзідэнт Нацыянальнага камітэта візантыністаў Расіі, віцэ-прэзідэнт Міжнароднай асацыяцыі візантыністаў. Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Расіі ў галіне навукі і тэхнікі (1996)^[2].

Бібліяграфія

Манаграфіі

• Очерки истории Византии и южных славян. М.: Учпедгиз, 1958. 2-е изд. СПб.: Алетейя, 1998. (У суаўтарстве з А. П. Кажданом).
• Болгария и Византия в XI—XII вв. М.: Издательство АН СССР, 1960.
• Как жили византийцы. М.: Наука, 1974. 2-е изд. СПб.: Алетейя, 1997. 3-е изд. СПб.: Алетейя, 2006.
• Византийское общество и государство в X—XI вв. Проблемы истории одного столетия: 976—1081 гг. М.: Наука, 1977.
• Византия и славяне (сборник статей). СПб.: Алетейя, 1999.
• Византия, Болгария, Древняя Русь (IX — начало XII в.). СПб.: Алетейя, 2000.

Пераклады крыніц

• Кекавмен. Советы и рассказы Кекавмена / Пер. Г. Г. Литаврина. М.: Наука, 1972. 2-е изд. СПб.: Алетейя, 2003.

Выбраныя артыкулы

• Религия и политика в Болгарии накануне и в период утверждения христианства (VIII — конец IX в.) // История, культура, этнография и фольклор славянских народов. М., 1988. С. 82—100.
• О походе аваров в 602 г. против антов // Славяне и их соседи. Международные отношения в эпоху феодализма. М., 1989. С. 15—33.
• Русско-византийские связи в середине X века // Вопросы истории. 1986. № 6. С. 41—52.
• Представления «варваров» о Византии и византийцах в VI—X вв // Византийский временник. 1986. Т. 46. С. 100—108.

Зноскі

1. Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 24 ліпеня 2024.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19938912'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q54837'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q193563'></a>
2. Умер выдающийся историк-византинист Г. Г. Литаврин | Русский Обозреватель Архівавана 21 красавіка 2021.