Георгэ Геаргіу-Дэж

Георгэ Геаргіу-Дэж (рум.: Gheorghe Gheorghiu-Dej, нар. Георгэ Геаргіу; 8 лістапада 1901, Бырлад — 19 сакавіка 1965, Бухарэст) — румынскі дзяржаўны дзеяч, кіраўнік Румыніі з 1948 і да сваёй смерці ў 1965.

Георгэ Геаргіу-Дэж
Gheorghe Gheorghiu-Dej
1-ы Старшыня Дзяржаўнага Савета Румыніі 21 сакавіка 1961 — 19 сакавіка 1965
Папярэднік	пасада заснавана
Пераемнік	Ківу Стойка
9-ы Першы сакратар Румынскай рабочай партыі 30 верасня 1955 — 19 сакавіка 1965
Папярэднік	Георгэ Апостал
Пераемнік	Нікалае Чаўшэску
7-ы Генеральны сакратар Румынскай рабочай партыі кастрычнік 1944 — 20 красавіка 1954
Папярэднік	Штэфан Фарыш
Пераемнік	Георгэ Апостал
75-ы прэм’ер-міністр Румыніі 2 чэрвеня 1952 — 2 кастрычніка 1955
Папярэднік	Петру Гроза
Пераемнік	Ківу Стойка
Нараджэнне	8 лістапада 1901(1901-11-08)[1][2][…] Бырлад, жудзец Тутова[d], Каралеўства Румынія[3]
Смерць	19 сакавіка 1965(1965-03-19)[4][1][…] (63 гады) Бухарэст, Румынія[3]
Месца пахавання	могілкі Белу[d]
Імя пры нараджэнні	рум.: Gheorghe Gheorghiu
Дзеці	Дочкі: Васіліка і Канстанціна
Партыя	Румынская камуністычная партыя
Аўтограф
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Генеральны (першы) сакратар ЦК РКП у 1944—1954 і 1955—1965 (у 1954—1955 гэту пасаду займаў Георгэ Апостал). Прэм’ер-міністр Румыніі ў 1952—1955. Старшыня Дзяржрады Румыніі ў 1961—1965.

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям’і рабочага Тэнасе Геаргіу і яго жонкі Аны. Быў членам камуністычнай партыі Румыніі з 1930 года.

У 1933 годзе разам з Давідам Корнерам, Канстанцінам Дончэ і іншымі членамі РКП, быў асуджаны Бухарэсцкім судом за актыўны ўдзел у страйку чыгуначнікаў 1933 года^[5]. Па прафесіі — чыгуначны электрык. Неаднаразова падвяргаўся зняволенню, пазней узначаліў у РКП «турэмную фракцыю».

У часы дыктатуры Антанеску знаходзіўся ў канцлагеры Тыргу-Жыу, адкуль, паводле афіцыйнай біяграфіі, нібы бег у жніўні 1944 разам з групай паплечнікаў (пазней, аднак, былі апублікаваны фатаграфіі вызваленых савецкімі войскамі зняволеных, на якіх выразна бачны прынамсі адзін з «уцекачоў» — Г. Апостал). Заняў пасаду генеральнага сакратара ЦК РКП у 1945 годзе, але атрымаў поўную ўладу ў партыі толькі ў 1952 годзе, калі яму ўдалося зняць з пасад Ганну Паўкер (неафіцыйнага лідара партыі ў паваенны перыяд) і прадстаўнікоў «маскоўскай фракцыі». Падпісаў Варшаўскі дагавор ад імя РНР.

Занепакоены рэформамі Хрушчова, ён пачаў праводзіць палітыку адноснай аўтаноміі Румыніі ў рамках Варшаўскага блока. У 1957 годзе з Румыніі былі выведзены савецкія войскі. У апошнія гады свайго кіравання ўсталяваў дыпламатычныя адносіны з заходнімі краінамі, уключаючы ЗША.

Памёр 19 сакавіка 1965 года ад раку лёгкіх.

У Геаргіу-Дэжа былі дзве дочкі — Васіліка (1928—1987) і Канстанціна (нар. 1931)^[6].