Клерыкальны фашызм

Клерыкальны фашызм (таксама скарочана — клерафашызм) — ідэалагічная канструкцыя, якая камбінуе палітычныя і эканамічныя дактрыны фашызма і багаслоўе з рэлігійнай традыцыяй.

Тэрмін выкарыстоўваецца для апісання арганізацый і рухаў, якія камбінуюць рэлігійныя элементы з фашызмам, якія падтрымліваюць фашысцкія арганізацыі рэлігійных арганізацый, або фашысцкіх рэжымаў, у якіх духавенства адыгрывае вядучую ролю, аднак канцэпцыя клерыкальнага фашызму адмаўляецца некаторымі навукоўцамі^[1].

Тэрмін упершыню быў выкарыстаны італьянскім святаром і палітыкам Луіджы Стурцо у 1922 годзе, калі кіраўнік італьянскіх фашыстаў Беніта Мусаліні адмовіўся ад антыклерыкалізму і стаў супрацоўнічаць з каталікамі^[2].