Кніга Цароў

Кні́гі Царо́ў (іўр.: ספר מלכים Сефер Млахім, лац.: Libri Regum) — дзве кнігі кананічнай іўдзейскай Бібліі (Танаху), якія сканчаюць цыкл ранніх прарокаў. У Септуагінце і ўслед за ёй у праваслаўным каноне, а таксама ў Вульгаце і Пешыце гэта III і IV кнігі Царстваў.

Кнігі Цароў (ספר מלכים)
Саламон вітае Царыцу Саўскую, Фларэнтыйскі баптыстэрый
Раздзел:	Гістарычныя
Мова арыгінала:	старажытнаяўрэйская
Мясцовасць:	Ізраіль
Папярэдняя (Танах):	Сефер Шмуэль
Папярэдняя (праваслаўе):	Другая кніга Царстваў
Наступная:	Параліпаменан
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Кніга Цароў ахоплівае перыяд прыкладна між 960 да н.э. і 560 да н.э., апісваючы гісторыю Старажытнага Ізраіля і Іўдзеі ад смерці Давіда да вызвалення яго спадчынніка Іяхоніі з вавілонскага палону^[1].

Падзел тэксту кнігі Цароў на дзве прыкладна роўныя часткі не звязаны з іх зместам (так, апавяданне пра валадаранне цара Ахаза пачынаецца ў I Цар. 22:52-54 і працягваецца ў II Цар. 1:1,2) і, па ўсёй верагоднасці, абумоўлены тэхнічнымі прычынамі. Размежаванне між кнігай Цароў і кнігамі Самуіла таксама ў значнай меры выпадковае. Пачатковыя раздзелы I Цар. уяўляюць сабой эпілог барацьбы за царскі прастол, гісторыя якой выкладзена ў II Сам. 9-20.