Ластаўка (электрацягнік)

Ластаўка — расійскі хуткасны электрацягнік, выраблены кампаніяй Siemens^[4].

ЭС1 / ЭС2Г (ЭС2ГП)
ЭС2Г-001 Ластаўка
Асноўныя даныя
Гады пабудовы	2011 — 2014
Краіна пабудовы	Германія
Завод	Крэфельд (ЭС1); Уральскія лакаматывы (ЭС2Г, ЭС2ГП)
Вытворца	Siemens AG; ЗАО «Група Сінара»
Саставаў пабудавана	па становішчу на сакавік 2017: ЭС1: 54[1] ЭС2Г: 57[2] ЭС2ГП: 1[3]
Вагонаў пабудавана	па становішчу на сакавік 2017: ЭС1: 270 ЭС2Г: 285 ЭС2ГП: 5
Краіна эксплуатацыі	Расія
Кампанія	ААТ «РЧ»
Дарога	ЭС1: МЧ, АЧ, ГЧ, ПСКЧ ЭС2Г: МЧ, АЧ], СвЧ
Шырыня каляіны	1520 мм
У эксплуатацыі	з 2013 года
Тэхнічныя даныя
Род службы	пасажырскі (прыгарадны, гарадскі, міжрэгіянальны)
Канструкцыйная скорасць	160 км у гадзіну
Колькасць вагонаў у саставе	5 (альбо 2×5 па СМА)
Восевая формула	вагона Мг: 20−20; вагона Пп: 2−2
Пасажыраўмяшчальнасць	453 (ЭС1 прыгарадны) 340 (ЭС1 прэміум) 372 (ЭС2Г прыгарадн) 336 (ЭС2Г гарадски)
Шырыня	3 480 мм
Вышыня	4 850 мм
Матэрыял вагона	алюміній
Парожняя маса	267 т
Род току і напружанне ў кантактнай сетцы	ЭС1: =3 кВ/~25 кВ, 50 Гц ЭС2Г: =3 кВ
Магутнасць ТЭД	ЭС1: 320 кВт ЭС2Г: 366,5 кВт
Тармазная сістэма	пнеўматычная, электрычная
Ластаўка (электрацягнік) на Вікісховішчы

Агульная інфармацыя

У 2009 годзе «Расійскія жалезныя дарогі» замовілі кампаніі Siemens распрацоўку прыгараднага двухсістэмнага электрацягніка, адаптаванага да ўмоў Расіі. Новыя цягнікі планавалася выкарыстоўваць у Сочы для прыгарадных пасажырскіх перавозак падчас Зімовых Алімпійскіх гульняў 2014 года, а затым часткова перадаць на іншыя лініі для бесперасадачнага абслугоўвання маршрутаў, якія маюць ўчасткі як з пераменным, так і сталым токам. Раней кампаніяй Siemens для расійскіх чыгунак ужо выпускаліся двухсістэмныя электрацягнікі ЭВС1/ЭВС2 «Сапсан» (Velaro RUS) для высакахуткаснага паведамлення. Пры праектаванні новага электрацягніка за аснову была ўзятая мадэль пяцівагонных электрацягнікоў Siemens Desiro ML. 29 снежня 2009 года ААТ «Расійскія чыгункі» падпісала кантракт з нямецкай кампаніяй Siemens на пастаўку 54 электрацягнікоў Siemens Desiro RUS коштам 410 млн еўра. Электрацягнікі атрымалі абазначэнне серыі ЭС1 і камерцыйнае назва «Ластаўка». Першыя 38 складаў планавалася зрабіць у Германіі, астатнія 16 — у Расіі^[4]. Неабходнасць з'яўлення двухсістэмнаго цягніка, абсталяванага схемай аўтаматычнага пераходу з адной сістэмы на іншую, была выкліканая асаблівасцямі электрыфікацыі чыгуначных ліній у рэгіёне правядзення Алімпійскіх гульняў: асноўная чыгуначная сетка, якая пралягала на раўнінных участках ўздоўж ўзбярэжжа Чорнага мора, была электрыфікавана пастаянным токам напругай 3 кВ, у той час як будаваны горны ўчастак Адлер — Чырвоная паляна з прычыны крутасці ухілаў было вырашана электрыфікаваць пераменным токам напругай 25 кВ частаты 50 Гц. Таксама з'яўленне двухсістэмных электрацягнікоў дазваляла арганізаваць прыгарадныя чыгуначныя зносіны па маршрутах, якія ўключаюць ўчасткі як сталага, так і пераменнага току, у тым ліку без прыпынку на станцыі стыкавання, уключаючы маршрут Адлер — Краснадар са станцыяй стыкавання Гарачы Ключ. Усе тэхнічныя рашэнні, прынятыя кампаніяй Siemens пры праектаванні новага электрацягніка Desiro ML Rus, абмяркоўваліся з шырокім колам спецыялістаў профільных навукова-даследчых інстытутаў і ўзгадняліся з «РЖД». Многія рашэнні ў галіне канструкцыі праектаванага цягніка спецыялісты кампаніі Siemens запазычылі ў расійскіх спецыялістаў, якія займаліся арганізацыяй высакахуткаснага паведамленні ў Расiі, а таксама з вопыту, набытага пры стварэнні высакахуткасных электрацягнікоў Velaro RUS. У прыватнасці, базавая платформа электрацягніка Desiro ML зазнала адаптацыі да новых умоў эксплуатацыі на сеткі з шырынёй каляіны 1520 мм ва ўмовах суровай рускай зімы. Складаныя тапаграфічныя ўмовы рэгіену правядзення Алімпійскіх гульняў прад'яўлялі павышаныя патрабаванні да сістэм аўтатормазнага і цягавага абсталявання, у сувязі з чым электрацягнікі былі спраектаваны з улікам забеспячэння бяспечнай эксплуатацыі ў горным рэжыме на лініі з кіруючымі ўхіламі да 40 ‰. Дызайн, выкананне кабіны кіравання і пасажырскага салона абмяркоўваліся непасрэдна на базе макета галаўнога вагона электрацягніка. У сакавіку 2011 года ТАА «Уральскія лакаматывы» (СП «Сіменс АГ» і групы «Сінара») і ТАА «Аэроэкспресс» стварылі сумеснае прадпрыемства для лакалізацыі вытворчасці электрацягнікоў у Расеі. Вытворчасць складаў пачалася ажыццяўляцца «Уральскімі лакаматывамі» у Верхняй Пышме (Свярдлоўская вобласць)^[5]. Запуск вытворчасці стартаваў у канцы 2013 года. Згодна з планамі, завод будзе вырабляць для Расійскіх чыгунак каля 200 вагонаў штогод. Да 2017 годзе 80 працэнтаў вытворчасці гэтых цягнікоў павінна быць лакалізавана ў Расіі. 7 верасня 2011 года «РЖД» размясцілі заказ на пастаўку 1,2 тыс. вагонаў электрацягнікоў серыі Desiro RUS. Кантракт падпісалі прэзідэнт ААТ «РЖД» В. В. Якунін, прэзідэнт, старшыня праўлення Siemens Петэр Лешэр і прэзідэнт ЗАТ «Група Сінара» Дзмітрый Пумпянский на Міжнародным чыгуначным бізнес-форуме «Экспа 1520» ў Шчарбінцы. Расійскія чыгункі таксама заключылі з Siemens кантракт на тэхнічнае абслугоўванне 54 электрацягнікоў, якія РЖД замовілі ў 2009 і 2010 гадах. Кантракт ўступіў у сілу ў 2013 годзе і разлічаны на 40 гадоў. Сума дамовы складае больш за 500 млн еўра. Дакумент быў падпісаны В. Якуніным і. П. Лешэрам^[6].

Зноскі

1. ЭС1 — список подвижного состава
2. ЭС2Г — список подвижного состава
3. ЭС2ГП — список подвижного состава
4. Циглер В., Манглер Р.. Desiro RUS — перспективный пригородный электропоезд (нявызн.)(недаступная спасылка). Siemens. Архівавана з першакрыніцы 24 верасня 2015. Праверана 11 жніўня 2015.
5. РЖД заказали у Siemens 1,2 тыс. вагонов
6. РЖД заказалі у Siemens 1,2 тыс. вагонаў