Леся Вароніна

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Вароніна.

Леся Вароніна (укр.: Леся Воронина; сапраўднае імя — Вароніна Алена Анастасьеўна (укр.: Олена Анастасіївна Воронина); нар. 21 сакавіка 1955(1955-03-21), Кіеў) — украінская пісьменніца, перакладчык, журналіст, член Асацыяцыі ўкраінскіх пісьменнікаў.

Леся Вароніна
укр.: Олена Анастасівна Вороніна
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	21 сакавіка 1955(1955-03-21) (70 гадоў)
Месца нараджэння	Кіеў, УССР, СССР
Грамадзянства	СССР  Украіна
Альма-матар	Філалагічны факультэт Кіеўскага ўніверсітэта[d]
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	пісьменніца, перакладчыца, журналістка
Грамадская дзейнасць
Член у	Нацыянальны саюз пісьменнікаў Украіны[d] Асацыяцыя ўкраінскіх пісьменнікаў[d]

Біяграфія

Нарадзілася 21 сакавіка 1955 года ў Кіеве.

Унучка ўкраінскага пісьменніка Прохара Вароніна. У 1979 годзе скончыла завочнае аддзяленне філалагічны факультэт Кіеўскага ўніверсітэта.

За гады вучобы яна паспела папрацаваць кур’ерам у Саюзе пісьменнікаў Украіны, лабарантам у школе, электрыкам на дрэваапрацоўчым заводзе, экскурсаводам у Музеі народнай архітэктуры і побыту ў Пірагове і на шмат іншых работах.

Падарожнічала па Украіне аўтаспынам, а па Польшчы — на байдарках (гэта былі сплывы на рафтах па Мазурскіх азёрах, польскіх рэках і ручаях). Жонка Яўгена Гуцала.

З 1987 па 1991 год — рэдактар аддзела літаратуры і мастацтва часопіса «Украіна».

З 1991 года працуе ў дзіцячым часопісе «Соняшник». З 1997 года паралельна з працай у часопісе «Соняшник» працавала каментатарам у Нацыянальнай радыёкампаніі Украіны. Аўтар і вядучая культурных праграм «Украінская культура сёння і заўсёды», «Падарожнік», «Рэха тысячагоддзяў». Галоўная тэма праграм — сучасны стан украінскай мовы і культуры.

У кастрычніку 1994 года — сакавіку 1995 года па запрашэнні Міністэрства адукацыі правінцыі Альберта (Канада) і Канадскага інстытута ўкраінскіх даследаванняў яна паехала ў Эдмантан, дзе ўдзельнічала ў падрыхтоўцы адукацыйнага праекта «Мова» для двухмоўных украінска-англійскіх школ правінцыі Альберта.

Цяпер — вядучая праграмы на Радыё Культура. На пачатку 2011 года ўзначаліла дзіцячае выдавецтва «Прудкий равлик».

Член журы літаратурнай прэміі імя Платона Варонкі Нацыянальнага саюза пісьменнікаў Украіны ў галіне дзіцячай літаратуры^[1].

Творчасць

Найбольш папулярныя дзіцячыя творы пісьменніка — зборнік апавяданняў «Суперагент 000.» («У пашчы кракадзіла», «Пастка ў падзямеллі», «Таямніца падводнага горада», «У жалезных трушчобах», «Таямніца залатога кенгуру»), прыгодніцкія апавяданні «Прыгоды блакітнага папугая», «Хлюс і іншыя», «Таямніца Чорнага возера». Літаратурныя псеўданімы: Гаўрыла Гава, Ніна Воран, Алена Вербная. Пад псеўданімам Гаўрыла Гава яна напісала больш за сто коміксаў, якія з’яўляліся на старонках часопіса «Соняшник» на працягу 13 гадоў.

Перакладае з польскай мовы (творы Станіслава Лема, Славаміра Мрожака, Ганны Кавальскай, Ганны Карвіньскай, Гэлены Бехлеравай і інш.).

У 2014 годзе сабрала вершы свайго мужа Яўгена Гуцала ў кнізе «Зайцы ў полі вараць боршч», якая выйшла ў выдавецтве «Стары Леў» .

Бібліяграфія

• Суперагент 000 (Кіеў: Грані-Т, 1996) — дзіцячы дэтэктыў
• Супергент 000. Новыя прыгоды (К.: Соняшник, 2000) — дзіцячы дэтэктыў
• Таямніца смарагдавага дракона (2001) — дзіцячы дэтэктыў
• Супергент 000. Таямніца залатога кенгуру (Вінніца: Тезис; Соняшник, 2004)^[2]
• Таямніца пурпурной планеты (Вінніца: Теза, 2005)^[3]
• Прышэлец з краіны Нямлікаў (К.: Грані-Т, 2007)
• Нямлік і гаманкая кветачка (К.: Грані-Т, 2008)
• Хлюся і іншыя (К.: Грані-Т, 2008)
• Супергент 000. У пашчы кракадзіла^[4]
• Сны Ганса Хрысціяна (Кіеў: Грані-Т, 2009)
• «У пошуках Агапога» (К.: Нара-Друк, 2010)
• Леся Вароніна пра Бруса Лі, Махатму Гандзі, Жорж Санд, Фрыдэрыка Шапэна, Івана Мікалайчука (Кіеў: Грані-Т, 2010)
• Густ алімпійскага золата (К.: Грані-Т, 2011)
• Планета Паласатых Слімакоў (К.: Прудкий Равлик, 2011)
• Слон гузік і Агністы кветка (Львоў, Видавництво Старого Лева, 2013)^[5]
• Калядная казка ад слана Гузіка (Львоў, Видавництво Старого Лева, 2013)
• Слон па імі Гузік (Львоў, Видавництво Старого Лева, 2016) ^[6]
• «Таемнае таварыства баязліўцаў, або сродак ад спалоху № 9» (Знання, 2015)
• «Таемнае таварыства хлусаў, або пастка для сінемордаў» (Знання, 2015)
• «Таемнае таварыства батанікаў, або экстрым на гары Падстава» (Знання, 2017)
• «Прыгоды блакітнага папугая», (Знання,2018) з ілюстрацыямі Кацярыны Штанко

Узнагароды

• 2004— лаўрэат Усеўкраінскай акцыі «Кніга года» за кнігу «Суперагент 000. Таямніца залатога кенгуру»;
• 2005 — лаўрэат Усеўкраінскага конкурсу раманаў, сцэнарыяў і п’ес «Каранацыя слова» за кнігу «Таямніца пурпуровай планеты»;
• 2006 — лаўрэат Міжнароднага літаратурнага конкурсу «Дзіцячы партал» за кнігу «Таемнае таварыства баязліўцаў, або сродак ад страху № 9 цаляў);
• 2008 — лаўрэат конкурсу „Кніга года“ BBC за кнігу „Смачнае і кветка, якая гаворыць“;
• 2009 — першая прэмія VI Маскоўскага міжнароднага конкурсу „Мастацтва кнігі“ ў намінацыі „Кніга для дзяцей і юнацтва“ за кнігу „Сны Ганса Крысціяна“;
• 2009 — Першая прэмія Нацыянальнага конкурсу „Лепшая кніга Украіны 2009 года“ за кнігу „Сны Ганса Крысціяна“;
• 2009 — 2-е месца ў конкурсе „Кніжныя цуды Украіны“ за кнігу „Сны Ганса Хрысціяна“;
• 2010 — Дыпламант Міжнароднага літаратурнага конкурсу раманаў, сцэнарыяў і п’ес „Каранацыя слова“ — 2010» за раман «У пошуках Агапога»;
• 2012 — пераможца конкурсу «Дзіцячая кніга года» BBC (2012)^[7] .