Лоўчы

Лоўчы, польск.: łowczy, руск.: ловчий — службовая асоба ў феадальнай дзяржаве.

М. С. Самокіш, «Сакольнік» (малюнак да першага тому «Палявання  (руск.)»)

У ВКЛ пасада існавала ў XV—XVIII стагоддзях. Сачыў за лясамі, у якіх паляваў вялікі князь, распараджаўся паляваннем (звералоўствам і птушкалоўствам)^[1]. З канца XVI стагоддзя лоўчы гаспадарскі, а пазней вялікі лоўчы ВКЛ, меў намесніка — лоўчага дворнага (падлоўчага). З канца XVII стагоддзя пасада лоўчага — ганаровы тытул дзяржаўнага саноўніка без пэўных абавязкаў, такое ж становішча займалі і лоўчыя земскія ў паветах.

Зноскі

1. с. 574 том. 26, «Акты издаваемые Виленскою Археографическою Комиссиею для разбора Древних Актов», г. Вильна, 1899 г..