Людміл Стаянаў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Стаянаў.

Людміл Стая́наў^[2], сапр. Георгі Стаянаў Златараў^[2] (балг.: Людмил Стоянов, Георги Стоянов Златарев; 6 лютага 1886 — 11 красавіка 1973) — балгарскі пісьменнік, перакладчык, мовазнавец, грамадскі дзеяч, Народны дзеяч культуры Народнай Рэспублікі Балгарыя (1963), Герой Сацыялістычнай Працы Народнай Рэспублікі Балгарыя (1963), акадэмік Балгарскай акадэміі навук (1946).

Людміл Стаянаў
балг.: Людмил Стоянов, Георги Стоянов Златарев
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	6 лютага 1886(1886-02-06)
Месца нараджэння	Кавачэвіца[d], Гырмен, Благоеўградская вобласць, Балгарыя
Дата смерці	11 красавіка 1973(1973-04-11)[1] (87 гадоў)
Месца смерці	Сафія, абшчына Сталічна[d], гарадская вобласць Сафія[d], Балгарыя
Пахаванне	Цэнтральныя могілкі Сафіі[d]
Грамадзянства	Балгарыя
Жонка	Марыя Грубешліева[d]
Дзеці	Yuliy Stoyanov[d]
Месца працы	Балгарская акадэмія навук
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	паэт, перакладчык, літаратурны крытык, пісьменнік, навуковец
Мова твораў	балгарская мова
Грамадская дзейнасць
Партыя	БКП
Член у	Саюз балгарскіх пісьменнікаў[d] Сусветны савет міру[d]
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Нарадзіўся ў сяле Кавачэвіца (у сучаснай Благоеўградскай вобласці Балгарыі). Вучыўся ў гімназіі ў горадзе Плоўдзіў. У 1905 годзе пераехаў у Сафію, працаваў на цагельні. Стаў парламенцкім рэпарцёрам газеты «Пряпорец», органа Дэмакратычнай партыі, а затым антыманархісцкай газеты «Балканска трибуна». Удзельнік Першай і Другой Балканскіх войнаў, Пешай сусветнай вайны.

У 1920-х — 1930-х гадах займаўся публіцыстыкай і літаратурнай творчасцю, рэдагаваў шэраг выданняў левага кірунку. Быў арыштаваны, і цэнзура забараніла друкаваць яго тэксты. У 1940—1941 гадах быў інтэрніраваны ў Пазарджык, а затым у Самавіт. З 1946 па 1949 год — старшыня Саюза балгарскіх пісьменнікаў. У 1946 годзе стаў акадэмікам Балгарскай акадэміі навук. У 1948 годзе быў абраны членам Сусветнага савета міру. На працягу 10 гадоў, з 1949 па 1959 год — дырэктар Інстытута літаратуры Балгарскай акадэміі навук^[3].

Член Балгарскай камуністычнай партыі з 1944 года^[3]. Дэпутат Вялікага народнага сходу (1946), Народнага сходу 3-га склікання^[3].

Памёр 11 красавіка 1973 года ў Сафіі.

Творчасць

Літаратурную творчасць пачаў у 1905 годзе^[3][2]. Выступіў як паэт-сімваліст у зборніках «Здані на раздарожжы» (1914), «Меч і слова» (1917). Пад уплывам рэвалюцыйнага руху звярнуўся да сацыяльных праблем у зборніку «Святая святых» (1926). Ідэі грамадзянскасці, сцвярджэнне гуманістычных і рэалістычных прынцыпаў адлюстравана ў паэтычных зборніках «Зямное жыццё» (1939), «За жалезнай заслонай» (1953), аповесцях «Срэбнае вяселле палкоўніка Матава» (1933), «Халера» (1935) і інш. Аўтар раманаў «На світанні» (1945), «Вайна» (1973), аўтабіяграфічнай аповесці «Дзяцінства» (1962), зборнікаў апавяданняў, драматычных, крытычных і публіцыстычных твораў.

Перакладаў на балгарскую мову творы рускіх і савецкіх класікаў літаратуры (у тым ліку Сяргея Ясеніна), унёс значны ўклад у развіццё савецка-балгарскіх культурных адносін^[3]. Адзін з аўтараў перакладу 10-томнага зборніка твораў А. С. Пушкіна (1941—1942). Пераклаў на балгарскую мову асобныя творы Янкі Купалы, Якуба Коласа, Цёткі.

Некаторыя творы на беларускую мову пераклалі Мікола Гамолка, Мікола Хведаровіч, Ніл Гілевіч^[2]. На рускую мову пераклады зрабіла Марына Цвятаева.

Узнагароды

• Народны дзеяч культуры НРБ (1946)
• Герой Сацыялістычнай Працы НРБ (1963)
• 3 ордэны «Георгі Дзімітроў»^[3]
• Ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга НРБ^[3]
• Горкаўская і Дзімітраўская прэміі^[3]
• медалі^[3]