Літоўская мова (значэнні)

• Літоўская мова (літ.: lietuvių kalba) — нацыянальная мова літоўцаў, належыць да ўсходнебалцкай падгрупы балцкай моўнай групы.
• «Літоўская мова» — у сярэднявеччы адно з найменняў старабеларускай мовы^{[1][2][3][4][5][6]}, афіцыйнай мовы Вялікага Княства Літоўскага, якое ўжывалася іншаземцамі, а таксама беларускай мовы^[7], якое ўжывалася мясцовымі жыхарамі Гродзенскай і Мінскай губерняў да канца XIX ст.

Зноскі

1. Запрудскі, С. Назвы беларускай мовы ў працах даследчыкаў пачатку ХІХ ст. Архівавана 24 студзеня 2022. / С. Запрудскі // Беларуская мова і мовазнаўства: ХІХ стагоддзе/ пад агул. Рэд. М. Р. Прыгодзіча. — Мінск: БДУ, 2013. — С. 81—111.
2. Насевіч В. Літва // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — С. 202—206. — 792 с. — ISBN 985-11-0378-0 (т. 2), ISBN 985-11-0315-2.
3. Кірыл Касцян, Ганна Васілевіч. Спадчына ВКЛ вачыма беларускіх і летувіскіх гісторыкаў: поле для роўных магчымасцяў? // Arche, 10 сьнежня 2009
4. Андрэй Катлярчук. Чаму беларусі не апанавалі літоўскай спадчыны Архівавана 21 ліпеня 2011. // Arche № 2 (25) — 2003
5. Сяргей Дубавец, Генадзь Сагановіч. Старажытная Літва і сучасная Літва // З гісторыяй на «Вы». Выпуск 2. Менск, 1994.
6. Насевіч В. Літвіны // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — С. 206—208. — 792 с. — ISBN 985-11-0378-0 (т. 2), ISBN 985-11-0315-2.
7. Антропология Беларуси в исследованиях конца XІX – середины XX в.(руск.). ЛитРес. 10 April 2018. pp. 113–. ISBN 978-5-04-109768-4.