Манфрэд Сіцылійскі

Манфрэд (1232, Веноза^[d], Базіліката — 26 лютага 1266^[1][2][…], Беневента, Каралеўства Сіцылія) — кароль Сіцыліі (1258—1266), сын імператара Фрыдрыха II і графіні Б’янкі Ланчыя^[en]. Фрыдрых прызнаў яго сваім законным сынам толькі ў перадсмяротныя хвіліны і пакінуў яму княства Тарэнцкае і кіраванне дзяржавай да прыбыцця яго зводнага брата, Конрада IV. Пасля смерці Конрада (1254) Манфрэд быў абраны рэгентам дзяржавы.

Манфрэд Гогенштаўфен
Manfred
Каранацыя Манфрэда, з Новай хронікі Джавані Вілані
10-ы Кароль Сіцыліі 10 жніўня 1258 — 26 лютага 1266
Папярэднік	Конрадзін
Пераемнік	Карл I Анжуйскі
Нараджэнне	1232 Веноза[d], правінцыя Патэнца, Базіліката, Італія
Смерць	26 лютага 1266[1][2][…] Беневента, Каралеўства Сіцылія
Месца пахавання	Беневента
Род	Гогенштаўфены
Бацька	Фрыдрых II, імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі[3]
Маці	Біянка Ланчыя[d][3]
Жонка	Беатрыса Савойская[d][3][4][…] і Алена Ангеліна Дукаіна[d][5]
Дзеці	Канстанцыя Сіцылійская[d][3] і Беатрыса Сіцылійская[d][5]
Адукацыя	Балонскі ўніверсітэт[5] Парыжскі ўніверсітэт у Сярэднія вякі[d][5]
Бітвы	бітва пры Беневента[d][5]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Папа Інакенцій IV адмаўляўся прызнаць за Гогенштаўфенам права на спадчыну, таму Манфрэд збег да сарацынаў у Люцэру. На чале іх ён перамог папскія войскі, скарыўшы Капую, Неапаль, Аверзу і Брындызі, пераправіўся ў Сіцылію. На падставе фальшывых чутак аб смерці Конрадзіна^[de] ён усклаў на сябе каралеўскую карону (1258), але як толькі з’явіліся пасланыя ад Конрадзіна, ён прызнаў яго права на спадчыну. Жывучы ў Палерма, Манфрэд спрыяў паэтам і вучоным.

Не саромеючыся праклёну Папы, ён дапамагаў выгнаным фларэнційскім гібелінам, якія пры яго садзейнічанні атрымалі перамогу пры Монтаперці^[it] (4 верасня 1260); такім чынам ён набыў уладу над Фларэнцыяй і амаль усёй Тасканай. Выдаўшы (1262) сваю дачку ад першага шлюбу, Канстанцыю, за Педра Арагонскага, ён забяспечыў сабе абарону на Захадзе; ажаніўшыся ж другі раз з Аленай, сястрой эпірскага дэспата Міхаіла II, ён паказаў, што на Усходзе будзе прытрымлівацца нармана-гогенштаўфенскай палітыкі.

Узмацненне ўлады Манфрэда ўзбудзіла незадавальненне прыхільнікаў Конрадзіна ў Германіі і прымусіла Папу Урбана IV заключыць дамову з Карлам Анжуйскім, які ў 1266 годзе ўварваўся ў паўднёвую Італію. У бітве, якая адбылася пры Беневента^[en] (26 лютага 1266 г.), немцы былі разбітыя; Манфрэд шукаў смерці і знайшоў яе. Яго ўдава і дзеці былі захоплены і выдадзены Карлу Анжуйскаму; яго тры сыны ўсё жыццё правялі ў турме, а дачка Беатрыс пасля 18-гадовага зняволення была выпушчана з турмы ў абмен на Карла II, сына Карла I.

Зноскі

1. Manfred // Brockhaus Enzyklopädie

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227'></a>
2. Manfred I de Sicília // Gran Enciclopèdia Catalana — Grup Enciclopèdia, 1968.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q18696256'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q2664168'></a>
3. Kindred Britain

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q75653886'></a>
4. (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
5. Koller W. MANFREDI, re di Sicilia // Dizionario Biografico degli Italiani — 2007. — Vol. 68. Праверана 1 кастрычніка 2022.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1128537'></a>