Практыка (філасофія)

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Практыка.

Практыка (стар.-грэч.: πράξις «дзейнасць») — мэтазгодная і мэтанакіраваная дзейнасць. Практыка — гэта дзейнасць, якую суб'ект ажыццяўляе для дасягнення вызначанай, загадзя пастаўленай мэты.

Практыка мае грамадска-гістарычны характар і залежыць ад узроўню развіцця грамадства, яго сацыяльна-класавай структуры; мэты практычна дзеючага суб'екта, у канчатковым выніку, заўсёды вызначаецца грамадствам.

Структура практыкі

• Аб'ект — тое, на што накіравана дзеянне.
• Суб'ект — той, хто здзяйсняе дзеянне.
• Мэта — тое, дзеля чаго здзяйсняецца дзеянне.
• Вынік — тое, што атрымліваецца па заканчэнні дзеяння.
• Сродак — тое, з дапамогай чаго ажыццяўляецца дзеянне.

Віды практыкі

1. Духоўная практыка: ёга, ісіхазм, суфізм — практыка індывідуальнага самаўдасканалення.
2. Рэлігійная практыка — практыка калектыўнага ўдасканалення.
3. Вытворчая практыка — практыка пераўтварэння прыроды.
4. Сацыяльная практыка — практыка падтрымання грамадства.
5. Навучальная практыка — практыка фармавання суб'ектаў грамадства.
6. Медыцынская практыка — практыка пераўтварэння чалавечай прыроды.
7. Дызайн практыка — практыка пераўтварэння і развіцця візуальнай мовы для захоўвання і перадачы інфармацыі ў рамках пэўнага соцыума або чалавецтва ў цэлым.