П’ета

П’ета́ (ад італ.: pietà — «жаль») — іканаграфія сцэны аплаквання Хрыста дзевай Марыяй^[1] са стварэннем вобраза Маці Божай з мёртвым Хрыстом, які ляжыць у яе на каленах^[2]. Адрозненне ад сцэны «Аплакванне» заключаецца ў адсутнасці шматлікіх дадатковых другарадных фігур, а таксама ў тым, што гэта сцэна не з’яўляецца апавядальнай.

Мікеланджэла Буанароці. Ватыканская П’ета  (англ.)

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. П’ета.

Гэты іконаграфічны тып часта сустракаецца ў заходнееўрапейскім мастацтве XIII—XVII стагоддзяў. Сярод найбольш вядомых: П’ета Мікеланджэла  (англ.), П’ета Тыцыяна, П’ета Ван Гога  (руск.).

• 
  П’ета. Рагір ван дэр Вейдэн. 1450 г. Музей Прада, Мадрыд
• 
  П’ета Ван Гога  (руск.)
• 
  П’ета Тыцыяна вылучаецца сваім драматызмам.

Зноскі

1. Пьета // Большая советская энциклопедия : ([в 30 т.]) / гл. ред. А. М. Прохоров. — 3-е изд.. — М. : Советская энциклопедия, 1969—1978. (руск.)
2. Пьета // Художественная энциклопедия (руск.)