Рытміка (музыка)

Рытміка ў музыцы:

1) сукупнасць музычных гукаў і іх спалучэнняў, якія характарызуюць асаблівасці рытму ў пэўным стылі (аўтара, эпохі), жанры ці асобным творы і інш. (напрыклад, рытміка беларускай карагодна-гульнявой песні);

2) вучэнне пра рытм; самастойная частка антычнай і сярэдневяковай тэорыі музыкі, пазней – адзін з важных элементаў вучэння пра кантрапункт і музычную форму; у сучаснай сістэме музычнай адукацыі – адзін з асноўных раздзелаў элементарнай тэорыі музыкі і аналізу музычных твораў;

3) сістэма мастацкага выхавання рытмавага пачуцця; вучэбная дысцыпліна, заснаваная на спецыфічных фізічных практыкаваннях пад музыку; садзейнічае развіццю музычнага слыху і памяці; выпрацоўвае адчуванне пластыкі музычнага руху, яго памеру і тэмпу; можа выкарыстоўвацца для выпраўлення фізічных недахопаў чалавека (у выглядзе аэробікі).

Літаратура

• Шыманскі, М. В. Рытміка ў музыцы // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 13: Праміле — Рэлаксін / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 13. — С. 521–522. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0216-4 (т. 13).