Рэнца Піяна

Рэнца Піяна
Рэнца Піяна
Дата нараджэння	14 верасня 1937[…] (87 гадоў)
Месца нараджэння	Генуя, правінцыя Генуя, Лігурыя, Італія;
Грамадзянства	Італія;
Альма-матар	Міланскі політэхнічны ўніверсітэт (1964);
Месца працы	Кітай;
Партыя	беспартыйны;
Член у	Еўрапейская акадэмія навук і мастацтваў[d]; Берлінская акадэмія мастацтваў; Каралеўская акадэмія мастацтваў; Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук; Académie d'architecture[d]; Акадэмія Святога Лукі; Акадэмія прыгожых мастацтваў[d]; Renzo Piano Building Workshop[d];
Працаваў у гарадах	Італія, Берлін, Мілан, Парыж, Турын, Нью-Ёрк і Генуя
Уплыў	Franco Albini[d], Жан Прувэ[d], Giuseppe Ciribini[d], Marco Zanuso[d] і William Laborde[d]
Узнагароды	кавалер Вялікага крыжа ордэна «За заслугі перад Італьянскай Рэспублікай»[d] (24 сакавіка 1990) Каралеўскі залаты медаль[d] (1989) Prix de l'Équerre d'Argent[d] (1991) Прытцкераўская архітэктурная прэмія (1998) прэмія Эразма[d] (1995) Імператарская прэмія (1995) Залаты медаль Амерыканскага інстытута архітэктуры[d] (2008) прэмія Кіёта ў галіне мастацтваў і філасофіі[d] (1990) Берлінская мастацкая прэмія[d] (1995) ганаровы доктар Калумбійскага ўніверсітэта[d] (2014) Залаты леў[d] (2000) Auguste Perret Prize[d] (1978) Gold Medal for Italian Architecture[d] Prix de l'Équerre d'Argent[d] (2017) Sir John Sulman Medal[d] honorary doctor of the University of Picardie Jules Verne[d] (2022)
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Рэнца Піяна (італ.: Renzo Piano; нар. 14 верасня 1937, Генуя, Каралеўства Італія) — італьянскі архітэктар, які разам з Рычардам Роджэрсам стварыў стыль хай-тэк. Цэнтральны твор — Цэнтр Пампіду ў Парыжы (1971—1977). На працягу шматлікіх гадоў супрацоўнічаў з інжынерам Пітэрам Райсам. У 1980-я распрацоўваў маштабныя праекты рэканструкцыі прамысловых зон Парыжа, Мілана і Турына. Спраектаваў Культурны цэнтр імя Жан-Мары Тжыбау ў Нумеа (Новая Каледонія). Узначальваў праектаванне міжнароднага аэрапорта Кансай у Осацы (1994) і гіганцкага Музычнага парку ў Рыме (2002), у 1997 годзе пабудаваў будынак для амстэрдамскага музея NEMO. У 1995 годзе быў ганараваны Імператарскай прэміі, праз тры гады — Прытцкераўскай прэміі.