Станіслаў Віктаравіч Марцэлеў

Станіслаў Віктаравіч Ма́рцэлеў (1 студзеня 1925, в. Шарыбаўка, Буда-Кашалёўскі раён, Гомельская вобласць — 22 верасня 2003) — беларускі гісторык культуры. Член-карэспандэнт Нацыянальнай АН Беларусі (1980), доктар гістарычных навук (1972), прафесар (1992). Заслужаны дзеяч навукі Рэспублікі Беларусь (2000).

Станіслаў Віктаравіч Марцэлеў
Дата нараджэння	1 студзеня 1925(1925-01-01) ці 1925[1]
Месца нараджэння	Шарыбаўка, Кашалёўскі сельсавет, Буда-Кашалёўскі раён, Бабруйская акруга, Беларуская ССР, СССР
Дата смерці	2003[1]
Грамадзянства	СССР  Беларусь
Дзеці	Уладзімір Станіслававіч Марцэлеў[d]
Род дзейнасці	гісторык культуры, гісторык, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера	гісторыя[2]
Месца працы	Цэнтральны камітэт КПБ Інстытут мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору імя Кандрата Крапівы НАН Беларусі
Навуковая ступень	доктар гістарычных навук (1972)
Навуковае званне	прафесар член-карэспандэнт АН БССР
Альма-матар	БДУ Мінская вышэйшая партыйная школа
Партыя	КПСС
Член у	Беларускае добраахвотнае таварыства аховы помнікаў гісторыі і культуры
Прэміі
Узнагароды

Біяграфія

Удзельнік партызанскага руху ў Беларусі ў гады Вялікай Айчыннай вайны.

Скончыў у 1950 годзе БДУ і Рэспубліканскую партыйную школу пры ЦК КП(б)Б. 3 1953 года ў апараце ЦК КПБ: інструктар, загадчык сектара, намеснік загадчыка аддзела, з 1965 года загадчык аддзела культуры. У 1976—1994 гадах дырэктар Інстытута мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору (ІМЭФ) АН Беларусі. У 1980—1991 рэдактар навукова-метадычнага бюлетэня «Помнікі гісторыі і культуры Беларусі». 3 1994 саветнік пры дырэкцыі, з 1997 галоўны навуковы супрацоўнік ІМЭФ. 3 1996 года старшыня праўлення Беларускага добраахвотнага таварыства аховы помнікаў гісторыі і культуры.

Кандыдат у члены ЦК КПБ у 1966—1976 гадах, дэпутат Вярхоўнага Савета БССР у 1967—1980 гадах.

Навуковая дзейнасць

Даследаваў праблемы гісторыі і культуры Беларусі. Навуковыя працы прысвечаны гісторыі зараджэння ў Беларусі партыйна-савецкага друку, яго развіццю і ролі ў жыцці народа, гістарычнаму досведу і заканамернасцям развіцця беларускай культуры паслякастрычніцкага перыяду.

Аўтар больш за 300 навуковых прац, у тым ліку 9 манаграфій.

Галоўны рэдактар і адзін з аўтараў «Збору помнікаў гісторыі і культуры Беларусі» (т. 1 — 7, 1984—1988; Дзяржаўная прэмія БССР 1990), галоўны рэдактар і адзін з аўтараў «Гісторыі беларускага мастацтва» (т. 1—6, 1987—1994).

Узнагароды

Узнагароджаны ордэнамі Працоўнага Чырвонага Сцяга (1967, 1971, 1976), Айчыннай вайны I ступені (1985), «Знак Пашаны» (1962), медалямі. Дзяржаўная прэмія БССР (1990) за «Збор помнікаў гісторыі і культуры Беларусі».

Творы

• Печать Советской Белоруссии: (Ист. очерк). Мн., 1967.
• На путях строительства социализма: Печать Белоруссии в 1926—1937 гг. Мн., 1972.
• К духовному расцвету: Ист. опыт развития бел. сов. культуры. Мн., 1974.
• Художественная культура Белоруссии на современном этапе. Мн., 1978.
• Печать Белоруссии в период развитого социализма. Мн., 1982.

Зноскі

1. Národní autority České republiky Праверана 8 чэрвеня 2022.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863'></a>
2. Národní autority České republiky Праверана 7 лістапада 2022.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863'></a>