Сцешыцы

Сце́шыцы^[1] (трансліт.: Sciešycy) — аграгарадок у Вілейскім раёне Мінскай вобласці, каля ракі Вілія. За 40 кіламетраў на паўночны ўсход ад горада Вілейка, 120 кіламетраў ад Мінска. Уваходзіць у склад Людвіноўскага сельсавета.

Аграгарадок Сцешыцы Краіна Беларусь Вобласць Мінская Раён Вілейскі Сельсавет Людвіноўскі Каардынаты 54°34′28″ пн. ш. 27°23′58″ у. д.HGЯO Насельніцтва ▲428 чал. (2009) Часавы пояс UTC+3 Тэлефонны код +375 1771 Паштовыя індэксы 222422 Аўтамабільны код 5 Сцешыцы на карце Беларусі ±

Сцешыцы на Вікісховішчы

Да 28 мая 2013 года вёска ўваходзіла ў склад Сцешыцкага сельсавета^[2].

Гісторыя

Таксама паблізу Сцешыц размяшчалася вёска Спас, дзе ў 1786 годзе пабудаваны касцёл.

Паводле Рыжскага мірнага дагавора (1921) Сцешыцы і Спас апынуліся ў Польшчы, у складзе Віленскага ваяводства.

Падчас 2-й сусветнай вайны Спас быў цалкам знішчаны, па вайне яго былая тэрыторыя ўключана ў склад Сцешыц.

У 1993—1996 гадах пабудаваны новы касцёл Перамянення Пана.

Насельніцтва

• 1866 год — 161 жыхар, 16 двароў^[3].
• 1921 год — 280 жыхароў, 58 двароў^[4].
• 1931 год — 304 жыхары, 61 двор^[5].
• 2002 год — 359 жыхароў, 134 двары.

Славутасці

• Касцёл Перамянення Гасподняга (1993—1996 г., мураваны).

Зноскі

1. Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (DJVU). Сустракаецца таксама варыянт Сце́шыца, ж.
2. «Об изменении административно-территориального устройства районов Минской области». Решение Минского областного Совета депутатов от 28 мая 2013 г. № 234 Архівавана 31 сакавіка 2016. (руск.)
3. http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_X/407
4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej — Tom VII — Część II — Ziemia Wileńska — Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923, s 78.
5. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 58