Сялянскі пазямельны банк

Сяля́нскі банк^[1], Сялянскі пазямельны банк^[1][2] — дзяржаўная крэдытная ўстанова, банк у Расійскай імперыі, які дзейнічаў у 1882—1917 гадах. Разам з Дваранскім зямельным банкам утвараў сістэму дзяржаўнага іпатэчнага крэдытавання^[3]. Падпарадкоўваўся Міністэрству фінансаў.

Сялянскі пазямельны банк
Тып	банк
Заснаванне	1882
Скасавана	25 лістапада (8 снежня) 1917
Краіна	Расійская імперыя

Палажэнне аб банку было зацверджана 18(30) мая 1882 года, а сваю дзейнасць банк пачаў у 1883 годзе^[3]. Першапачаткова дзейнічаў на тэрыторыі еўрапейскай часткі Расіі, затым дзейнасць банка ахапіла Царства Польскае (1888), Закаўказзе і прыбалтыйскія губерні (1906)^[3]. У 1905 годзе існавала 40 аддзяленняў банка, у 1915 годзе — 52^[3], у тым ліку ў Вільне, Віцебску, Гродне, Магілёве, Мінску^[2][1]. Частка аддзяленняў банка былі самастойныя, частка — аб’яднананыя з аддзяленнямі Дваранскага банка.

Будынак банка ў Віцебску. Сучасны гадоўны корпус ВДАВМ

Банк выдаваў сялянам доўгатэрміновыя пазыкі на пакупку зямлі. Атрымаць пазыку маглі сельскія таварыствы і асбныя сялянскія гаспадаркі. З 1906 гомса Сялянскі пазямельны банк стаў адным з найважнейшых інструментаў сталыпінскай аграрнай трэформы і ў 1915 годзе займаў першае месца сярод устаноў іпатэчнага крэдытавання ў Расійскай імперыі па кошту і колькасці выдадзенай пад заклад зямлі^[3].

Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі Сялянскі пазямельны банк быў скасаваны дэкрэтам Савета народных камісараў ад 25 лістапада (8 лютага) 1917 года^[3][4].

Гл. таксама

• Будынак пазямельна-сялянскага банка (Віцебск)
• Будынак пазямельнага банка (Гродна)
• Будынак пазямельна-сялянскага банка (Магілёў)