Тонус

То́нус^[1] у фізіялогіі (ад грэч. τόνος — нацяжэнне, напружанне) — нармальны, нестамляльны стан пастаяннага ўзбуджэння нервовых цэнтраў і працяглае напружанне мышцаў.

Тонус з’яўляецца адной з праяў гамеастазу ў арганізме і адначасова адным з механізмаў яго падтрымання^[2]; забяспечвае аптымальны функцыянальны стан органаў і тканак, падтрыманне пэўнага становішча цела ў прасторы^[1]. Вылучаюць тонус нервовых цэнтраў і мышачны тонус (тонус шкілетных і тонус гладкіх мышцаў^[2]).

Тонус нервовых цэнтраў падтрымліваецца эферэнтнымі нервовымі імпульсамі, што паступаюць у цэнтральную нервовую сістэму ад перыферычных рэцэптараў, і ўздзеяннем хімічных раздражняльнікаў (гармонаў, медыятараў). Пасіўны мышачны тонус залежыць ад уласцівасцей мышцы. Актыўны мышачны тонус — ад ад колькасці мышачных валокнаў, якія скарачаюцца пад уздзеяннем нервовых імпульсаў ад рухальных нейронаў спіннога мозга.