Фрэдэрык Норт

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Норт.

Фрэдэрык Норт (англ.: Frederick North; 13 красавіка 1732, Лондан  — 5 жніўня 1792, Лондан) — 12-ы прэм'ер-міністр Вялікабрытаніі.

Фрэдэрык Норт
англ.: Frederick North
міністр унутраных спраў Вялікабрытаніі[d] 2 красавіка 1783 — 19 снежня 1783
Папярэднік	Thomas Townshend, 1st Viscount Sydney[d]
Пераемнік	George Nugent-Temple-Grenville, 1st Marquess of Buckingham[d]
прэм’ер-міністр Вялікабрытаніі 28 студзеня 1770 — 22 сакавіка 1782
Папярэднік	Аўгуст ФіцРой
Пераемнік	Чарльз Уотсан-Уэнтварт
канцлер казначэйства[d] 11 верасня 1767 — 27 сакавіка 1782
Папярэднік	Charles Townshend[d]
Пераемнік	Lord John Cavendish[d]
канцлер Оксфардскага ўніверсітэта[d] 1772 — 1792
лідар Палаты абшчын Вялікабрытаніі[d] кастрычнік 1768 — 22 сакавіка 1782
Папярэднік	Henry Seymour Conway[d]
Пераемнік	Charles James Fox[d]
лідар Палаты абшчын Вялікабрытаніі[d] 2 красавіка 1783 — 19 снежня 1783
Папярэднік	Charles James Fox[d]
Пераемнік	Уільям Піт, малодшы
Lord Lieutenant of Somerset[d] 16 сакавіка 1774 — 5 жніўня 1792
Нараджэнне	13 красавіка 1732(1732-04-13)[1][2][…] Лондан, Англія, Каралеўства Вялікабрытанія
Смерць	5 жніўня 1792(1792-08-05)[1][3][…] (60 гадоў) Лондан, Англія, Каралеўства Вялікабрытанія
Месца пахавання	Church of All Saints, Wroxton[d]
Бацька	Francis North, 1st Earl of Guilford[d][4]
Маці	Lady Lucy Montague[d][5][4]
Жонка	Anne Speke[d][4][6]
Дзеці	Frederick North, 5th Earl of Guilford[d], George North, 3rd Earl of Guilford[d][4], Catherine Douglas, Baroness Glenbervie[d][4], Francis North, 4th Earl of Guilford[d], Lady Charlotte North[d][5] і Lady Anne North[d][5]
Партыя	Торы Northite[d]
Член у	Тайны савет Вялікабрытаніі[d]
Адукацыя	Трыніці-каледж[d] Ітанскі каледж[7]
Аўтограф
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Змяніўшы герцага Графтана ў лютым 1770 года, Норт заставаўся на чале ўрада на працягу дванаццаці самых насычаных падзеямі гадоў у брытанскай гісторыі XVIII стагоддзя. Кароль Георг III высока цаніў маладога прэм’ер-міністра. Жорсткая фінансавая палітыка Норта вылілася ў паўстанне амерыканскіх каланістаў. Першым званком стала Бостанскія чаяванне — рэакцыя на уведзеныя урадам мытныя пошліны. Недаацэньваючы сілы і рашучасць каланістаў пайсці да канца, ён спрабаваў прывесці іх да пакоры.

У 1778 годзе, выпрабоўваючы недахоп у ваеннай сіле, урад адмяніў шэраг прававых абмежаванняў на каталікоў, уключаючы забарону службы ў войску. Гэта рашэнне выклікала народныя пратэсты і вылілася ў бунт лорда Гордана ў 1780 годзе, калі на працягу тыдня ў Лондане былі масавыя беспарадкі і ўводзілася ваеннае становішча.

Пры абароне біляў у Парламенце Норту было складана супрацьстаяць Эдмунду Бёрку і Чарлзу Джэймсу Фоксу. Норт мала разумеў ў справах вайны і дыпламатыі. Весткі аб паразах лёгка прыводзілі яго ў паніку і схілялі да думак аб міры. У сакавіку 1782 кароль даў нарэшце згоду прыняць яго адстаўку.