Шумерская мова

Шуме́рская мо́ва — мова старажытных шумераў, на якой размаўлялі ў Паўднёвым Міжрэччы ў IV—III тысячагоддзях да н.э. Каля 2000 г. да н.э. шумерская мова была выцеснена акадскай мовай з гутарковай гаворкі, але працягвала выкарыстоўвацца ў якасці мовы рэлігіі, адміністрацыі і навучання аж да пачатку нашай эры^[1]. Запісваўся клінапісам, які шумеры і вынайшлі. Прадстаўлена ў першую чаргу рэлігійнай, гаспадарчай і юрыдычнай літаратурай. Была адкрыта і расшыфравана ў XIX стагоддзі. Генетычныя сувязі не ўстаноўлены^[2].

Шумерская мова
Саманазва	eme-gi7(r)
Краіны	Шумер
Рэгіёны	Паўднёвае Двурэчча
Агульная колькасць носьбітаў	0 чал.
Вымерла	да пачатку 2 тысячагоддзя да н.э. як гутарковая, заставалася класічнай мовай да пачатку н.э.
Класіфікацыя
Катэгорыя	Мовы Еўразіі
Ізаляваны
Пісьменнасць	клінапіс
Моўныя коды
ДАСТ 7.75–97	шум 817
ISO 639-1	—
ISO 639-2	sux
ISO 639-3	sux
IETF	sux
Glottolog	sume1241

Пісьмо цару Лагаша (2400 да н.э.)

Рэканструкцыя фанетыкі ўскладняецца асаблівасцямі клінапіснай графікі. З'яўляецца аглютынатыўнай і эргатыўнай мовай. Дзеяслоў мае мноства прэфіксаў ладу і арыентацыі ў прасторы, але не мае катэгорыі часу. Звычайны парадак слоў — SOV (дзейнік — дапаўненне — выказнік)^[2].

Зноскі

1. Канева И. Т. Шумерский язык. — СПб.: Петербургское Востоковедение, 2006. — С. 6—7. — ISBN 5-85803-302-8.
2. Дьяконов И. М. Шумерский язык // Лингвистический энциклопедический словарь.