Яўген Багарнэ

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Багарнэ.

Прынц Эжэн Роз (Яўген) дэ Багарнэ (фр.: Eugène Rose de Beauharnais; 3 верасня 1781 — 21 лютага 1824) — віцэ-кароль Італіі, дывізіённы генерал. Пасерб Напалеона.

Прынц Эжэн (Яўген) Багарнэ
Eugène Rose de Beauharnais
Віцэ-кароль Італіі 17 сакавіка 1805 — 11 красавіка 1814
Папярэднік	Пасада заснавана
Пераемнік	Пасада скасавана
Нараджэнне	3 верасня 1781(1781-09-03)[1][2][…] Парыж, Каралеўства Францыя[3]
Смерць	21 лютага 1824(1824-02-21)[1][4][…] (42 гады) Мюнхен, Ізаркрайс[d], Каралеўства Баварыя[3]
Месца пахавання	Царква Святога Міхаіла, Мюнхен
Род	Багарнэ
Бацька	Аляксандр дэ Багарнэ
Маці	Жазефіна Багарнэ[3]
Жонка	Аўгуста Амалія Баварская[d][5][3]
Дзеці	Амелія Лёйхтэнбергская[d], Жазефіна Лейхтэнбергская[3], Auguste de Beauharnais[d][6], Maximilian de Beauharnais, 3rd Duke of Leuchtenberg[d], Eugénie de Beauharnais[d], Princess Theodolinde de Beauharnais of Leuchtenberg[d], Pierre Louis Marie Auguste Denis de Lagarde[d][6], Fanny Denis de Kereden de Tobriand[d][6] і Carolina Clotilde de Beauharnais[d][6]
Веравызнанне	Каталіцкая Царква
Член у	Баварская акадэмія навук
Адукацыя	Irish College in Paris[d]
Аўтограф
Манаграма
Род войскаў	кавалерыя і пяхота
Званне	генерал
Камандаваў	Chasseurs à Cheval de la Garde Impériale[d], 4th Army Corps[d] і IV Corps[d]
Бітвы	Напалеонаўскія войны Італьянскі паход Банапарта, 1796-1797 French invasion of Egypt and Syria[d] Battle of Marengo[d] Battle of Piave River[d] Battle of Raab[d] Battle of Wagram[d] Барадзінская бітва
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Палац Яўгенія Багарнэ ў Монцы, Італія

Кар’ера

Адзіны сын першай жонкі Напалеона Жазэфіны Багарнэ. Яго бацька, віконт Аляксандр дэ Багарнэ, быў генералам рэвалюцыйнай арміі. У гады Тэрору яго незаслужана абвінавацілі ў здрадзе і пакаралі смерцю.

Пасля шлюбу маці з Напалеонам 1 лютага 1805 года Яўген атрымаў тытул прынца Французскай імперыі, 2 лютага 1805 года — Ордэн Ганаровага легіёна, а 7 чэрвеня 1805 года — тытул віцэ-караля Італіі. У 1812 годзе камандаваў 4-м (італьянскім) пяхотным корпусам Вялікай Арміі.

Яўген стаў фактычным кіраўніком Італіі (тытул караля насіў сам Напалеон), калі яму было ўсяго 24 гады. Але ён здолеў кіраваць краінай досыць цвёрда: увёў у дзеянне Грамадзянскі кодэкс, рэарганізаваў армію, пабудаваў каналы, умацаванні і школы і здолеў заслужыць любоў і павагу свайго народа.

У 1805 годзе Яўген атрымаў вялікі крыж ордэна Жалезнай кароны і вялікі крыж ордэна Святога Губерта Баварскага. 23 снежня 1805 года ён быў прызначаны галоўнакамандуючым корпусам, які блакаваў Венецыю, 3 студзеня 1806 года — галоўнакамандуючым Італьянскай арміяй, а 12 студзеня 1806 года — генерал-губернатарам Венецыі.

Цырымонія каранацыі Італьянскага віцэ-караля, падрыхтаваная графам Луі-Філіпам Сегюром, праходзіла ў Міланскім саборы 26 мая 1805 года. Для каранацыйных адзенняў былі абраны зялёны і белы колеры. На партрэтах мастакі А. Апіяні і Ф. Жэрар захавалі гэтыя раскошныя адзенні. Спалучэнне элегантнага крою і віртуознага выканання дазваляе выказаць здагадку, што касцюм быў выкананы ў майстэрні прыдворнага вышывальшчыка Піко, які выконваў замовы па вырабу каранацыйных касцюмаў Напалеона I, выкарыстоўваючы мадэлі, прапанаваныя мастаком Жан-Батыстам Ізабэ і зацверджаныя самім Імператарам. На плашчы вышыты зоркі ордэнаў Ганаровага легіёна і Жалезнай кароны. (Малы каранацыйны касцюм экспануецца ў Дзяржаўным Эрмітажы. У Расію патрапіў як сямейная рэліквія разам з калекцыяй зброі, якую прывёз малодшы сын Яўгенія Багарнэ — Максіміліян, герцаг Лейхтэнбергскі, муж дачкі імператара Мікалая I Марыі Мікалаеўны).

Пасля першага адрачэння Напалеона Яўген Багарнэ сур’ёзна разглядаўся Аляксандрам I у якасці кандыдата на французскі прастол. За адмову ад сваіх італьянскіх уладанняў атрымаў 5000000 франкаў, якія перадаў свайму цесцю — каралю Баварыі Максіміліяну-Іосіфу, за што яго «памілавалі» і падаравалі тытулы ландграфа Лейхтэнбергскага і князя Айхштэцскага (па іншых даных — купіў іх у 1817 годзе).

Даўшы слова не падтрымліваць больш Напалеона, не прымаў удзелу (у адрозненне ад сястры Гартэнзіі) у яго рэстаўрацыі падчас «Ста дзён», а ў чэрвені 1815 года ганараваны Людовікам XVIII тытулам пэра Францыі.

Да самай смерці жыў у сваіх баварскіх землях і актыўнага ўдзелу ў еўрапейскіх справах не прымаў.

Масонства і Багарнэ

20 чэрвеня 1805 года была заснавана першая Вялікая ложа Італіі — Вялікі ўсход Італіі^[7], першым Вялікім майстрам (камандорам) якой стаў Яўген Багарнэ. Ён заставаўся на пасадзе Вялікага майстра да 1814 года^[8][9].

Статус і тытулы

• 1804—1805 гады: Яго Імператарская высокасць, прынц Францыі.
• 1805—1807 гады: Яго Імператарская высокасць, прынц Францыі і віцэ-кароль Італіі.
• 1807—1810 гады: Яго Імператарская высокасць, прынц Францыі, віцэ-кароль Італіі і прынц Венецыі.
• 1810—1814 гады: Яго Імператарская высокасць, прынц Францыі, віцэ-кароль Італіі, прынц Венецыі і вялікі герцаг Франкфурцкі.
• 1817—1824 гады: Яго Каралеўская высокасць, герцаг Лейхтэнбергскі і прынц Эйхштэцскі.

Сям’я і дзеці

14 студзеня 1806 года ў Мюнхене (Баварыя) Яўген ажаніўся з Аўгустай (1788—1851), прынцэсай Баварскай, дачкой Максіміліяна I, караля Баварыі і Аўгусты, ландграфіні Гесэн-Дармштацкай. Ад яе меў 7 дзяцей:

1. Жазефіна Максіміліяна Яўгена Напалеонэ (1807—1876), з 1823 замужам за Оскарам I Бернадотам, каралём Швецыі і Нарвегіі
2. Яўгенія Гартэнзія Аўгуста (1808—1847)
3. Аўгуст Шарль Эжэн Напалеон (1810—1835), герцаг Лейхтэнбергскі, герцаг дэ Санта-Круз; жонка з 1834 — Марыя II, каралева Партугаліі
4. Амелія Аўгуста Яўгенія Напалеонэ (1812—1873), муж з 1829 — Педру I, імператар Бразіліі
5. Тэадэлінда Луіза Яўгенія Аўгуста Напалеонэ (1814—1857)
6. Караліна Клацільда (1816)
7. Максіміліян Лейхтэнбергскі (1817—1852), герцаг Лейхтэнбергскі, князь Раманаўскі; жонка з 1839 — вялікая князёўна Марыя Мікалаеўна, дачка імператара Мікалая I Паўлавіча.

Зноскі

1. Eugen Beauharnais Leuchtenberg // Biographies of the Entomologists of the World — Senckenberg German Entomological Institute. Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q57831640'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q472839'></a>
2. Hubert G. Prince Eugène de Beauharnais // Beauharnais, Prince Eugène de // Grove Art Online / J. Turner — [Oxford, England], Houndmills, Basingstoke, England, New York: OUP, 2017. — doi:10.1093/GAO/9781884446054.ARTICLE.T007143

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q217595'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q56691875'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q810196'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q103892224'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q21431157'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1547776'></a>
3. Catalog of the German National Library Праверана 1 студзеня 2025.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q23833686'></a>
4. Lundy D. R. Eugène de Beauharnais, 1st Duc de Leuchtenberg // The Peerage Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q67129259'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q21401824'></a>
5. (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
6. Lundy D. R. The Peerage

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q67129259'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q21401824'></a>
7. Aldo Mola, Storia della Massoneria Italiana, Tascabili Bompiani, 2001. ISBN 88-452-4814-3
8. Storia della Massoneria Italiana — GRANDE ORIENTE D’ITALIA DELLA MASSONERIA DI RITO SCOZZESE ANTICO E ACCETTATO — Provenienza Storica Piazza del Gesù- Universamente Riconosciu … Архівавана 9 кастрычніка 2011.
9. 1805-1860 La nascita del Grande Oriente d’Italia e il ruolo della Massoneria nel Risorgimento