Другая касмічная скорасць

Друга́я касмі́чная ско́расць^[1][2] — мінімальная скорасць руху, якую неабходна надаць аб'екту (камень, касмічны апарат і г. д.) для пераадолення гравітацыйнага прыцягнення нябеснага цела. Калі целу будзе нададзена другая касмічная скорасць, то гэтае цела будзе рухацца па парабалічнай арбіце вакол нябеснага цела.

Аналіз першай і другой касмічнай скорасці паводле Ісака Ньютана. Снарады A і B падаюць на Зямлю. Снарад C выходзіць на кругавую арбіту, D — на эліптычную. Снарад E ляціць у адкрыты космас.

Другая касмічная скорасць вызначаецца радыусам і масай нябеснага цела, з-за гэтага яна асобная для кожнага нябеснага цела (для Зямлі 11,2 км/с, для Сонца 617,7 км/с).

Другая касмічная скорасць для розных аб'ектаў

Другая касмічная скорасць (скорасць вызвалення) на паверхні некаторых нябесных цел

Нябеснае цела	Маса (у адносінах да масы Зямлі)	2-я касмічная скорасць, км/с
Месяц	0,0123	2,4
Меркурый	0,055	4,3
Марс	0,108	5,0
Венера	0,82	10,22
Зямля	1	11,2
Уран	14,5	22,0
Нептун	17,5	24,0
Сатурн	95,3	36,0
Юпітэр	318,3	61,0
Сонца	333 000	617,7
Сірыус B	325 675	10 000
Нейтронная зорка	666 000	200 000
Кваркавая зорка	833 500	-
Чорная дзірка	832 500 - 5,6×1015	- (нішто не можа выйсці па-за межы чорнай дзіркі - радыуса Шварцшыльда)

Гл. таксама

• Першая касмічная скорасць
• Трэцяя касмічная скорасць
• Чацвёртая касмічная скорасць