Oboa

Oboa je drveni puhački instrument s dvostrukim jezičkom od trske. Na prvi pogled najsličniji klarinetu, ali se na početnom dijelu cijevi nalazi i kratka metalna cjevčica u kojoj je smješten jezičak, dok je ljevkasto proširenje na kraju cijevi vidljivo manje nego na klarinetu. Zvuk koji proizlazi iz dvostrukog jezička pomalo je nazalan i oštar, a srazmjerno i prodoran, zbog čega se oboa ponekad naziva i truba drvenih muzičkih instrumenata. Međutim, ovaj instrument može zvučati čak nježno i toplo, idilično i dirljivo, a to je i uloga koja joj se tipično dodjeljuje u klasičnoj muzici. Tipična je za nju i melodika orijentalnog prizvuka.^[1]

Oboa i notni zapis

Oboa je melodijski instrument i u orkestru često ima vodeće teme, a njen jasan, čujan i intonativno precizan zvuk uzima se i kao mjerodavna intonacija za štimanje orkestra, kada se prvo čuje oboa prema kojoj se štimaju i ostali instrumenti. Virtuozno-tehničke bravure, koje se često dodjeljuju klarinetu i flauti, oboi manje odgovaraju, a i njen tonski obim je kraći. Jedina situacija u kojoj se orkestri, uključujući obou, ne podešavaju prema intonaciji oboe jeste kada svira instrument sa fiksnim štimom, poput klavira i orgulja, jer se njihovo ugađanje u datom trenutku ne može mijenjati. U takvim slučajevima, manje korekcije intonacije na oboi moguće je postići blagim uvlačenjem ili izvlačenjem metalne cjevčice na koju je pričvršćen jezičak. Zbog akustičkih karakteristika dvostrukog trščanog jezička, zvuk oboe je relativno oštar i poprilično nazalan.^[2]

Oboa je nastala od jedne vrste srednjovjekovnih šalmaja koji su se po Evropi širili pod utjecajem Arapa u Španiji počevši od 8. vijeka. Napuštanje nausnika, u koji se kod tih instrumenata, kao u čašicu, smještao trščani jezičak označilo je bitnu promjenu u mogućnosti finijeg nijansiranja zvuka i njegove izražajnosti. Oboa je tokom 19. vijeka usavršena dodavanjem mehanizama poluga i poklopaca.

Kod Egipćana i Grka prethodnik oboe se naziva "aulos" (grč. frula). To je bio najpoznatiji instrument stare Helade. Za izvođenje glavnih tonaliteta Grci su imali 6 vrsta jednostrukih i dvostrukih aulosa. Rimljani taj instrument nazivaju tibia.^[1]