Αιμερί ντε Λιμόζ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Αιμερί ή Αιμερύ ντε Λιμόζ (γαλλ. Aimery de Limoges, απεβίωσε κατά το 1196), Αιμερίκος στα ελληνικά και Χεμρί στα αρμενικά, ήταν Ρωμαιοκαθολικός εκκλησιάρχης στην Φραγκική Ουτρεμέρ και τέταρτος Λατίνος Πατριάρχης της Αντιόχειας από, περίπου, το 1140 έως τον θάνατό του.[2] Στη διάρκεια του μακρόχρονης παρουσίας του στον Πατριαρχικό θρόνο ήταν η πλέον ισχυρή προσωπικότητα εντός του Πριγκιπάτου της Αντιόχειας μετά τους πρίγκιπες, ενώ τις περισσότερες φορές βρισκόταν σε διαμάχη με τους τελευταίους. Ήταν, επίσης ένας από τους σημαντικότερους λόγιους που αναδείχτηκαν στη Λατινική Ανατολή.[3]
Αιμερί ντε Λιμόζ | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Aimery de Limoges (Γαλλικά) |
Γέννηση | 12ος αιώνας |
Θάνατος | 1196 |
Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | λατινική γλώσσα[1] |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | πρεσβύτερος πατριάρχης[1] συγγραφέας[1] |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | Latin Patriarch of Antioch |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Ο Αιμερί ήταν υψηλόβαθμος ευγενής, οικονομικά ευκατάστατος και κοσμικός.[4] Ήταν διανοούμενος με γνώση τόσο της ελληνικής όσο και της λατινικής γλώσσας, καθώς και ορισμένων τοπικών διαλέκτων. Φέρεται να είναι ο πρώτος που μετέφρασε τμήματα της Βίβλου σε ρομανική γλώσσα, και πιο συγκεκριμένα τα Καστιλιάνικα.[5] Ως λόγιος είχε επαρκή γνώση της ελληνικής ιστορίας. Απέστειλε, μάλιστα, επιστολή προς τον Ούγο Εθεριανό στην οποία του ζητούσε τον σχολιασμό του Ιωάννη του Χρυσοστόμου επί των Επιστολών του Παύλου, τα πρακτικά της Συνόδου της Νίκαιας, και την ιστορική καταγραφή των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων "από την στιγμή που οι Αυτοκράτορές τους εγκατέλειψαν τη Ρώμη έως τις μέρες μας."[6] Απάντησε, επίσης, σε αίτημα του Πάπα Ευγένιου Γ΄ για μετάφραση στα λατινικά του σχολιασμού του Χρυσοστόμου επί του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, αποστέλλοντας ένα αυθεντικό ελληνικό χειρόγραφο στην Ρώμη. Ως Πατριάρχης, ο Αιμερί προσπάθησε να θέσει υπό τον έλεγχό του τους ερημίτες, οι οποίοι κατοικούσαν στα Μαύρα Όρη, υποχρεώνοντας τον καθένα τους να έχει τον προσωπικό του πνευματικό σύμβουλο.