From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Γκέοργκ φον Μπέκεσυ (γερμαν. Georg von Békésy, ουγγρ. Békésy György, 3 Ιουνίου 1899 – 13 Ιουνίου 1972) ήταν Ούγγρος βιοφυσικός που τιμήθηκε το 1961 με το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής για τις έρευνές του επί της λειτουργίας του κοχλία στα ακουστικά όργανα του ανθρώπου και των ζώων[12].
Γκέοργκ φον Μπέκεσυ | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Békésy György (Ουγγρικά) |
Γέννηση | 3 Ιουνίου 1899[1][2][3] Βουδαπέστη[4] |
Θάνατος | 13 Ιουνίου 1972[5][1][2] Χονολουλού[4] |
Χώρα πολιτογράφησης | Ουγγαρία[6] Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | ουγγρικά |
Σπουδές | Πανεπιστήμιο Έτβες Λόραντ (έως 1923) Πανεπιστήμιο της Βέρνης (έως 1921) |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | φυσικός νευροεπιστήμονας χημικός αυτοβιογράφος διδάσκων πανεπιστημίου φυσιολόγος[6] βιοφυσικός μηχανικός[7] |
Εργοδότης | Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ Πανεπιστήμιο Έτβες Λόραντ Πανεπιστήμιο της Χαβάης[8] |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Βραβεύσεις | βραβείο Νόμπελ Ιατρικής και Φυσιολογίας (1961)[9][10] αργυρό μετάλλιο Λάιμπνιτς (1937) honorary doctor of Semmelweis University (1969) ASA Gold Medal Howard Crosby Warren Medal (1955)[11] |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μπέκεσυ γεννήθηκε το 1899 στη Βουδαπέστη ως το πρωτότοκο τέκνο των Αλεξάντερ φον Μπέκεσυ (1860–1923), οικονομικού διπλωματικού ακολούθου που γεννήθηκε στην Τρανσυλβανία του τότε Βασιλείου της Ουγγαρίας, και της συζύγου του, Πάουλα Μάζαλυ (1877–1974). Μετά από αυτόν γεννήθηκαν τα δύο αδέλφια του, η Λόλα το 1901 και ο Μίκλος το 1903. Ο Γκέοργκ πήγε σχολείο στη Βουδαπέστη, στο Μόναχο, στην Κωνσταντινούπολη και στη Ζυρίχη. Σπούδασε χημεία στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης και πήρε το διδακτορικό του στη φυσική με θέμα της διατριβής του «Ταχεία μέθοδος προσδιορισμού μοριακού βάρους» από το Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης το 1926. Στη συνέχεια πέρασε ένα έτος εργαζόμενος σε μηχανική εταιρεία. Δημοσίευσε την πρώτη ερευνητική εργασία του επί του συστήματος των δονήσεων του εσωτερικού αυτιού το 1928. Του προσφέρθηκε μία θέση στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα από τον Ρόμπερτ Μπαράνυ, την οποία απέρριψε εξαιτίας των κρύων χειμώνων της Σουηδίας.
Πριν και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο φον Μπέκεσυ εργάσθηκε στα Ουγγρικά Ταχυδρομεία (από το 1923 μέχρι το 1946), όπου πραγματοποίησε έρευνες πάνω στην ποιότητα του σήματος στις τηλεπικοινωνίες. Η έρευνα αυτή τον οδήγησε στο να ενδιαφερθεί για τη λειτουργία του αυτιού. Το 1946 έφυγε τελικώς από την Ουγγαρία για να συνεχίσει έρευνες σε αυτό το αντικείμενο στο Ινστιτούτο Καρολίνσκα.
Το 1947 μετανάστευσε στις ΗΠΑ, εργαζόμενος στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ μέχρι το 1966. Μετά την καταστροφή του εργαστηρίου του σε μία πυρκαγιά το 1965, του προσφέρθηκε η διεύθυνση ενός ερευνητικού εργαστηρίου για τα αισθητήρια όργανα στη Χαβάη. Τελικώς έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης το 1966 και απεβίωσε στη Χονολουλού σε ηλικία 73 ετών.
Εκτός από επιστήμονας, είχε γίνει και γνωστός ειδικός στην ασιατική τέχνη. Είχε μία μεγάλη συλλογή τέχνης, την οποία δώρισε στο `Ιδρυμα Nobel στη Σουηδία. Ο αδελφός του, δρ. Μίκλος Μπέκεσυ (1903-1980), παρέμεινε στην Ουγγαρία και έγινε διάσημος αγροβιολόγος που τιμήθηκε με το Βραβείο Kossuth.
Ο φον Μπέκεσυ ανέπτυξε μία μέθοδο για να ανατέμνει το εσωτερικό αυτί ανθρώπινων πτωμάτων αφήνοντας μερικώς άθικτο τον κοχλία. Χρησιμοποιώντας στροβοσκοπική φωτογράφηση και νιφάδες αργύρου ως σημάδια, μπόρεσε να παρατηρήσει ότι η βασική μεμβράνη μέσα στον κοχλία ταλαντώνεται όπως ένα επιφανειακό κύμα όταν διεγείρεται από ηχητικά κύματα. Εξαιτίας της δομής του κοχλία και της μεμβράνης, διαφορετικές συχνότητες ήχου προκαλούν τα μέγιστα πλάτη των κυμάτων να συμβαίνουν σε διαφορετικές θέσεις πάνω στη βασική μεμβράνη κατά μήκος του έλικα του κοχλία[13]: Οι υψηλές συχνότητες δονούν περισσότερο τη βάση του κοχλία, ενώ οι χαμηλές δονούν περισσότερο την κορυφή του[14].
Ο φον Μπέκεσυ συμπέρανε ότι οι παρατηρήσεις του έδειχναν το πώς διαφορετικές συχνότητες ηχητικών κυμάτων διασπείρονται τοπικά προτού διεγείρουν διαφορετικές νευρικές ίνες που ενώνουν τον κοχλία με τον εγκέφαλο. Υπέθεσε ότι η ακριβής θέση κάθε αισθητηριακού κυττάρου (τριχοειδές κύτταρο) κατά μήκος του έλικα του κοχλία αντιστοιχεί σε μία συγκεκριμένη συχνότητα ήχου (η λεγόμενη τονοτοπία). Αργότερα ο φον Μπέκεσυ ανέπτυξε ένα μηχανικό πρότυπο του κοχλία, το οποίο επιβεβαίωσε την έννοια της διασποράς συχνοτήτων από τη βασική μεμβράνη στον κοχλία των θηλαστικών. Ωστόσο, αυτό το πρότυπο δεν μπορούσε να πληροφορήσει για τη λειτουργία αυτής της διασποράς συχνοτήτων στη διαδικασία της ακοής[13].
Σε ένα άρθρο του που δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό του, σχολίασε: «Με τον καιρό, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι αφυδατωμένες γάτες και η εφαρμογή της αναλύσεως Φουριέ στα προβλήματα της ακοής γίνονταν όλο και περισσότερο ένα εμπόδιο για την έρευνα της ακοής»[15], αναφερόμενος στις δυσκολίες στην απόκτηση ζωικών δειγμάτων που να συμπεριφέρονται όπως όταν ήταν ζωντανά, καθώς και στις παραπλανητικές συνήθεις ερμηνείες των αναλύσεων Φουριέ στην έρευνα της ακοής.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.