From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Ελένη Βακαλό (1921 - 2001) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια, κριτικός εικαστικών, και ιστορικός τέχνης.
Ελένη Βακαλό | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ελένη Βακαλό (Ελληνικά) |
Γέννηση | 26 Οκτωβρίου 1921[1] Κωνσταντινούπολη[1] |
Θάνατος | 10 Οκτωβρίου 2001[1] Αθήνα[2][1] |
Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα[2] |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών[2] Πανεπιστήμιο του Παρισιού |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | συγγραφέας[2] ποιήτρια[2] Ιστορικός Τέχνης |
Εργοδότης | Κολλέγιο Βακαλό Art & Design (έως 1990)[2] Τα Νέα (1952–1974) |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Γιώργος Βακαλό (από 1944)[3][2] |
Η Ελένη Βακαλό, το γένος Σταυρινού, γεννήθηκε το 1921 στην Κωνσταντινούπολη, με καταγωγή από τα δωδεκάνησα, και το 1922 η οικογένεια της εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.[4] Σπούδασε αρχαιολογία στην φιλοσοφική σχολή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1940 - 1945) και Ιστορία της Τέχνης στη Σορβόννη, στο Παρίσι (1948).
Συνεργάστηκε επί σειρά ετών με την εφημερίδα Τα Νέα το χρονικό διάστημα 1952-1974 έχοντας την στήλη της τεχνοκριτικής (με διακοπή 2 χρόνων την περίοδο της δικτατορίας) και με το περιοδικό Ζυγός από το 1955 μέχρι και το 1967.[5] Το 1958 η Ελένη Βακαλό, με τον σύζυγό της Γεώργιο Βακαλό, τον Παναγιώτη Τέτση και τον Φραντζή Φραντζισκάκη, ίδρυσε την σχολή Βακαλό, στην οποία έως και το 1990 δίδασκε ιστορία της τέχνης και στοιχεία οπτικής αντίληψης στην ίδια Σχολή, παραμένοντας μέλος της διεύθυνσης έως το τέλος της ζωής της. Ή Ελένη Βακαλό υπήρξε μέλος της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Συγγραφέων, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εθνικής Πινακοθήκης μετά το 1994 αλλά και του ελληνικού τμήματος του Εθνικού Συμβουλίου των Εικαστικών Τεχνών της AICA (Association Internationale des Critiques d’Art[Διεθνής Ένωσης Κρητικών της Τέχνης), μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα σωματείου ή οποία βρίσκεται υπό την αιγίδα της UNESCO και έχει έδρα το Παρίσι. Η Ελένη Βακαλό έγραψε ποιήματα και βιβλία σχετικά με την τέχνη.
Συνεργάστηκε με άρθρα και δοκίμιά της με πολλά περιοδικά. Στον χώρο της λογοτεχνίας εμφανίστηκε το 1944, με ποιήματά της στο περιοδικό "Νέα Γράμματα". Μέχρι το 1997 εξέδωσε συνολικά δεκατέσσερα βιβλία ποίησης και δύο συγκεντρωτικές εκδόσεις (1981, 1995). Ως ποιήτρια, η Ελένη Βακαλό ανήκει, σύμφωνα με τους κριτικούς, στην πρώτη μεταπολεμική γενιά μεταϋπερρεαλιστών ποιητών, μαζί με τους ομοτέχνους της Μίλτο Σαχτούρη, Νάνο Βαλαωρίτη, Μαντώ Αραβαντινού, Τάκη Σινόπουλο, Έκτορα Kακναβάτο, Τάκη Bαρβιτσιώτη, Αριστοτέλη Nικολαΐδη και Ν. Δ. Kαρούζο. Συγκεκριμένα η Νόρα Αναγνωστάκη σημειώνει: «Η Βακαλό πέρασε από τον παθητικό υπερρεαλισμό στην ενεργητική δημιουργία με μεγάλα έμφρονα βήματα, κρατώντας μόνον τα διδάγματά του.» Το ποιητικό της έργο χωρισμένο σε τέσσερις περιόδους, από το 1944 έως το 1997, αποτελεί ουσιαστικά ένα κειμενικό συνεχές, αρθρωμένο μέσα από τις επιμέρους συνθέσεις του.
Το 1944 παντρεύτηκε τον ζωγράφο και σκηνογράφο Γιώργο Βακαλό [6].
Συγκεντρωτικά Έργα
Μελέτες Έργων-Κρητικά Άρθρα Έργων
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.