Lapin Agile
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Lapin Agile είναι ένα διάσημο μικρό καμπαρέ στη Μονμάρτρη του Παρισιού, Γαλλία. Βρίσκεται στην οδό Rue des Saules αρ. 22, δίπλα στον τελευταίο αμπελώνα της Μονμάρτρης. Είναι το πιο παλιό καμπαρέ του Παρισιού.[1]
| Λαπέν Αζίλ | |
|---|---|
 | |
 | |
| Είδος | Καμπαρέ |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | |
| Διοικητική υπαγωγή | 18ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού |
| Χώρα | Γαλλία |
| Έναρξη κατασκευής | 1880 |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το αρχικό του όνομα ήταν το «Καμπαρέ των Δολοφόνων» (Cabaret des Assassins). Ο θρύλος λέει ότι πήρε το όνομα αυτό αφού μία συμμορία δολοφόνων μπήκε στο καμπαρέ και σκότωσε τον γιο του ιδιοκτήτη.[2]
Το καμπαρέ ήταν ήδη 20 χρόνων παλιό, όταν το 1875 ο ζωγράφος Αντρέ Ζίλ (Andre Gill) ζωγράφισε, με αντάλλαγμα λίγο φαγητό, τον πίνακα που έγινε σήμα κατατεθέν του μαγαζιού και του έδωσε το οριστικό του όνομα. Ήταν ένας πίνακας ενός κουνελιού που ξεπηδούσε από μία κατσαρόλα κρατώντας ένα μπουκάλι κρασί, λόγω του ότι σπεσιαλιτέ του καμπαρέ ήταν το κουνέλι σωτέ στην κατσαρόλα. Οι ντόπιοι άρχισαν να αποκαλούν το μέρος Λαπέν Αζίλ, λογοπαίγνιο με τα "La peint à Gill" (δηλ. ο πίνακας του Ζιλ) και "Lapin Agile" (το σβέλτο κουνέλι). Ο πίνακας σήμερα βρίσκεται στο μουσείο της Μονμάρτρης, ενώ ένα αντίγραφο είναι κρεμασμένο στο εξωτερικό του κτιρίου προστατευμένο από ειδικό τζάμι.[3]
Το καμπαρέ σώθηκε από την κατεδάφιση το 1903 όταν ξανααγοράστηκε από τον Αριστίντ Μπριάντ και πάτρονας του έγινε ο Φρεντερίκ Ζεράρ, που έγινε γνωστός ως γερο-Φρεντέ ("père Frédé"). Ο γερο-Φρεντέ έδωσε νέα πνοή στο καμπαρέ. Παίζοντας κιθάρα και βιολοντσέλο, τραγουδώντας και απαγγέλοντας κατάφερε να μαγνητίσει όλη την αβάν γκαρντ στο καμπαρέ του.
Έτσι, την περίοδο της αλλαγής του αιώνα το μέρος είχε γίνει στέκι για τους μποέμ ζωγράφους και καλλιτέχνες που έμεναν στην περιοχή, όπως ο Πάμπλο Πικάσο, ο Γκυγιώμ Απολλιναίρ, ο Μωρίς Ουτριγιό, ο Ζωρζ Μπρακ, ο Φρανσίς Καρκό, ο Μαξ Ζακόμπ, ο Αμεντέο Μοντιλιάνι, ο Αντρέ Ντεραίν, ο Αντρέ Σαλμόν, ο Ρολάν Ντορζελές, ο Πιερ Μακ Ορλάν, ο Ζυλ Ντεπακί, ο Γκαστόν Κουτέ, ο Σαρλ Ντουλέν κ.α. Μοιραία, καθώς γεωγραφικά βρισκόταν στο κέντρο της τότε καλλιτεχνικής ζωής του Παρισιού, το καμπαρέ έγινε στέκι καλλιτεχνικών συναντήσεων και συζητήσεων.[4]
Στο Λαπέν Αζίλ σύχναζαν επίσης άλλες παρακμιακές μορφές, όπως μαστρωποί, εκκεντρικοί τύποι, φοιτητές από το Καρτιέ Λατέν, αναρχικοί, ακόμα και μεγαλοαστοί που απλά συμπεριφέρονταν ως μποέμ.
Ο πίνακας «Στο Λαπέν Αζίλ» του Πάμπλο Πικάσο (1905) βοήθησε στο να γίνει το καμπαρέ διάσημο. Το Λαπέν Αζίλ απεικονιζόταν ακόμη πολύ συχνά στους πίνακες του Μωρίς Ουτριγιό.
Στο μικρό καμπαρέ συντελέστηκε ακόμη η διάσημη φάρσα του Ρολάν Ντορζελές και της παρέας του: Το 1910, παρουσίασαν έναν πίνακα ζωγραφισμένο από την ουρά ενός γαϊδάρου και με τίτλο Και ο ήλιος βασιλεύει στην Αδριατική ως έργο ενός υποτιθέμενου πρωτοεμφανιζόμενου νεαρού ζωγράφου ονόματι Ζοακίμ-Ραφαέλ Μπορονάλι, με σκοπό τη γελοιοποίηση των κριτικών τέχνης, γεγονός που συνέβη όταν ο πίνακας εκτέθηκε στο Σαλόν των Ανεξάρτητων του 1910.[5]
Το 1993 ο Αμερικανός κωμικός Στιβ Μάρτιν έγραψε και σκηνοθέτησε το κωμικό έργο “Ο Πικάσο στο Λαπέν Αζίλ” (Picasso at the Lapin Agile), το οποίο είχε επιτυχή πορεία στο Σικάγο, το Λος Άντζελες και αλλού. Το έργο απεικόνιζε μία φανταστική συνάντηση του Πάμπλο Πικάσο και του Άλμπερτ Αϊνστάιν στο Λαπέν Αζίλ.
Σήμερα πολλοί τουρίστες επισκέπτονται ακόμη το μικρό καμπαρέ που είναι τοποθετημένο σε ένα πέτρινο κτίριο στην απότομη και πλακόστρωτη οδό Rue des Saules, κάθονται στα ξύλινα τραπέζια, όπου είναι χαραγμένα τα αρχικά επισκεπτών εδώ και δεκαετίες, και απολαμβάνουν παλιά γαλλικά τραγούδια και ποιήματα που μπορεί να φτάνουν και στον 15ο αιώνα.[6]
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
