Ζαν Μαρέ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Ο Ζαν-Αλφρέντ Βιλέν-Μαρέ (Γαλλικά: Jean-Alfred Villain-Marais, 11 Δεκεμβρίου 1913 – 8 Νοεμβρίου 1998), γνωστός επαγγελματικά ως Ζαν Μαρέ, ήταν Γάλλος ηθοποιός, σκηνοθέτης, ζωγράφος, γλύπτης, συγγραφέας και φωτογράφος. Έπαιξε σε περισσότερες από 100 ταινίες και ήταν εραστής, μούσα και ο φίλος του καταξιωμένου σκηνοθέτη Ζαν Κοκτό. Το 1996 τιμήθηκε με παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής για την προσφορά του στον γαλλικό κινηματογράφο.[9][10]
_-_Jean_Marais_en_compagnie_de_Viviane_Romance,_dans_la_cour_du_Palais-Royal_-_Paris_-_Médiathèque_de_l'architecture_et_du_patrimoine_-_AP70L01673.jpg)
Remove ads
Τα πρώτα χρόνια
Με καταγωγή από το Χερβούργο της Γαλλίας, ο Μαρέ ήταν γιος του Αλφρέντ Εμανουέλ Βιτόρ Πολ Βιλέν-Μαρέ, κτηνιάτρου, και της συζύγου του, Αλίν Μαρί Λουίζ Βασόρ.[11] Έχοντας χάσει πρόσφατα τη δίχρονη κόρη της, Μαντλέν, η Αλίν απογοητεύτηκε πολύ όταν γέννησε ένα αγόρι. Τελικά, τον αποδέχτηκε, αλλά μέχρι ο Ζαν να γίνει έξι-επτά χρονών, η μητέρα του τον μεγάλωνε σαν να ήταν κορίτσι, τον έντυνε κοριτσίστικα και του έδινε κούκλες για να παίξει. Ενίοτε, η Αλίν έλειπε μυστηριωδώς από το σπίτι. Στα δεκαοχτώ του, ο Μαρέ συνειδητοποίησε ότι η μητέρα του ήταν κλεπτομανής και ότι είχε φυλακιστεί αρκετούς μήνες ή και χρόνια στη ζωή της.[12]
Remove ads
Καριέρα
Οι πρώτες ταινίες
Ο πρώτος ρόλος του Μαρέ δεν αποτυπώθηκε στους τίτλους της ταινίας Dans les rues (1933), μετά από τον οποίο έπαιξε στο Étienne (1933). Ο σκηνοθέτης Μαρσέλ Λ'Ερμπιέ τον έβαλε να παίξει στο Γεράκι (1933) με Σαρλ Μπουαγιέ. Έπαιξε επίσης στο El escándalo (1934), στην Ευτυχία (1934) πάλι με τον Μπουαγιέ, στον Τυχοδιώκτη (1934), στο Νέοι άνθρωποι (1934) και Νύχτες φωτιάς (1937).
Ο Μαρσέλ Καρνέ έδωσε στον Μαρέ έναν μικρό ρόλο στο Drôle de drame (1937), ενώ έπαιξε και στις ταινίες Κατάχρησις εμπιστοσύνης (1937) του Ανρί Ντεκουάν, Ο πατριώτης (1938), μια βιογραφική ταινία για τον Παύλο Α΄ της Ρωσίας και Ανεβαίνοντας στα Ηλύσια (1938) σε σκηνοθεσία Σασά Γκιτρί.
Ζαν Κοκτό
Αυτοί ήταν μικροί ρόλοι. Ο Μαρέ εμφανίστηκε και στη σκηνή. Πήρε μέρος σε μια θεατρική παράσταση του Οιδίποδα το 1937, όπου τον είδε ο Ζαν Κοκτό. Ο Μαρέ εντυπωσίασε τον Κοκτό, ο οποίος επέλεξε τον ηθοποιό για το έργο του Οι ιππότες της στρογγυλής τραπέζης.[13]
Ο Μαρέ εμφανίστηκε επίσης στο έργο του Κοκτό Οι τρομεροί γονείς (1938), που υποτίθεται ότι βασίστηκε στην οικογενειακή ζωή του Μαρέ, μια παράσταση που γνώρισε μεγάλη επιτυχία.[13]
Ο Μαρέ πήρε μεγαλύτερους κινηματογραφικούς ρόλους στις ταινίες Μεταξύ τριών ενόχων (1941) σε σκηνοθεσία του Ζαν ντε Μπαροντσέλι και Le lit à colonnes (1942) σε σκηνοθεσία του Ρολάν Τουάλ.
Στη σκηνή εμφανίστηκε στο La Machine à ecrire (1941) του Κοκτό και σκηνοθέτησε και σχεδίασε τον Βρεταννικό του Ρακίνα (1941). Έπαιξε για λίγο στην Κομεντί Φρανσέζ και μετά άφησε την υποκριτική για ένα διάστημα για να πολεμήσει στην Αλσατία με τις Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις, κερδίζοντας παράσημο.[13]
Πρωταγωνιστής
Η πρώτη ταινία του Μαρέ ως πρωταγωνιστή ήταν οι Αιώνιοι ερασταί (1943), μια διασκευή του Τριστάνου και της Ιζόλδης που διαδραματίζεται στη Γαλλία της δεκαετίας του 1940, σε σενάριο του Ζαν Κοκτό. Η ταινία ήταν δημοφιλής και τον έκανε διάσημο.[13]
Ο Μαρέ ήταν ο πρωταγωνιστής στο Λιμάνι του ολέθρου (1943) με τη Σιμόν Ρενάν σε σκηνοθεσία Κριστιάν-Ζακ.
Ο Κριστιάν-Ζακ σκηνοθέτησε τον Μαρέ και στην Carmen (1944) με τη Βιβιάν Ρομάνς. Αυτή ήταν μια από τις πιο δημοφιλείς ταινίες στη Γαλλία όταν κυκλοφόρησε.[14]
Η πεντάμορφη και το τέρας και ο Ζαν Κοκτό
Ο Μαρέ έγινε σταρ στην ταινία Η πεντάμορφη και το τέρας (1946), σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ζαν Κοκτό.[15]
Έπαιξε επίσης στη δημοφιλή επανάληψη του θεατρικού έργου του Κοκτό Οι τρομεροί γονείς το 1938.
Οι επόμενες ταινίες του Μαρέ ήταν το Les chouans (1947), μια ιστορική περιπέτειαα σε σκηνοθεσία του Ανρί Καλέφ με βάση ένα μυθιστόρημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ και το Ruy Blas (1948) με την Ντανιέλ Νταριέ, με βάση ένα έργο του Βίκτωρος Ουγκό και σενάριο του Κοκτό, σε σκηνοθεσία του Πιερ Μπιγιόν.
Η δεύτερη ταινία του Μαρέ με τον Κοκτό ως σκηνοθέτη ήταν ο Δικέφαλος αετός (1948). Γύρισε το Aux yeux du souvenir (1948) με τη Μισέλ Μοργκάν για τον σκηνοθέτη Ζαν Ντελανουά, μια μεγάλη εμπορική επιτυχία, και μετά Τα τρομερά παιδιά (1949) για τον Κοκτό ξανά.[14][16]
Ο Μαρέ ξανασυνεργάστηκε με τον Ντελανουά στο Μυστικό του Μάγιερλινγκ (1949) με θέμα το ομώνυμο περιστατικό. Γύρισε την ταινία Ορφέας και Ευρυδίκη (1950) με τον Κοκτό, ένα έργο το οποίο σύντομα θεωρήθηκε κλασικό.
Μετά τον Κοκτό
Ο Μαρέ και η Μισέλ Μοργκάν έπαιξαν στον Γυάλινο πύργο (1950) σε σκηνοθεσία Ρενέ Κλεμάν. Ο Μαρέ γύρισε δύο ταινίες με τον Ιβ Αλεγκρέ: τα Les miracles n'ont lieu qu'une fois (1951) με την Αλίντα Βάλι και την Πέτσινη μάσκα (1952).
Ο Μαρέ έπαιξε στις ταινίες L'appel du destin (1953) του Ζορζ Λακόμπ, Les amants de minuit (1953) του Ροζέ Ρισμπέ, Η φωνή της σιωπής (1953), μια ιταλική ταινία του Γκέοργκ Βίλχελμ Παμπστ, Η κολασμένη του παρθεναγωγείου (1953) και Τα καπρίτσια της Ζιλιέτας (1953) του Μαρκ Αλεγκρέ με τους Νταντί Ρομπέν και Ζαν Μορό, Boum sur Paris (1953) και Le Guérisseur (1954).
Αργότερα, ο Μαρέ πρωταγωνίστησε σε μια εκδοχή του Κόμη Μοντεχρήστου (1954) που ήταν εξαιρετικά δημοφιλής.[14] Επίσης, έπαιξε στα Αν μιλούσαν οι Βερσαλλίες (1954), Ναπολέων (1955), Αν μιλούσε το Παρίσι (1956), Κορίτσια με μέλλον (1955) μαζί με τη νεαρή Μπριζίτ Μπαρντό, το οποίο ήταν εμπορική αποτυχία, Η αγάπη της τσιγγάνας (1956) του Ρομπέρ Νταρέν και Toute la ville accuse (1956).
Μέσα στην ίδια δεκαετία, ο Μαρέ γίρισε το Η Έλενα και οι άνδρες της (1956) με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και Μελ Φερέρ για τον Ζαν Ρενουάρ. Ακολούθησαν οι ταινίες Τυφών στο Ναγκασάκι (1957), S.O.S. Noronha (1957), Λευκές νύχτες (1957) του Λουκίνο Βισκόντι με τους Μαρία Σελ και Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Amour de poche (1958), Ο ιππότης με το ματωμένο σπαθ (1958), Chaque jour a son secret (1958) και La vie à deux (1958).
Ταινίες μονομαχίας
Ο Μαρέ πρωταγωνίστησε στην ταινία μονομαχίας Ο καμπούρης των Παρισίων (1959), στο πλευρό του Μπουρβίλ που ήταν τεράστια επιτυχία ξεκίνησε ένα νέο στάδιο της καριέρας του. Ξανασυνεργάστηκε με τον Κοκτό για στη Διαθήκη του Ορφέα (1960). Έπαιξε τον ρόλο του Λαζάρ Καρνό στην ταινία Ο Ναπολέων στο Αούστερλιτς (1960) και στη συνέχεια έπαιξε ξανά με τον Μπουρβίλ σε μία ακόμα ταινία μονομαχίας, την Αιχμάλωτο του πύργου (1960).
Γύρισε την Πονεμένη πριγκίπισσα (1961) του Ντελανουά με τη Μαρινά Βλαντί σε σενάριο του Κοκτό και επανήλθε στις μονομαχίες με τις ταινες Καπετάν-Φρακάς, ο προστάτης των αδυνάτων (1961) και Το θαύμα των λύκων (1961).
Ο Μαρέ ερμήνευσε έναν δεύτερο ρόλο στο Napoléon II, l'aiglon (1962) και μετά γύρισε κάποιες ταινίες στην Ιταλία: Il ratto delle sabine (1962) με τον Ρότζερ Μουρ και Πόντιος Πιλάτος (1962), όπου ο Μαρέ έπαιξε τον ομώνυμο ρόλο μαζί με τον Μπέιζιλ Ράθμποουν.
Στη συνέχεια, έπαιξε στα Μυστήρια των Παρισίων (1962) και στο Le masque de fer (1962).
Ταινίες κατασκοπείας και Φαντομάς
Η επιτυχία των ταινιών Τζέιμς Μποντ οδήγησε τον Μαρέ σε μια ταινία κατασκοπείας με τίτλο Σλανισλάς, ο μυστηριώδης κατάσκοπος (1963). Έπαιξε στην κωμωδία Patate (1964) και στη συνέχεια έκανε τεράστια εισπρακτική επιτυχία με τον Φαντομά (1964).[14]
Το 1963, ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας.[17]
Ο Μαρέ έπαιξε επίσης στις ταινίες Ο τζέντλεμαν της Σιέρα Λεόνε (1965) σε σκηνοθεσία Κριστιάν-Ζακ, Πυρ ομαδόν στον Στανισλάς (1965), του Ζορζ Λαμπάν, Το τρένο της Κολάσεως (1965), μια κατασκοπευτική ταινία και στη συνέχεια του Φαντομά με τίτλο Η επιστροφή του Φαντομά (1965).
Στη συνέχεια, έπαιξε τον Σάιμον Τέμπλαρ στο Ο Άγιος στήνει παγίδα (1966) και έναν Γάλλο στρατηγό στο Επτά άνδρες και μια κοκότα (1967), σε σκηνοθεσία Μπερνάρ Μπορντερί. Ο Φαντομάς εναντίον Σκότλαντ Γιαρντ (1967) ήταν το τρίτο και τελευταίο έργο της σειράς Φαντομάς.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Μαρέ εμφανίστηκε στις ταινίες Έγκλημα του εξπρές της Μαδρίτης (1969) Renaud et Armide (1969), βασισμένο σε θεατρικό έργο του Κοκτό, και Le jouet Criminel (1969), μια ταινία μικρού μήκους.
Δεκαετία του 1970
Μετά το 1970, ο Μαρέ προτίμησε να επικεντρωθεί στο θέατρο και οι κινηματογραφικές του ερμηνείες λιγόστεψαν.
Τα κινηματογραφικά του έργα ήταν La Provocation (1970), Αυτός ο υπέροχος, παλιός, καλός κόσμος (1970) με την Κατρίν Ντενέβ σε σκηνοθεσία Ζακ Ντεμί και Robert Macaire (1971), μια ταινία για τη γαλλική τηλεόραση.
Έπαιξε επίσης στις μίνι σειρές Karatekas and co (1973) και Joseph Balsamo (1973) και γύρισε τις τηλεταινίες Vaincre à Olympie (1977) και Les Parents terbles (1980), βασισμένες στο έργο του Κοκτό.
Σκηνοθέτησε τις θεατρικές παραστάσεις Le bel indifférent (1975) και Οι τρομεροί γονείς, με το οποίο πήγε και στο Λονδίνο το 1978.[18]
Τα τελευταία χρόνια της καριέρας του
Το μεταγενέστερο έργο του Μαρέ περιελάμβανε τα Emmenez-moi au théâtre, Parking (1985) σε σκηνοθεσία Ζακ Ντεμί, Lien de parenté (1986), Les enfants du naufrageur (1992); Dis Papa, raconte-moi là-bas (1993), Οι άθλιοι (1995) σε σκηνοθεσία του Κλοντ Λελούς και Κλεμμένη ομορφιά (1996), σε σκηνοθεσία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Ο Μαρέ έπαιζε στο θέατρο μέχρι τα 80 του, δουλεύοντας και ως γλύπτης. Το γλυπτό του Le passe muraille μπορεί να το δει κανείς στη συνοικία της Μονμάρτρης του Παρισιού.[19]
Το 1985, ήταν επικεφαλής της κριτικής επιτροπής στο 35ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Συμμετείχε στο ντοκιμαντέρ Screening at the Majestic του 1995, το οποίο περιλαμβάνεται στην κυκλοφορία DVD (2003) της αποκατεστημένης κόπιας του Η πεντάμορφη και το τέρας.[20]
Remove ads
Προσωπική ζωή
Ο Μαρέ ήταν εραστής, μούσα και μακροχρόνιος φίλος του Ζαν Κοκτό από το 1937 έως το 1947.[21] Μετά τον θάνατο του Κοκτό, ο Μαρέ έγραψε τα απομνημονεύματα του Κοκτό με τίτλο L'Inconcevable Jean Cocteau, αποδίδοντας τη συγγραφή και στους δυο τους. Έγραψε επίσης μια αυτοβιογραφία με τίτλος Histoires de ma vie, που δημοσιεύτηκε το 1975. Από το 1948 έως το 1959, σύντροφός του ήταν ο Αμερικανός χορευτής Τζορτζ Ράιχ. Φημολογείται ότι ήταν ένας από τους εραστές του Ουμβέρτου Β' της Ιταλίας.[22]
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Μαρέ υιοθέτησε έναν νεαρό, τον Σερζ Αγιάλα, ο οποίος πήρε τελικά το όνομα Σερζ Βιλέν-Μαρέ. Αυτός ο υιοθετημένος γιος, ο οποίος έγινε τραγουδιστής και ηθοποιός, αυτοκτόνησε το 2012 σε ηλικία 69 ετών μετά από δικαστική διαμάχη κληρονομικών καθώς και κρίσεις μοναξιάς και κατάθλιψης.[23]
Θάνατος
Ο Μαρέ πέθανε από καρδιαγγειακή νόσο στις Κάννες του Αλπ-Μαριτίμ το 1998. Βρίσκεται θαμμένος στο νεκροταφείο του χωριού, κοντά στην Αντίμπ.[24]
Στη λαϊκή κουλτούρα
Ο χαρακτήρας Τραγικομίξ, στο τεύχος Ο Αστερίξ λεγεωνάριος του 1967 του κόμικς Αστερίξ έχει χαρακτηριστικά βασισμένα στον Ζαν Μαρέ.
Η ιστορία της ζωής του Μαρέ έγινε η έμπνευση για την ταινία του Φρανσουά Τρυφό Το τελευταίο μετρό (1980).[25]
Το 1983, μια φωτογραφία του Μαρέ από την ταινία του 1950 Ορφέας και Ευρυδίκη του Ζαν Κοκτό εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του δίσκου This Charming Man των Smiths.
Remove ads
Φιλμογραφία
Remove ads
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads