Κριστιάν ντε Ντυβ

Ο Κριστιάν Ρενέ, υποκόμης ντε Ντυβ (Christian René de Duve, γενν. 2 Οκτωβρίου 1917 – 4 Μαΐου 2013), ήταν Βέλγος κυτταρολόγος και βιοχημικός που βραβεύθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1974 για έρευνες επί των υπεροξειδιοσωμάτων και των λυσοσωμάτων, οργανιδίων του κυττάρου.

Κριστιάν ντε Ντυβ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Christian René de Duve (Γαλλικά)
Γέννηση	2  Οκτωβρίου 1917[1][2][3] Τέιμς Ντίτον
Θάνατος	4  Μαΐου 2013[1][2][3] Nethen
Συνθήκες θανάτου	Ευθανασία
Χώρα πολιτογράφησης	Βέλγιο
Θρησκεία	αγνωστικισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά[1][4] Αγγλικά[1][4] Ολλανδικά Γερμανικά Σουηδικά
Σπουδές	Καθολικό Πανεπιστήμιο του Λέβεν (1834-1968) Our Lady College, Antwerp
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	βιολόγος διδάσκων πανεπιστημίου βιοχημικός ακαδημαϊκός χημικός ιατρός[5] φυσιολόγος[6]
Εργοδότης	Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ Καθολικό Πανεπιστήμιο του Λέβεν (1834-1968)
Οικογένεια
Αδέλφια	Jacques de Duve
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	βραβείο Νόμπελ Ιατρικής και Φυσιολογίας (1974)[7][8] Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Λεοπόλδου Β΄ Ταξιάρχης του Τάγματος του Στέμματος Τάγμα του Λεοπόλδου βραβείο Φρανκούι (1960) διεθνές βραβείο Γκάιρντνερ (1967) επίτιμος διδάκτωρ του πανεπιστημίου του Λέιντεν (1970)[9] Βραβείο Χάινεκεν για τη Βιοχημεία και Βιοφυσική (1973) honorary doctor of the University Lille-II (1973)[10] honorary doctor of Paris Descartes University (15  Νοεμβρίου 1974)[11] αλλοδαπό μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου (30  Ιουνίου 1988)[12] E. B. Wilson Medal (1989)[13] επίτιμος διδάκτωρ του Ελεύθερου Πανεπιστημίου Βρυξελλών (5  Μαΐου 2010) honorary doctorate of the University of the Mediterranean - Aix Marseille II (1978)[14]
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Ντε Ντυβ γεννήθηκε στο Τέιμς Ντίτον του Σάρεϋ, στην Αγγλία, ως γιος Βέλγων προσφύγων του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Η οικογένεια επέστρεψε στο Βέλγιο το 1920. Ο Κριστιάν εκπαιδεύτηκε στο κολέγιο Onze-Lieve-Vrouwecollege των Ιησουιτών στην Αμβέρσα και στη συνέχεια σπούδασε στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Λουβαίν (Université catholique de Louvain), όπου έγινε καθηγητής το 1947. Το 1962 ο Ντε Ντυβ εντάχθηκε και στο διδακτικό προσωπικό του σήμερα γνωστού ως Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ στη Νέα Υόρκη, μοιράζοντας τον χρόνο του ανάμεσα στο Βέλγιο και τις ΗΠΑ. Ανακηρύχθηκε ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λουβαίν το 1985 και στο Ροκφέλερ το 1988, αλλά συνέχισε να διεξάγει επιστημονική έρευνα. Ανάμεσα σε άλλα αντικείμενα, ο Ντε Ντυβ μελέτησε την κατανομή των ενζύμων σε ηπατικά κύτταρα αρουραίου χρησιμοποιώντας διαφορική φυγοκέντριση. Η εργασία του Ντε Ντυβ πάνω στην κυτταρική διαίρεση έδωσε μια αντίληψη σχετικά με τη λειτουργία των δομών του κυττάρου.

Τον Σεπτέμβριο 1943 ο Κριστιάν ντε Ντυβ νυμφεύθηκε την Τζανίν Χέρμαν, κόρη ενός γιατρού. Απέκτησαν 4 παιδιά και, μέχρι σήμερα, δύο εγγόνια.

Το 1960 ο Ντε Ντυβ τιμήθηκε με το Βραβείο Φρανκί (Francqui) για τις Βιολογικές και Ιατρικές Επιστήμες. Το 1974 μοιράσθηκε το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής με τους Αλμπέρ Κλωντ και Τζωρτζ Παλέιντ «για την περιγραφή της δομής και της λειτουργίας των οργανιδίων (λυσοσωμάτων και υπεροξειδιοσωμάτων) στα βιολογικά κύτταρα». Οι μετέπειτα έρευνές του επικεντρώθηκαν κυρίως σε μελέτες για την προέλευση της ζωής, που, όπως παραδεχόταν, αποτελεί ακόμα ένα ερευνητικό πεδίο που κυριαρχείται από απλές εικασίες (βλ. θειεστέρας).

Η έρευνα του Ντε Ντυβ έχει συντελέσει στη δημιουργία ευρύτερης συμφωνίας ανάμεσα στους ερευνητές επιστήμονες ότι η ενδοσυμβιωτική θεωρία είναι σωστή. Αυτή η θεωρία διατείνεται ότι τα μιτοχόνδρια, οι χλωροπλάστες και ίσως και άλλα οργανίδια των ευκαρυωτικών κυττάρων προήλθαν από προκαρυωτικούς μικροοργανισμούς που ζούσαν συμβιωτικά στο εσωτερικό ευκαρυωτικών κυττάρων (ενδοσυμβίωση).

Ο Ντε Ντυβ πρότεινε ότι τα υπεροξειδιοσώματα υπήρξαν πιθανότατα οι πρώτοι ενδοσυμβιώντες οργανισμοί. Αυτά βοήθησαν τα κύτταρα να ανθέξουν τα αυξανόμενα ποσοστά ελεύθερου οξυγόνου στη γήινη ατμόσφαιρα. Επειδή τα υπεροξειδιοσώματα δεν έχουν δικό τους DNA, αυτός ο ισχυρισμός ήταν πιο τολμηρός από ό,τι οι αντίστοιχοι ισχυρισμοί για τα μιτοχόνδρια και τους χλωροπλάστες.

Ο Κριστιάν ντε Ντυβ ήταν μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών. Πέθανε στις 4 Μαΐου 2013, όταν ζήτησε να του γίνει ευθανασία.^[15].

Βιβλία του με γενικότερο ενδιαφέρον

• A Guided Tour of the Living Cell (1984) ISBN 0-7167-5002-3
• Blueprint for a Cell: the nature and origin of life (1991) ISBN 0-89278-410-5
• Vital Dust: life as a cosmic imperative (1996) ISBN 0-465-09045-1
• Life Evolving: molecules, mind, and meaning (2002) ISBN 0-19-515605-6
• Singularities: landmarks on the pathways of life (2005) ISBN 978-0-521-84195-5
• La cellule vivante, une visite guidée, Pour la Science, 1987 ISBN 978-2-902918-52-2
• Construire une cellule, Dunod, 1990 ISBN 978-2-7296-0181-2
• Poussière de vie, Fayard, 1995 ISBN 978-2-213-59560-3
• Oberflächen-Lexikon, Drw Verlag, 2003 ISBN 978-3-87181-338-2
• À l’écoute du vivant, éditions Odile Jacob, Paris, 2002 ISBN 2-7381-1166-1.
• Singularités: Jalons sur les chemins de la vie, éditions Odile Jacob, 2005 ISBN 978-2-7381-1621-5
• Science et quête de sens, Presses de la Renaissance, 2005 ISBN 978-2-7509-0125-7
• Génétique du péché originel. Le poids du passé sur l’avenir de la vie, éditions Odile Jacob, 2009 ISBN 978-2-7381-2218-6