Judas Priest
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Οι Judas Priest είναι βρετανικό heavy metal συγκρότημα από το Μπέρμιγχαμ. Είναι ενεργοί από το 1969 μέχρι σήμερα, με μία διακοπή στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Θεωρούνται ένα από τα σημαντικότερα και με επιρροή συγκροτήματα του είδους, έχοντας πουλήσει πάνω από 50 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Έχουν οκτώ χρυσούς, τέσσερις πλατινένιους και ένα διπλά πλατινένιο δίσκο στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ το MTV τους κατέταξε ως το δεύτερο σπουδαιότερο heavy metal συγκρότημα όλων των εποχών μετά τους Black Sabbath.
Remove ads
Βιογραφία
Τα πρώτα χρόνια
Οι Judas Priest δημιουργήθηκαν στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας το 1969 από τον κιθαρίστα Κ.Κ. Ντάουνινγκ, τον μπασίστα Ίαν Χιλ, τον ντράμερ Τζον Έλις και τον τραγουδιστή Αλ Άτκινς.[1] Το όνομα τους το πήραν από το προηγούμενο συγκρότημα του Άτκινς, θεωρώντας ότι ήταν το καταλληλότερο για το νέο συγκρότημα.
Μέσα στο 1971 έδωσαν μεγάλο αριθμό συναυλιών και αντικατέστησαν τον Έλις με τον Άλαν Μουρ και στο τέλος της χρονιάς με τον Κρις Κάμπελ. Το 1972 περιόδευσαν στη Μεγάλη Βρετανία αλλά την επόμενη χρονιά ο Άτκινς και ο Κάμπελ αποχώρησαν από το συγκρότημα. Στη θέση τους ήρθαν ο τραγουδιστής Ρομπ Χάλφορντ και ο ντράμερ Τζον Χιντς για να συνεχίσουν περιοδεύοντας στη Γερμανία και την Ολλανδία, το 1974.[2] Εκείνη τη χρονιά υπέγραψαν το πρώτο τους συμβόλαιο με τη ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Gull Records και προσέθεσαν στη σύνθεση τους τον κιθαρίστα Γκλεν Τίπτον, ηχογραφώντας το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Rocka Rolla το οποίο κυκλοφόρησε στις 6 Σεπτεμβρίου 1974 χωρίς να γνωρίσει εμπορική επιτυχία. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας για την προώθηση του δίσκου πέρασαν από το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Δανία και τη Νορβηγία.
Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970
Το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο του 1975 ηχογράφησαν το δεύτερο στούντιο άλμπουμ τους, το οποίο κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 1976 με τίτλο Sad Wings of Destiny και έλαβε θετικές κριτικές. Η δημοτικότητα του συγκροτήματος ανέβηκε μετά την επιτυχημένη εμφάνιση τους στο φεστιβάλ του Ρέντινγκ και για τον επόμενο δίσκο τους, Sin After Sin, προσέλαβαν ως παραγωγό τον πρώην μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ.[3] Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1977 μέσω της CBS στην Ευρώπη και της Columbia στην Αμερική μπαίνοντας για πρώτη φορά στα τσαρτ της Μεγάλης Βρετανίας όπου έφθασε στο # 23. Τα τύμπανα είχε αναλάβει ο Σάιμον Φίλιπς αλλά για την περιοδεία η οποία ακολούθησε, το συγκρότημα προσέλαβε τον ντράμερ Λες Μπινκς και εντυπωσιασμένοι από την απόδοση του, του ζήτησαν να παραμείνει ως μόνιμο μέλος των Judas Priest.[4]
Το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος με τον Μπινκς στα τύμπανα ήταν το Stained Class το οποίο κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1978 και έγινε το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος το οποίο μπήκε στο Billboard 200. Τα δύο επόμενα άλμπουμ των Judas Priest, Stained Class και Killing Machine τα οποία κυκλοφόρησαν μέσα στο 1978, καθιέρωσαν το συγκρότημα ως ένα από τα σημαντικότερα ονόματα του μουσικού κινήματος New Wave of British Heavy Metal και διόγκωσαν την εμπορική αναγνώριση τους.
Κατά τη διάρκεια της περιοδείας για την προώθηση του Killing Machine (το οποίο είχε κυκλοφορήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες με τον τίτλο Hell Bent for Leather) ηχογράφησαν το ζωντανό άλμπουμ Unleashed in the East, έναν από τους καλύτερους ζωντανά ηχογραφημένους δίσκους του είδους,[5] ο οποίος έγινε το πρώτο τους άλμπουμ το οποίο έφθασε στο βρετανικό Top-10 και έγινε πλατινένιο στην Αμερική.
Εμπορική επιτυχία και αναγνώριση
Το 1979, ο Μπινκς αποχώρησε από το συγκρότημα και αντικαταστάθηκε από τον πρώην ντράμερ των Trapeze, Ντέιβ Χόλαντ, με τον οποίο κυκλοφόρησαν το δίσκο British Steel ανεβαίνοντας στο # 3 στη Μεγάλη Βρετανία με τις επιτυχίες Breaking the Law και Living After Midnight να ανεβάζουν ακόμη περισσότερο τη δημοτικότητα του συγκροτήματος.[6]
Στις αρχές του 1981 ακολούθησε το Point of Entry με το επιτυχημένο σινγκλ Heading Out to the Highway, ενώ το 1982 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Screaming for Vengeance με τη μεγάλη επιτυχία You've Got Another Thing Comin, το οποίο έχει γίνει διπλά πλατινένιο.
Το 1984, κυκλοφόρησαν άλλον ένα πλατινένιο δίσκο, το Defenders of the Faith και στις 13 Ιουλίου 1985 εμφανίστηκαν ζωντανά στο φεστιβάλ για φιλανθρωπικούς σκοπούς Live Aid, στο Στάδιο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου.[7] Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε το Turbo, ο πιο αμφιλεγόμενος δίσκος του συγκροτήματος λόγω της ενσωμάτωσης στον ήχο τους synth κιθάρας και πλήκτρων. Παρ' όλα αυτά, το άλμπουμ έγινε πλατινένιο στις Ηνωμένες Πολιτείες και κατά τη διάρκεια της περιοδείας για την προώθηση του ηχογραφήθηκε το διπλό, ζωντανό άλμπουμ Priest...Live!.[8]
Τον Μάιο του 1988, κυκλοφόρησε το Ram it Down αποτελώντας μία προσπάθεια των Judas Priest να επιστρέψουν στα ηχητικά μονοπάτια τα οποία είχαν ακολουθήσει στο παρελθόν. Μετά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, ο ντράμερ Ντέιβ Χόλαντ αποχώρησε από το συγκρότημα και αντικαταστάθηκε από τον Σκοτ Τράβις, οπαδό του συγκροτήματος ο οποίος είχε στήσει το σετ τυμπάνων του έξω από το ξενοδοχείο στο οποίο διέμενε το συγκρότημα σε παλιότερη συναυλία του για να του το υπογράψουν. Με τον Τράβις στη σύνθεση τους, οι Judas Priest κυκλοφόρησαν το ιδιαίτερα επιτυχημένο και αναγνωρισμένο ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ στην ιστορία του heavy metal ιδιώματος, με τίτλο Painkiller.[9] Ο δίσκος έφθασε στο # 26 και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και έγινε χρυσός στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας για την προώθηση του δίσκου, τις συναυλίες των Judas Priest άνοιγαν συγκροτήματα όπως οι Megadeth, Pantera, Sepultura και Testament, ενώ εμφανίστηκαν στο φεστιβάλ Rock in Rio μπροστά σε περισσότερους από εκατό χιλιάδες θεατές.[10]
Η ένταξη του Όουενς
Μετά την περιοδεία για την προώθηση του Painkiller,[11] ο Χάλφορντ αποχώρησε από το συγκρότημα για να δημιουργήσει τους Fight με τον Σκοτ Τράβις να συμμετέχει ως ντράμερ. Η επίσημη αναχώρηση του έγινε το Μάιο του 1992 και ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή του συγκροτήματος, το διπλό Metal Works '73–'93 με σκοπό την εικοστή επέτειο από το πρώτο τους άλμπουμ.
Το συγκρότημα παρέμεινε ανενεργό μέχρι το 1996 όταν ενέταξαν στη σύνθεση τους τον τραγουδιστή Τιμ Όουενς κυκλοφορώντας το Jugulator τον Οκτώβριο της επόμενης χρονιάς, γνωρίζοντας πολύ μικρότερη εμπορική επιτυχία σε σύγκριση με τα παλιότερα άλμπουμ του συγκροτήματος. Ακολούθησε το ζωντανά ηχογραφημένο '98 Live Meltdown ενώ ο το ίδιο διάστημα ο Χάλφορντ διέλυσε τους Fight για να δημιουργήσει τους Two, τους οποίους διέλυσε μετά από ένα μόνο άλμπουμ για να δημιουργήσει τελικά τους Halford.[12]
Το 2001 προβλήθηκε η ταινία Rock Star η οποία ήταν εμπνευσμένη από την ιστορία του Τιμ Όουενς και την πρόσληψη του στο συγκρότημα.[13] Παρ' όλο του ότι υπήρχε σκοπός της εμπλοκής των μελών των Judas Priest στην ταινία, τελικά κάτι τέτοιο δεν έγινε. Εκείνη τη χρονιά κυκλοφόρησε το δεύτερο και τελευταίο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος με τον Όουενς στα φωνητικά με τίτλο Demolition και το Μάρτιο του 2002 επανακυκλοφόρησε όλη η δισκογραφία του συγκροτήματος μέσω της Columbia.[14]
Η επιστροφή του Χάλφορντ
Το 2003 ο Χάλφορντ και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος συνεργάστηκαν για την δημιουργία της συλλογής Metalogy η οποία κυκλοφόρησε το Μάιο του 2004, διαδικασία η οποία οδήγησε στην επιστροφή του στο συγκρότημα και την αποχώρηση του Τιμ Όουενς, ο οποίος έγινε μέλος των Iced Earth.[15] Η πρώτη περιοδεία του συγκροτήματος ήταν στην Ευρώπη και το Μάρτιο του 2005 κυκλοφόρησαν το δίσκο Angel of Retribution γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία αφού ανέβηκαν στο αμερικανικό Top-20 για πρώτη φορά από το 1986.[16]
Τον Ιούνιο του 2006, ο Ρομπ Χάλφορντ ανακοίνωσε ότι το επόμενο άλμπουμ θα είχε μία κοινή κεντρική ιδέα η οποία θα είχε να κάνει με τον Γάλλο αστρολόγο του 16ου αιώνα, Νοστράδαμο. Ο δίσκος Nostradamus κυκλοφόρησε στις 17 Ιουνίου 2008 γνωρίζοντας ανάλογη επιτυχία με τον προκάτοχο του.[17] Τον Ιούλιο της επόμενης χρονιάς κυκλοφόρησε το ζωντανά ηχογραφημένο το 2005 και το 2008, A Touch of Evil: Live. Το 2010 κέρδισαν το βραβείο Grammy για την εκτέλεση του Dissident Aggressor από το συγκεκριμένο άλμπουμ.[18]
Η αποχώρηση του Ντάουνινγκ
Στα τέλη του 2010, οι Judas Priest ανακοίνωσαν ότι η παγκόσμια περιοδεία Epitaph World Tour, με διάρκεια από τις 7 Ιουνίου του 2011 μέχρι τις 26 Μαΐου του 2012, θα ήταν και η αποχαιρετιστήρια του συγκροτήματος.[19] Στις 20 Απριλίου του 2011 ανακοινώθηκε η αποχώρηση του κιθαρίστα Κ.Κ. Ντάουνινγκ από το συγκρότημα και η αντικατάσταση του από τον Ρίτσι Φόλκνερ.[20] Η πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση χωρίς τον Ντάουνιγκ ήταν για το τηλεοπτικό σόου American Idol στις 25 Μαΐου του 2011, όπου έπαιξαν ένα medley των Living After Midnight και Breaking the Law.
Μέσα στο 2011 ανακοινώθηκε ότι δούλευαν σε κομμάτια για ένα νέο δίσκο.[21] Ακολούθησε η ανακοίνωση του Ρομπ Χάλφορντ ότι η περιοδεία Epitaph World Tour δεν θα είναι η τελευταία του συγκροτήματος.[22] Τον Μάρτιο του 2014, κατά την απονομή των βραβείων Ronnie James Dio στο Λος Άντζελες, ο Χάλφορντ δήλωσε ότι ο νέος δίσκος έχει ολοκληρωθεί και ο τίτλος Redeemer of Souls ανακοινώθηκε ένα μήνα αργότερα.[23] Το νέο άλμπουμ ανέβηκε στην έκτη θέση του Billboard των Ηνωμένων Πολιτειών, πουλώντας 32.000 αντίτυπα κατά την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του.[24]
Στις 25 Μαρτίου του 2016, κυκλοφόρησε το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ Battle Cry, ηχογραφημένο μπροστά σε 85.000 θεατές στο φεστιβάλ Wacken Open Air.[25] Τον Απρίλιο του ίδιου έτους, ο Ρομπ Χάλφορντ σε συνέντευξη του γνωστοποίησε ότι ο επόμενος δίσκος των Judas Priest θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2017.[26] Παρ' όλα αυτά, τον Μάρτιο του 2017 έγινε γνωστό ότι ξεκίνησε η παραγωγή του άλμπουμ, από τους Τομ Άλομ, Άντι Σνιπ και Μάικ Έξετερ. Επίσης έγινε γνωστό ό,τι το νέο άλμπουμ με τίτλο Firepower θα κυκλοφορήσει στις 9 Μαρτίου 2018[27]
Remove ads
Δισκογραφία
.svg)
- Στούντιο ηχογραφήσεις
|
|
Remove ads
Παραπομπές
Πηγές
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads