Prisunic

Η Prisunic ήταν μια γαλλική αλυσίδα σούπερ μάρκετ. Τα καταστήματά της βρίσκονταν, συνήθως, στο κέντρο της πόλης ή του χωριού στο οποίο υπήρχε. Η εταιρεία είχε έδρα τη Γαλλία. Η Prisunic ιδρύθηκε την 1η Δεκεμβρίου 1931 από την Magasins du Printemps. Η διάλυσή της ήταν σταδιακή, από το 1997 έως το 2003.

Prisunic

Ίδρυση	1 Δεκεμβρίου 1931
Ιδρυτής	Louis Fontaine
Διάλυση	29 Μαρτίου 2003
Έδρα	Τουρ Βεντόμ 206, Μπουλόν-Μπιγιανκούρ, Γαλλία
Σημαντικά πρόσωπα	Dupino Ugo (Πρόεδρος)
Κύκλος εργασιών	938 000 000 €
Υπάλληλοι	14.960
Σλόγκαν	Τιμή, ποιότητα, στυλ, τρεις καλοί λόγοι για να προτιμήσετε το Prisunic
Πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Κατάστημα Prisunic στην οδό Saint-Honoré στο Παρίσι, το 1965

Δραστηριοποιείτο σε Ανδόρρα, Ελλάδα, Αλγερία, Καμερούν, Τζιμπουτί, Γουαδελούπη, Γερμανία, Λίβανο, Μαδαγασκάρη, Μαλαισία, Μαρτινίκα, Μαυρίκιο, Ρεϋνιόν, Σιγκαπούρη, Ισπανία και ΗΑΕ.^[1][2][3]

Ιστορία

Το λογότυπο της Prisunic Μαρινόπουλος

Στα τέλη του 1931, ο Pierre Laguionie, ο μεγαλομέτοχος των πολυκαταστημάτων Printemps στο Παρίσι, αποφάσισε να δημιουργήσει την αλυσίδα καταστημάτων Prisunic για να ανταγωνιστεί την αλυσίδα Uniprix, η οποία δημιουργήθηκε το 1928 από την Nouvelles Galeries. Στόχος της Prisunic ήταν να προσφέρει μια γκάμα χαμηλού κόστους, μη εδώδιμων καθημερινών προϊόντων, όπως είδη παντοπωλείου, ζαχαρώδη προϊόντα και ορισμένα φρέσκα προϊόντα οπωροπωλείου. Από την έναρξή της, γνώρισε μεγάλη λαϊκή επιτυχία. Μερικοί επιτηδευματίες αντέδρασαν και θεώρησαν το νέο είδος καταστημάτων απειλή.^[4]

Η επιτυχία των πρώτων καταστημάτων οδήγησε στη δημιουργία της συνεργασίας τύπου franchise αν και εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ακόμη η έννοια αυτή.

Το 1958, ο στυλίστας Andrée Putman έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής της Prisunic. Το 1965 ξεκινά η συνεργασία με τον Μαρινόπουλο. Την ίδια χρονιά, ο στυλίστας Jean-Pierre Bailly σχεδιάζει το νέο λογότυπο της Prisunic. Η Prisunic ξεκίνησε επίσης το 1968 τις πωλήσεις επίπλων, φωτιστικών και επιτραπέζιων σκευών μέσω καταλόγου, σε σύγχρονο σχεδιασμό, με σχεδιαστές όπως οι Terence Conran, Olivier Mourgue, Μαρκ Ελντ, Marc Berthier και Danielle Quarante. Ένα από τα παραδείγματα που ενέπνευσαν αυτή την πρακτική είναι η IKEA. Η υποδοχή ήταν ενθαρρυντική, αλλά τα αποθέματα ήταν πολύ μικρά και σταμάτησε το 1976.^[5]

Το 1970, η εταιρεία είχε περισσότερα από 350 καταστήματα σε Γαλλία και Ανδόρρα αλλά μόνο 132 είχαν απομείνει μέχρι το 1997. To 1991 λύεται η συνεργασία με τον Μαρινόπουλο.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι δαπάνες της εταιρείας οδήγησαν τη διοικηση σε εξορθολογισμό, οδηγώντας σε απολύσεις. Το 1994, ξεκινά συνεργασία με την Promodes. Η Prisunic εξααγοράστηκε το 1997 από τη Monoprix^[6]. Τα καταστήματα, μερικά από τα οποία ήταν σε μεγάλο βαθμό ζημιογόνα, διαλύθηκαν και ενταχθηκαν στο δίκτυο καταστημάτων Monoprix. Το τελευταίο κατάστημα Prisunic έκλεισε τις πόρτες του στο Νουαζί-λε-Σεκ το 2003,^[7] αν και η διάλυση της εταιρείας είχε ήδη προηγηθεί τον Μάιο του 2002.^[8]

Λαϊκή κουλτούρα

Τα Prisunic είχαν διεισδύσει βαθιά στη συλλογική συνείδηση των Γάλλων και αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς των. Ο ταμίας των Prisunic αποτελούσε το απόλυτο σύμβολο του μέσου Γάλλου υπαλλήλου, παράλληλα με τον μηχανικό της Renault, έχοντας συμπεριληφθεί και σε στίχους τραγουδιών. Υπάρχουν αναφορές στα κόμιξ του Τεντέν^[9], σε διάφορες νουβέλες ^[10][11], σε ταινίες όπως η Αντουάν και Αντουανέτα. Είχαν επίσης χαρακτηριστεί και μουσεία μοντέρνας τέχνης.^[12]

Το Μουσείο Διακοσμητικών Τεχνών στο Παρίσι έχει αφιερώσει έναν χώρο αποκλειστικά στο «Prisunic, ένα κατάστημα καθημερινής ζωής» (Prisunic, un magasin au service du quotidien).^[13]