Άτη
αρχαιοελληνική θεότητα, προσωποποίηση της βλάβης του μυαλού και των απερίσκεπτων πράξεων / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Άτη ήταν θεότητα της ελληνικής μυθολογίας, ενσάρκωση της βλάβης. Στα αρχαία ελληνικά η λέξη ἀτη[lower-greek 1] σήμαινε τη «σύγχυσιν φρενών», την απερισκεψία που οφειλόταν σε πλάνη που απέστελναν οι θεοί. Η Άτη[lower-greek 2] ήταν η προσωποποίηση της βλάβης του μυαλού και των απερίσκεπτων πράξεων, καθώς και των αποτελεσμάτων αυτών των πράξεων.[3][lower-greek 3] Οδηγούσε τόσο τους ανθρώπους, όσο και τους θεούς, στην παρεκτροπή και σε ανεύθυνες πράξεις.[5] Η Άτη ήταν συμφορά που χτυπούσε κατακέφαλα, τυφλώνοντας το νου και επιφέροντας την καταστροφή.[6] Μετά από ό,τι κακό και δυστύχημα είχε αποστείλει η Άτη, προσέρχονταν οι Λιταί για να τα θεραπεύσουν.[3]
Γρήγορες Πληροφορίες Θεά Άτη, Γονείς ...
Θεά Άτη | |
---|---|
Θεά της πονηριάς, της ψευδαίσθησης, της καταστροφής και της παράνοιας | |
Γονείς | Έρις (κατά τον Ησίοδο) ή θεός Δίας (κατά τον Όμηρο) |
Αδέλφια | Πόνος, Λήθη, Λοιμός, Άλγος, Υσμίναι, Μάχες, Φόνοι, Ανδροκτασίαι, Νείκεα, Αμφιλογίαι, Δυσνομίες, Όρκος, Λόγοι και οι Ψευδολόγοι |
wikidata (π) |
Κλείσιμο