Βαρβαλισσός

Η Βαρβαλισσός^[1] (λατινικά: Barbalissus‎‎) ήταν μια πόλη στη ρωμαϊκή επαρχία της Ευφρατησίας Εκεί βρίσκονται και τα ερείπια στο Καλαάτ Μπαλίς (αραβικά: قلعة بالس‎‎), που διατηρεί εν μέρει την παλιά ονομασία της πόλης, νότια της Μασκανά (η αρχαία Εμάρ), στη σύγχρονη Συρία, στο δρόμο από το Χαλέπι προς την τοποθεσία της Σουρά, όπου ο Ευφράτης γυρίζει ξαφνικά στα ανατολικά.

Βαρβαλισσός

Βυζαντινός πύργος στην Βαρβαλισσό
Άλλες ονομασίες	Μπαλίς
Τοποθεσία	κοντά στην Μασκανά, στο Κυβερνείο του Χαλεπίου της Συρίας
Συντεταγμένες	35.8366°N 38.3026°E / 35.8366; 38.3026
Ιστορία
Εγκατάλειψη	14ος αιώνας μ.Χ.
Πολιτισμοί	ρωμαϊκή, βυζαντινή, ισλαμική
Γεγονότα	Μάχη της Βαρβαλισσού (253)
Σημειώσεις
Πρόσβαση κοινού	ναι

Ιστορία

Η πόλη ήταν χτισμένη κοντά στον ερειπωμένο χώρο της αρχαίας Εμάρ, η οποία είχε πέσει το 1187 π.Χ. Κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, χρησίμευσε ως βάση των Equites Dalmatae Illyriciani, μιας ρωμαϊκής ιππικής μονάδας, που πιθανότατα είχε την καταγωγή της από τα Βαλκάνια. ^[2]

Το 253, ήταν η τοποθεσία της Μάχης της Βαρβαλισσού, στην οποία οι Σασσανίδες Πέρσες υπό τον Σαπώρη Α' νίκησαν μια ρωμαϊκή στρατιά. Ο Σαπώρης λεηλάτησε και πυρπόλησε όλες τις μεγάλεις πόλεις και κωμοπόλεις της Κοίλης Συρίας όπως η Αντιόχεια, το Zeugma και τα Σαμόσατα.

Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α' (527–565) ξανάχτισε τα τείχη της.^[3]

Η αραβική εκδοχή του καταλόγου των επισκόπων στην Πρώτη Σύνοδο της Νίκαιας το 325 περιλαμβάνει έναν Αντώνιο της Βαρβαλισσού.^[4] Πηγές στα ελληνικά αναφέρουν έναν Επίσκοπο Ακουιλίνο της Βαρβαλισσού, ο οποίος, κατά τη διάρκεια της Πρώτης Συνόδου της Εφέσου το 431, ήταν υποστηρικτής του Νεστορίου και για τον λόγο αυτό εξορίστηκε από την επισκοπή. Και ο Θεοδώρητος ο Κύρου μιλά για έναν επίσκοπο Μαρινιανό της Βαρβαλισσού. ^[5]

Παρόλο που κανένα επίσημο εκκλησιαστικό έγγραφο δεν ανέφερε την Βαρβαλισσό, για την οποία έχει προταθεί ότι ήταν μια μικρή οχυρωμένη κωμόπολη παρά πόλη^[4], ένας συγγραφέας των αρχών του 20ού αιώνα λέει ότι η επισκοπή περιλαμβάνεται σε έναν τέτοιο κατάλογο, που χρονολογείται από τον 6ο αιώνα, ως βοηθός επισκόπου της Ιεράπολης Βαμβύκης, στο Πατριαρχείο Αντιοχείας.^[6] Δεν εμφανίζεται αργότερα σε εκκλησιαστικά έγγραφα, προφανώς επειδή σε κάποια ασαφή ημερομηνία πέρασε στην κατοχή της Συριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το Χρονικό του Μιχαήλ του Σύρου δίνει τα ονόματα πέντε Ιακωβιτών Επισκόπων της Μπαλίς ή Μπέιτ Μπαλίς (συριακή ονομασία της Βαρβαλισσού): Ιωάννης, Χαμπίμπ, Βασίλειος, Τιμόθεος και Ηλίας.^[7]

Παραπομπές

1. Στέφανος ο Βυζάντιος, Εθνικά, B158.7
2. Boecking (editor), Notitia Dignitatum Orientis, pp. 88, 389, cited in Raymond Janin, v. "Barbalissos", in Dictionnaire d'Histoire et de Géographie ecclésiastiques, vol. VI, 1932, coll. 575-576; and in Siméon Vailhé, "Barbalissos" in Catholic Encyclopedia (New York 1907)
3. Procopius, De Aedificiis II, 19; Malalas, Chronographia, XVIII, in Jacques Paul Migne, Pat. Gr. XCVII, 676. These are cited in Janin, Dictionnaire d'Histoire et de Géographie ecclésiastiques and in Vailhé, "Barbalissos" in Catholic Encyclopedia.
4. Michel Lequien, Oriens christianus in quatuor Patriarchatus digestus, Paris 1740, Tomo II, coll. 949-950
5. Raymond Janin, v. Barbalissos, in Dictionnaire d'Histoire et de Géographie ecclésiastiques, vol. VI, 1932, coll. 575-576
6. Siméon Vailhé, "Une 'Notitia Episcopatuum' d'Antiochie du Xe siècle" in Echos d'Orient X (1907), p. 94.
7. Revue de l'Orient chrétien, 6 (1901), p. 192.