Γαλέριος
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Ο Γαλέριος Βαλέριος Μαξιμιανός [α], λατιν.: Galerius Valerius Maximianus (π. 258 - Μάιος 311) ήταν Ρωμαίος Αυτοκράτορας από το 305 έως το 311. Συμμετείχε στο σύστημα διακυβέρνησης, που αργότερα έγινε γνωστό ως Τετραρχία, ενεργώντας αρχικά ως καίσαρας της Ανατολής υπό τον Αυτοκράτορα Διοκλητιανό. Σε αυτή την περίοδο, ο Γαλέριος κέρδισε τη νίκη πολεμώντας εναντίον της Περσικής αυτοκρατορίας των Σασσανιδών, νικώντας τον βασιλιά Ναρσή στη μάχη των Σατάλων το 298, και πιθανώς λεηλατώντας την πρωτεύουσα των Σασσανιδών, την Κτησιφώντα, το 299. Επίσης, εκστράτευσε κατά μήκος του Δούναβη εναντίον των Καρπίων, νικώντας τους το 297 και το 300. Ο Γαλέριος προήχθη σε Αύγουστο της Ανατολής μετά την παραίτηση του Διοκλητιανού το 305, αλλά έπρεπε να αντιμετωπίσει πολλούς σφετεριστές, καθώς το σύστημα της Τετραρχίας κατέρρευσε. Αν και ήταν ένθερμος πολέμιος του Χριστιανισμού, τερμάτισε τον Διωγμό του Διοκλητιανού, εκδίδοντας το Διάταγμα της Σερδικής το 311.
Remove ads
Πρώιμη ζωή
Ο Γαλέριος γεννήθηκε στις παραδουνάβιες επαρχίες, είτε κοντά στη Σερδική είτε στον τόπο όπου αργότερα έκτισε το παλάτι του που πήρε το όνομά του από τη μητέρα του: Felix Romuliana (Γκάμζιγκραντ), στην επαρχία που αργότερα ήταν γνωστή ως Dacia Ripensis. [4] Κάτω από αυτό το παλάτι, έχει βρεθεί μία παλαιότερη βίλα, που μερικές φορές ερμηνεύεται ως ο τόπος γέννησης του Γαλέριου. [5] Η μητέρα του, Ρωμούλα, είχε εγκαταλείψει τη Ρωμαϊκή Δακία (σημερινή Ρουμανία) και είχε εγκατασταθεί στη Νέα Δακία νότια του Δούναβη, λόγω των επιθέσεων των Καρπίων. [6] [7] :19Αρχικά ακολούθησε το επάγγελμα τού πατέρα του, αυτό του βοσκού, όπου έλαβε το παρωνύμιο «Armentarius» (από το λατ. armentum, κοπάδι). [8] Το αρχικό του επίθετο (cognomen) ήταν "Maximinus", αλλά το άλλαξε σε "Maximianus", όταν έγινε Καίσαρας της Ανατολής.
_-_Foto_G._Dall'Orto_28-5-2006.jpg)
Υπηρέτησε με διάκριση ως στρατιωτικός υπό τους Αυτοκράτορες Αυρηλιανό και Πρόβο, και το 293, κατά την ίδρυση της Τετραρχίας, ορίστηκε Καίσαρας στην Ανατολή, μαζί με τον Κωνστάντιο Α΄ Χλωρό Καίσαρα στη Δύση, λαμβάνοντας σε γάμο την κόρη του Διοκλητιανού, Βαλερία (αργότερα γνωστή ως Γαλερία Βαλερία), και ταυτόχρονα τού ανατέθηκε η φροντίδα των Ιλλυρικών επαρχιών. Μετά από λίγα χρόνια εκστρατειών εναντίον Σαρματών και των Γότθων στον Δούναβη, ανέλαβε τη διοίκηση των λεγεώνων στα ανατολικά αυτοκρατορικά όρια. Λίγο μετά τον διορισμό του, ο Γαλέριος στάλθηκε στην Αίγυπτο, για να πολεμήσει τις επαναστατημένες πόλεις Βούσιρι και Κόπτο.
Remove ads
Πόλεμος με την Περσία
Εισβολή, αντεπίθεση
Το 294, ο Ναρσής, γιος του Σαπώρ Α΄, ο οποίος είχε παραλειφθεί στη διαδοχή των Σασσανιδών, ανέλαβε την εξουσία στην Περσία. Ο Ναρσής πιθανότατα κινήθηκε για να εκδιώξει τον Μπαχράμ Γ΄, έναν νεαρό άνδρα που είχε τοποθετηθεί στο θρόνο από έναν ευγενή ονόματι Βαχουνάμ μετά το τέλος τού Μπαχράμ Β΄ το 293. [9] [10] :69Στις αρχές του 294, ο Ναρσής έστειλε στον Διοκλητιανό το συνηθισμένο πακέτο δώρων, αλλά εντός της Περσίας κατέστρεφε κάθε ίχνος των άμεσων προκατόχων του, σβήνοντας τα ονόματά τους από τα δημόσια μνημεία. Προσπάθησε να ταυτιστεί με τους πολεμοχαρείς βασιλείς Αρδασίρ Α΄ (βασ. 226–241) και του Σαπώρ Α΄ (βασ. 241–272), οι οποίοι είχαν λεηλατήσει τη ρωμαϊκή Αντιόχεια και είχαν αιχμαλωτίσει τον Αυτοκράτορα Βαλεριανό. [10] :69–70
Το 295 ή 296, ο Ναρσής κήρυξε τον πόλεμο στη Ρώμη. Φαίνεται ότι εισέβαλε πρώτα στη δυτική Αρμενία, ανακαταλαμβάνοντας τα εδάφη που είχαν παραδοθεί στον Τιριδάτη με την ειρήνη του 287. Κατείχε τα εδάφη εκεί μέχρι το επόμενο έτος. [9] [11] [12] Ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, π. 320–395, είναι η μόνη πηγή, που περιγράφει λεπτομερώς την αρχική εισβολή στην Αρμενία. [13] Ο Σάουθερν (1999, 149) χρονολογεί την εισβολή στο 295. Ο Μπέιρνς (1982, 17, 293) αναφέρει μία προηγούμενη, ανεπιτυχή εισβολή του Ναρσή, με βάση το γεγονός ότι ο τίτλος Persicus Maximus δόθηκε και στους τέσσερις Αυτοκράτορες. Ο Oντάχλ (2004, 59) συμφωνεί με τον Μπέιρνς, και υποστηρίζει ότι οι Σαρακηνοί πρίγκιπες στην έρημο της Συρίας συνεργάστηκαν με την εισβολή του Ναρσή. Στη συνέχεια, ο Ναρσής κινήθηκε νότια, στη Ρωμαϊκή Μεσοποταμία, όπου προκάλεσε μία σοβαρή ήττα στον Γαλέριο, τότε διοικητή των ανατολικών δυνάμεων, στην περιοχή μεταξύ Καρράς (Χαρράν, Μ. Ασία) και Καλλινικούμ (Ράκκα, Συρία). [12] Ο Διοκλητιανός μπορεί να ήταν, ή να μην ήταν παρών στη μάχη, [14] αλλά λίγο αργότερα παρουσιάστηκε στην Αντιόχεια, εκδίδοντας μία επίσημη εκδοχή των γεγονότων, που έριχνε όλη την ευθύνη για την υπόθεση στον Γαλέριο. Στην Αντιόχεια, ο Διοκλητιανός ανάγκασε τον Γαλέριο να περπατήσει ένα μίλι μπροστά από την αυτοκρατορική του άμαξα, ενώ ήταν ακόμα ντυμένος με τα πορφυρά ενδύματα ενός Αυτοκράτορα. [15] [12] Ο Ντέιβιντ Στόουν Πότερ διαβάζει ένα συμβολικό μήνυμα στην έκθεση: η ήττα στο Καρράς δεν οφειλόταν στις αποτυχίες των στρατιωτών της Αυτοκρατορίας, αλλά στις αποτυχίες τού διοικητή τους, και οι αποτυχίες τού Γαλέριου δεν θα γίνονταν αποδεκτές. [16] Ένας άλλος μελετητής, ο Ρότζερ Ρις, υποστηρίζει ότι η θέση του Γαλέριου στην κεφαλή της πομπής ήταν απλώς η συμβατική οργάνωση μίας αυτοκρατορικής πορείας, σχεδιασμένη να δείξει τον σεβασμό του Καίσαρα στον Αύγουστό του. [17]
Ο στρατός του Γαλέριου ενισχύθηκε πιθανώς την άνοιξη του 298 από νέα τμήματα, που συγκεντρώθηκαν από τις παραδουνάβιες κτήσεις της Αυτοκρατορίας. [19] Ο Ναρσής δεν προήλασε από την Αρμενία και τη Μεσοποταμία, αφήνοντας τον Γαλέριο να ηγηθεί της επίθεσης το 298 με μία επίθεση στη βόρεια Μεσοποταμία μέσω Αρμενίας. [16] Ο Διοκλητιανός μπορεί να ήταν, ή να μην ήταν παρών, για να βοηθήσει την εκστρατεία. Ο Ναρσής υποχώρησε στην Αρμενία, για να πολεμήσει τη δύναμη του Γαλέριου, θέτοντας τον εαυτό του σε μειονεκτική θέση. Το τραχύ αρμενικό έδαφος ήταν ευνοϊκό για το ρωμαϊκό πεζικό, αλλά όχι για το ιππικό των Σασσανιδών. Η τοπική βοήθεια έδωσε στον Γαλέριο το πλεονέκτημα τού αιφνιδιασμού έναντι των περσικών δυνάμεων, και νίκησε τον Ναρσή σε δύο διαδοχικές μάχες. [16] [19] Κατά τη διάρκεια τής δεύτερης αναμέτρησης, της μάχης στα Σατάλα το 298, οι ρωμαϊκές δυνάμεις κατέλαβαν το στρατόπεδο του Ναρσή, το θησαυροφυλάκιό του, το χαρέμι του και τη σύζυγό του. [16] [19] Η σύζυγος του Ναρσή έζησε το υπόλοιπο τού πολέμου στη Δάφνη, ένα προάστιο της Αντιόχειας, χρησιμεύοντας ως διαρκής υπενθύμιση στους Πέρσες της ρωμαϊκής νίκης. [16]
Ο Γαλέριος προέλασε στη Μηδία και την Αδιαβηνή, κερδίζοντας συνεχόμενες νίκες, με πιο εμφανή τη Θεοδοσιόπολη (Ερζερούμ), [18] και καταλαμβάνοντας τη Νίσιβη (Νουσαϊμπίν) πριν από την 1η Οκτωβρίου 298. Ο ιστορικός Τίμοθι Μπέιρνς υποστηρίζει ότι κινήθηκε κατά μήκος του Τίγρη, καταλαμβάνοντας την Κτησιφώντα. Το κύριο επιχείρημα του Μπέιρνς για αυτό είναι ότι η βιογραφία του Ευσέβιου για τον Κωνσταντίνο Α΄ αναφέρει ότι ο μετέπειτα Αυτοκράτορας είχε δει τα ερείπια της Βαβυλώνας, σύμφωνα με αυτό το έργο. [19] Η Πατρίσια Σάουθερν υποστηρίζει επίσης ότι κατέλαβε την Κτησιφώντα, με βάση την αβεβαιότητα της τοποθεσίας, όπου έγινε η αρπαγή της συζύγου και του χαρεμιού του Ναρσή. Ωστόσο, καμία πηγή δεν ισχυρίζεται ποτέ συγκεκριμένα ότι η Κτησιφώντα λεηλατήθηκε, και πολλοί άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο Διοκλητιανός τον εμπόδισε να προχωρήσει περαιτέρω στην περιοχή των Σασσανιδών. [20] [21]
Ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις
Ο Ναρσής είχε στείλει προηγουμένως έναν πρεσβευτή στον Γαλέριο, για να παρακαλέσει για την επιστροφή τής συζύγου και των παιδιών του, αλλά ο Γαλέριος είχε απολύσει αυτόν τον πρεσβευτή, υπενθυμίζοντάς του πώς είχε φερθεί ο Σαπώρ Α΄ στον Βαλεριανό. [19] Σε κάθε περίπτωση, οι Ρωμαίοι φέρθηκαν καλά στην αιχμάλωτη οικογένεια του Ναρσή, ίσως επιδιώκοντας να προκαλέσουν συγκρίσεις με τον Αλέξανδρο και την ευνοϊκή του συμπεριφορά προς την οικογένεια τού Δαρείου Γ΄. [16] Οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν την άνοιξη του 299, με προεδρία τόσο του Διοκλητιανού όσο και του Γαλέριου. Ο γραμματέας τους (magister memoriae) Σικόριος Πρόβος στάλθηκε στον Ναρσή, για να παρουσιάσει τους όρους. [19]
Οι όροι της Ειρήνης της Νισίβιδος ήταν αυστηροί: [16] η Περσία θα παραχωρούσε εδάφη στη Ρώμη, καθιστώντας τον Τίγρη το σύνορο μεταξύ των δύο Αυτοκρατοριών. Περαιτέρω όροι όριζαν ότι η Αρμενία επέστρεφε στη ρωμαϊκή κυριαρχία με το φρούριο της Ζιάθας ως σύνορό της. Η Ιβηρία του Καυκάσου θα έδινε υποταγή στη Ρώμη υπό Ρωμαίο διορισμένο. Η Νίσιβις, τώρα υπό ρωμαϊκή κυριαρχία, θα γινόταν ο μοναδικός αγωγός εμπορίου μεταξύ Περσίας και Ρώμης. Και η Ρώμη θα ασκούσε έλεγχο στις πέντε σατραπείες μεταξύ του Τίγρη και της Αρμενίας: Ιγγιληνή, Σωφανηνή, Αρζανηνή, Κορδουηνή και Ζαβδικηνή (κοντά στο σημερινό Χακάρι της Μ. Ασίας). Αυτές οι περιοχές περιλάμβαναν το πέρασμα του Τίγρη μέσω της οροσειράς του Αντιταύρου, το πέρασμα του Μπιτλίς, την ταχύτερη νότια διαδρομή προς την περσική Αρμενία, και πρόσβαση στο οροπέδιο Τουρ Αμπντίν. Με αυτά τα εδάφη, η Ρώμη θα είχε έναν προπορευόμενο σταθμό βόρεια της Κτησιφώντας, και θα ήταν σε θέση να επιβραδύνει οποιαδήποτε μελλοντική προέλαση των περσικών δυνάμεων μέσω της περιοχής. Σύμφωνα με τους όρους της ειρήνης, ο Τιριδάτης θα ανακτούσε τόσο τον θρόνο του, όσο και το σύνολο των προγονικών του αξιώσεων, και η Ρώμη θα εξασφάλιζε μία ευρεία ζώνη πολιτιστικής επιρροής στην περιοχή. [19] Επειδή η Αυτοκρατορία ήταν σε θέση να διατηρήσει τόσο συνεχή πόλεμο σε τόσα πολλά μέτωπα, αυτό έχει εκληφθεί ως ένδειξη της ουσιαστικής αποτελεσματικότητας του Διοκλητιανικού συστήματος, και της καλής θέλησης τού στρατού απέναντι στην Τετραρχιακή επιχείρηση. [20]
Remove ads
Κυβέρνηση ως Αύγουστος
Μετά την παραίτηση του Διοκλητιανού το 305 και την αναβίβαση του Κωνστάντιου Α΄ Χλωρού και του Γαλέριου στον βαθμό του Αυγούστου της Δύσης και της Ανατολής αντίστοιχα, χρειάστηκαν δύο νέοι Καίσαρες για να πάρουν τη θέση τους. Επιδιώκοντας να ενισχύσει την εξουσία του, ο Γαλέριος έδωσε τις θέσεις σε άνδρες, που ήταν σε μεγάλο βαθμό δικά του πλάσματα. [23] Ο Μαξιμίνος Δάιας, ανιψιός του Γαλέριου με μικρή εμπειρία ή επίσημη εκπαίδευση, ανέλαβε τη διοίκηση της Αιγύπτου και της Συρίας. Ο Βαλέριος Σεβήρος, συμπολεμιστής του Γαλέριου, στάλθηκε για να κυβερνήσει την Ιταλία και την Αφρική από μία βάση στο Μεδιόλανον. Επισήμως, ο καίσαρ Σεβήρος υπαγόταν στον δυτικό Αυτοκράτορα, αλλά ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στις εντολές του ευεργέτη του Γαλέριου, του οποίου η εξουσία εδραιώθηκε έτσι στα τρία τέταρτα της Αυτοκρατορίας. [23]
Ο Κωνστάντιος Α΄ Χλωρός απεβίωσε στο Εβόρακον το 306, και οι λεγεώνες ανέβασαν τον γιο του, τον Κωνσταντίνο Α΄, στη θέση του Αυγούστου (αντί του Βαλ. Σεβήρου). Ο Γαλέριος το ανακάλυψε αυτό, μόνο όταν έλαβε μία επιστολή από τον Κωνσταντίνο Α΄, ο οποίος ζήτησε συγγνώμη για την άτυπη φύση της προαγωγής του, αλλά παρ' όλα αυτά την αντιμετώπισε ως έγκυρη. Τα πρώτα συναισθήματα του Γαλέριου ήταν έκπληξη, απογοήτευση και οργή, και καθώς σπάνια μπορούσε να συγκρατήσει τα πάθη του, απείλησε να κάψει τόσο την επιστολή, όσο και τον αγγελιοφόρο. [24] [25] Η πιο ήρεμη σκέψη τον έκανε απρόθυμο να ξεκινήσει εμφύλιο πόλεμο: ο Κωνσταντίνος Α΄ είχε την αφοσίωση των λεγεώνων του Κωνστάντιου Α΄ Χλωρού, και ο χαρακτήρας του νεαρού είχε εντυπωσιάσει τον Γαλέριο κατά τη διάρκεια μίας σύγκρουσης στη Νικομήδεια . [23] Ο Γαλέριος αποφάσισε να λάβει μία συμβιβαστική θέση, επιτρέποντας στον Κωνσταντίνο να κυβερνά τις επαρχίες πέρα από τις Άλπεις, αλλά δίνοντάς του μόνο τον τίτλο τού Καίσαρα και την τέταρτη θέση μεταξύ των Τετραρχών. Ο Σεβήρος έλαβε τον τίτλο του Αυγούστου.
Λίγο αργότερα, ο Μαξέντιος, γιος του Μαξιμιανού και σύζυγος τής κόρης τού Γαλέριου, Βαλερίας Μαξιμίλλας, επαναστάτησε στην Ιταλία. [26] Η ανάγκη για πρόσθετα έσοδα είχε αναγκάσει τον Γαλέριο να αγνοήσει την παραδοσιακή απαλλαγή της Ιταλίας από οποιαδήποτε μορφή φορολογίας, και ο Μαξέντιος εκμεταλλεύτηκε την τοπική αγανάκτηση για να αυτοανακηρυχθεί "αυτοκράτορας". Ένας στρατός με επικεφαλής τον Σεβήρο έσπευσε στη Ρώμη, ελπίζοντας να αιφνιδιάσει τον σφετεριστή, [23] αλλά ο Μαξιμιανός, ο οποίος προηγουμένως είχε διοικήσει πολλά από τα εισβάλλοντα στρατεύματα, επέστρεψε από τη συνταξιοδότηση, για να υποστηρίξει τον γιο του. Ο στρατός άλλαξε στρατόπεδο, και ο Σεβήρος συνελήφθη, και αργότερα εκτελέστηκε.
Αφήνοντας τον μακροχρόνιο φίλο και στρατιωτικό σύντροφό του Λικίνιο να φυλάει τον Δούναβη, ο Γαλέριος εισέβαλε προσωπικά στην Ιταλία με έναν ισχυρό στρατό που συγκεντρώθηκε από το Ιλλυρικό και την Ανατολή. Προχώρησε μέχρι το Νάρνι, σε απόσταση εξήντα μιλίων από τη Ρώμη, αλλά οι επιδέξιες προετοιμασίες του Μαξιμιανού τον εμπόδισαν να κατακτήσει οποιαδήποτε περιοχή στην πορεία.
Η ισχυρή θέση του εχθρού ανάγκασε τον Γαλέριο να στείλει προτάσεις ειρήνης στη Ρώμη, δηλώνοντας την πατρική του αγάπη για τον Μαξέντιο και υποσχόμενος γενναιοδωρίες, αν οι επαναστάτες συνεργάζονταν. Ο Μαξέντιος αρνήθηκε την προσφορά, και εν τω μεταξύ έθεσε σε κίνδυνο την νομιμότητα της εισβολής, στέλνοντας δωροδοκίες στις Ιλλυρικές λεγεώνες. Ο Γαλέριος αναγκάστηκε να ξεκινήσει την αποχώρηση από την Ιταλία, και μόνο με μεγάλη δυσκολία κατάφερε να σταματήσει τους βετεράνους του να τον εγκαταλείψουν. [23]
Με τόσους πολλούς Αυτοκράτορες να υπάρχουν πλέον, το 308 ο Γαλέριος, μαζί με τον συνταξιούχο Αυτοκράτορα Διοκλητιανό και τον πλέον εν ενεργεία Μαξιμιανό, συγκάλεσε αυτοκρατορική διάσκεψη στο Καρνούντο, στον ποταμό Δούναβη, για να διορθώσουν την κατάσταση και να επαναφέρουν την τάξη στην κυβέρνηση. Εκεί συμφωνήθηκε ότι ο Λικίνιος θα γινόταν Αύγουστος στη Δύση, με τον Κωνσταντίνο Α΄ ως Καίσαρα. Στην Ανατολή, ο Γαλέριος παρέμεινε Αύγουστος και ο Μαξιμίνος Δάιας παρέμεινε Καίσαράς του. Ο Μαξιμιανός επρόκειτο να αποσυρθεί, και ο Μαξέντιος ανακηρύχθηκε σφετεριστής.
Το σχέδιο του Γαλέριου σύντομα απέτυχε. Ζηλεύοντας την προαγωγή του Λικίνιου, ο Μαξιμίνος Δάιας διεκδίκησε επίσης τον τίτλο του Αυγούστου . [23] Ο Μαξιμιανός, μη διατεθειμένος να αποσυρθεί, αυτοανακηρύχθηκε "αυτοκράτορας" στην Αρλ σε αντίθεση με τον Κωνσταντίνο Α΄, ο οποίος εκστράτευε εναντίον των Φράγκων. Ένας ακόμη σφετεριστής, ο Δομίτιος Αλέξανδρος, εμφανίστηκε στην Αφρική, ανεβάζοντας τον αριθμό των διεκδικητών της αυτοκρατορικής εξουσίας σε επτά. Ο Γαλέριος διατήρησε την αρχαιότητά του, και σταμάτησε να προσπαθεί να καταπατεί τις κτήσεις των άλλων Αυτοκρατόρων. Πέρασε τα τελευταία του χρόνια σε αναψυχή και σε δημόσια έργα, όπως ένα εκτεταμένο έργο υλοτομίας και αποστράγγισης στη λίμνη Πέλσο (σύγχρονη λίμνη Μπάλατον). [23]
Remove ads
Διωγμός Χριστιανών
.jpg)
Οι Χριστιανοί ζούσαν ευχάριστα κατά το μεγαλύτερο μέρος της βασιλείας του Διοκλητιανού. Οι διωγμοί που ξεκίνησαν με ένα διάταγμα της 24ης Φεβρουαρίου 303, αποδίδονται από τους Χριστιανούς στο έργο του Γαλέριου, καθώς ήταν ένθερμος υποστηρικτής των παλαιών τρόπων και των παλαιών θεών. Οι χριστιανικές συναθροίσεις απαγορεύτηκαν, από φόβο μήπως γίνουν στασιαστικές συγκεντρώσεις. Ο Διοκλητιανός δεν ήταν αντιχριστιανός κατά το πρώτο μέρος τής βασιλείας του, και οι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι ο Γαλέριος αποφάσισε να τον παρακινήσει να τους διώξει, καίγοντας κρυφά το Αυτοκρατορικό Παλάτι και κατηγορώντας τους Χριστιανούς ως σαμποτέρ. Ανεξάρτητα από το ποιος έφταιγε για την πυρκαγιά, η οργή του Διοκλητιανού ξύπνησε, και ξεκίνησε έναν από τους τελευταίους και μεγαλύτερους χριστιανικούς διωγμούς στην ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Ήταν με την επιμονή του Γαλέριου που δημοσιεύθηκαν τα τελευταία διατάγματα διωγμού κατά των Χριστιανών, ξεκινώντας το 303, και αυτή η πολιτική καταστολής διατηρήθηκε από αυτόν μέχρι την εμφάνιση του γενικού διατάγματος ανοχής, που εκδόθηκε στη Σερδική [27] [28] [29] τον Απρίλιο του 311, προφανώς κατά τη διάρκεια της τελευταίας περιόδου ασθένειάς του (βλ. Διάταγμα Ανοχής του Γαλέριου). Το τελευταίο αίτημα του Γαλέριου ήταν οι Χριστιανοί να προσευχηθούν γι' αυτόν, καθώς υπέφερε από μία οδυνηρή και θανατηφόρα ασθένεια. [30]
Αρχικά μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες των διωγμών, ο Γαλέριος αργότερα παραδέχτηκε ότι η πολιτική τής προσπάθειας εξάλειψης τού Χριστιανισμού είχε αποτύχει, λέγοντας: «επομένως, γι' αυτή την ανοχή μας, οφείλουν να προσεύχονται στον Θεό τους για την ασφάλειά μας, για την ασφάλεια τής δημοκρατίας μας και για τη δική τους, ώστε η δημοκρατία να συνεχίσει να υπάρχει αλώβητη από κάθε πλευρά, και να μπορούν να ζουν με ασφάλεια στα σπίτια τους». Ο Λακτάντιος παραθέτει το κείμενο του διατάγματος στο ηθικοποιημένο χρονικό του, για τα κακά αποτελέσματα στα οποία κατέληξαν όλοι οι διώκτες, De Mortibus Persecutorum. [31] Αυτό σηματοδότησε το τέλος του επίσημου διωγμού των Χριστιανών, ο οποίος νομιμοποιήθηκε επίσημα δύο χρόνια αργότερα από τον Κωνσταντίνο Α΄ και τον Λικίνιο με το Διάταγμα των Μεδιολάνων.
Remove ads
Το τέλος
Ο Γαλέριος απεβίωσε στα τέλη Απριλίου ή στις αρχές Μαΐου του 311 [34] από μία τρομερά φρικτή ασθένεια, που περιγράφεται από τον Ευσέβιο και τον Λακτάντιο, πιθανώς κάποια μορφή καρκίνου του εντέρου, γάγγραινα ή γάγγραινα Φουρνιέ.
Ο Γαλέριος τάφηκε στο μαυσωλείο του στο Γκάμζιγκραντ-Ρωμουλιάνα, το οποίο ήταν μέρος του παλατιού που είχε κτίσει στη γενέτειρά του, το σημερινό Ζάγιετσαρ στη Σερβία. Αρκετά κομμάτια από σκουριασμένο σιδερένια δαχτυλίδια πανοπλίας (lorica hamata) έχουν βρεθεί στο χώρο. Αυτή η πλεκτή πανοπλία μπορεί να φοριόταν από το κέρινο ομοίωμα του Αυτοκράτορα, που κάηκε κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορικής κηδείας και της τελετής αποθέωσης. Ολόκληρος ο χώρος έχει εγγραφεί στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς τον Ιούνιο του 2007.
Remove ads
Αντιρωμαϊκές κατηγορίες
Σύμφωνα με τον Λακτάντιο, Χριστιανό και σύμβουλο του Κωνσταντίνου Α΄, ο Γαλέριος επιβεβαίωσε τη Δακική του ταυτότητα και ομολόγησε τον εαυτό του εχθρό του ρωμαϊκού ονόματος, μόλις έγινε αυτοκράτορας, προτείνοντας μάλιστα η Αυτοκρατορία να ονομάζεται όχι Ρωμαϊκή, αλλά Δακική Αυτοκρατορία, προς μεγάλη φρίκη των πατρικίων και των συγκλητικών. Ο Λακτάντιος αναφέρει επίσης ότι ο Γαλέριος επέδειξε αντιρωμαϊκή στάση, μόλις απέκτησε την υψηλότερη εξουσία, φερόμενος στους Ρωμαίους πολίτες με αδίστακτη σκληρότητα, όπως οι κατακτητές φέρονταν στους κατακτημένους, όλα στο όνομα της ίδιας μεταχείρισης που ο νικηφόρος Τραϊανός είχε εφαρμόσει στους κατακτημένους Δάκες, προπάτορες του Γαλέριου, δύο αιώνες πριν.
Remove ads
Τιμητικές διακρίσεις
Η κορυφή Γαλέριος στην Ανταρκτική πήρε το όνομά της από τον Αυτοκράτορα Γαλέριο.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε τη Γαλερία Βαλερία, κόρη του Διοκλητιανού Αυτοκράτορα της Ρώμης, μετά της Ανατολής. Είχε τέκνο:
- Βαλερία Μαξιμίλλα άκμασε 293-312, παντρεύτηκε τον Μαξέντιο σφετεριστή αυτοκράτορα της Δύσης.
Από μία παλλακίδα του είχε τέκνο:
- (νόθος) Κανδιδιανός π.296-313, απεβ. 17 ετών. Μνηστεύθηκε την κόρη του Μαξιμίνου Δάια καίσαρα, μετά Αυγούστου, της Ανατολής.
Δείτε επίσης
Σημειώσεις
- Emperor Maximian apparently never issued any coinage when he was Caesar, so coins with the name "Maximianus Caesar" must represent Galerius. The only source that refers to Maximian as having been Caesar is Eutropius.[22]
Αναφορές
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads