Δεύτερη Τριανδρία
πολιτική συμμαχία στην Αρχαία Ρώμη / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Δεύτερη Τριανδρία, λατιν.: Triumviratus (43–32 π.Χ.) ήταν μία πολιτική συμμαχία, που δημιουργήθηκε μετά τη δολοφονία του Ρωμαίου δικτάτορα Ιούλιου Καίσαρα, που περιελάμβανε τον υιοθετημένο γιο τού δικτάτορα Οκταβιανό (μελλοντικό αυτοκράτορα Αύγουστο) και τους δύο πιο σημαντικούς υποστηρικτές του δικτάτορα, τον Μάρκο Αντώνιο και τον Μάρκο Αιμίλιο Λέπιδο. Η τριανδρία για την οργάνωση της δημοκρατίας (λατινικά: tresviri rei publicae constituendae), [2] όπως ήταν επίσημα γνωστή, κυβέρνησε τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία ουσιαστικά ως στρατιωτική δικτατορία, με καθέναν από τους τρεις να αναλαμβάνει την ευθύνη ενός μεμονωμένου συνόλου επαρχιών. Σε αντίθεση με την προηγούμενη Πρώτη Tριανδρία (Καίσαρας, Πομπήιος και Κράσσος), [3] [4] η Δεύτερη ήταν ένας επίσημος, νόμιμα εγκατεστημένος θεσμός, του οποίου η συντριπτική εξουσία στο Ρωμαϊκό κράτος είχε πλήρη νομική κύρωση και του οποίου η εξουσία υπερέβαινε της εξουσίας όλων των άλλων αξιωματούχων (magistrates), συμπεριλαμβανομένων των υπάτων.
Η Τριανδρία αναγνωρίστηκε επίσημα από τη Σύγκλητο με τον Lex Titia τον Νοέμβριο του 43 π.Χ., δίνοντας στους τρείς άνδρες την ανώτατη εξουσία για πέντε χρόνια (μέχρι την 1η Ιανουαρίου 37 π.Χ.), και αναθέτοντάς τους το σημαντικό καθήκον να κυνηγήσουν τους συνωμότες, που εμπλέκονταν στη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα, ιδιαίτερα τον Βρούτο και τον Κάσσιο Λογγίνο. [5] Επισήμως θεοποίησε τον Καίσαρα ως Divus Julius το 42 π.Χ., και ο Καίσαρας Οκταβιανός έγινε στο εξής Divi filius ("υιός του Θεϊκού"). [6] Για να εδραιώσει τη συμμαχία, ο Αντώνιος έδωσε τη θετή του κόρη Κλαυδία στον Οκταβιανό για γάμο και τα εδάφη της Ρώμης μοιράστηκαν μεταξύ των τριών ανδρών. Βλέποντας ότι η επιείκεια του Καίσαρα είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία του, η Δεύτερη Tριανδρία επανέφερε την προγραφή, που είχε εγκαταλειφθεί από τον Σύλλα. [7] Έτσι συμμετείχε νόμιμα στη δολοφονία μεγάλου αριθμού αντιπάλων της, προκειμένου να χρηματοδοτήσει 45 λεγεώνες της στον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο εναντίον του Βρούτου και του Κάσσιου Λογγίνου. [8] Ο Αντώνιος και ο Οκταβιανός τους νίκησαν στους Φιλίππους. [9] Εκείνη την περίοδο, ο Αντώνιος παντρεύτηκε την αδελφή του Οκταβιανού, την Οκταβία.
Η Δεύτερη Τριανδρία ήταν τελικά ασταθής και δεν μπόρεσε να αντέξει εσωτερικές ζηλοτυπίες και φιλοδοξίες. Ο Αντώνιος απεχθανόταν τον Οκταβιανό και περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στην Ανατολή, ενώ ο Λέπιδος ευνοούσε τον Αντώνιο, αλλά ένιωθε να τον επισκιάζουν και οι δύο συνάδελφοί του. Μετά την εξέγερση της Σικελίας με επικεφαλής τον Σέξτο Πομπήιο, άρχισε μία διαμάχη μεταξύ του Λέπιδου και του Οκταβιανού σχετικά με την κατανομή των εδαφών. Ο Οκταβιανός κατηγόρησε τον Λέπιδο για σφετερισμό της εξουσίας στη Σικελία και απόπειρα εξέγερσης· το 36 π.Χ. ο Λέπιδος αναγκάστηκε να εξοριστεί στο Circeii (μεταξύ Ρώμης και Νάπολης) και του αφαιρέθηκαν όλα τα αξιώματα εκτός από εκείνο του Pontifex Maximus. Οι πρώην επαρχίες του αποδόθηκαν στον Οκταβιανό. Ο Αντώνιος εν τω μεταξύ νυμφεύτηκε την ερωμένη του Καίσαρα, την Κλεοπάτρα Ζ΄, σκοπεύοντας να χρησιμοποιήσει την μυθικά πλούσια Αίγυπτο ως βάση, για να κυριαρχήσει στη Ρώμη. Στη συνέχεια ξεκίνησε ένας τρίτος εμφύλιος πόλεμος μεταξύ του Οκταβιανού από τη μία και του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας από την άλλη. Αυτός ο τελευταίος εμφύλιος πόλεμος κορυφώθηκε με την ήττα του τελευταίου στο Άκτιον (Actium) τον 31 π.Χ. Μετά οι δυνάμεις του Οκταβιανού κυνήγησαν τον Αντώνιο και την Κλεοπάτρα στην Αλεξάνδρεια, όπου και οι δύο αυτοκτόνησαν το 30 π.Χ. Με την πλήρη ήττα του Αντωνίου και την περιθωριοποίηση του Λέπιδου, ο Οκταβιανός, αφού αποκλήθηκε το 27 π.Χ. Αugustus (Σεβαστός), ένα όνομα που τον ανέβασε σε καθεστώς θεϊκότητας, παρέμεινε ως ο μοναδικός κύριος του Ρωμαϊκού κόσμου και προχώρησε στην καθιέρωση του Πριγκιπάτου ως ο πρώτος Ρωμαίος «Πρίγκιπας» (Αυτοκράτορας). [10]