Διακήρυξη του Ελσίνκι
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Διακήρυξη του Ελσίνκι είναι ένα θεμελιώδες έγγραφο για τη βιοϊατρική έρευνα που λειτουργεί ως κώδικας δεοντολογίας της έρευνας και παρέχει αρχές για την προστασία των ανθρώπινων υποκειμένων στη βιοϊατρική έρευνα.[1] Δημοσιεύθηκε το 1964 στο Ελσίνκι από την 18η Γενική Συνέλευση της Παγκόσμιας Ιατρικής Ένωσης (WMA).[2][3]
Το έγγραφο αυτό δεν είναι νομικά δεσμευτικό βάσει του διεθνούς δικαίου. Έχει ενσωματωθεί, ωστόσο, στους νόμους που διέπουν την ιατρική έρευνα σε χώρες σε όλο τον κόσμο και έχει χρησιμεύσει ως βάση για την ανάπτυξη άλλων διεθνών κατευθυντήριων γραμμών. Η διακήρυξη αυτή επεκτάθηκε και έγινε πιο συμπεριληπτική, κάτι το οποίο την έκανε πιο αμφιλεγόμενη. Ως αποτελεσμα, κάποιοι οργανισμοί έχουν αλλάξει ορισμένα από τα σημεία της ή την έχουν εγκαταλείψει εξ ολοκλήρου.[2]
Ο βασικός σκοπός της διακήρυξης είναι να παρέχει καθοδήγηση σε γιατρούς και άλλους συμμετέχοντες στην ιατρική έρευνα που αφορά ανθρώπους. Η ιατρική έρευνα που περιλαμβάνει ανθρώπινα υποκείμενα περιλαμβάνει έρευνα για αναγνωρίσιμο ανθρώπινο υλικό ή αναγνωρίσιμα δεδομένα.[4]