Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Εδουάρδος Α΄ (Edward I of England, 17 Ιουνίου 1239 – 7 Ιουλίου 1307), ή Εδουάρδος ο Μακροσκελής (Edward Longshanks), από τον Οίκο του Ανζού ήταν βασιλιάς της Αγγλίας και δούκας της Ακουιτανίας (1272-1307) ήταν μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Ερρίκου Γ΄ της Αγγλίας και της Ελεονώρας της Προβηγκίας. Το προσωνύμιο Μακροσκελής το πήρε από το μεγάλο ύψος του 1.95, είχε μακριά πόδια και χέρια, ήταν μελαχροινός κληρονομώντας τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της μητέρας του από την Προβηγκία. Θεωρείται ο κορυφαίος και σκληρότερος Πλανταγενέτης μονάρχης, ψηφίστηκε 92ος ανάμεσα στους 100 διασημότερους Βρετανούς (2002).
Συγκρούστηκε με τον πατέρα του, όταν ο Ερρίκος Γ΄ πήγε στο Παρίσι για διαπραγματεύσεις ο νεαρός Εδουάρδος συνωμότησε με τους βαρόνους για να τον εκθρονίσει (1259). Ο Ερρίκος επέστρεψε αμέσως στην Αγγλία νίκησε τους επαναστάτες και αφαίρεσε όλες τις αρμοδιότητες από τον γιο του. Ο Εδουάρδος ήταν διαφορετικός χαρακτήρας από τον ήπιο πατέρα του ορμητικός, φιλόδοξος και ικανός στρατιωτικός αρχηγός που νίκησε τον Σάιμον ντε Μονφόρντ στη μάχη του Ίβσαμ (1265). Κατέστειλε τις εξεγέρσεις με βιαιότητα και καταδίωξε όλα τα επιζήσαντα ξαδέλφια του από τον Οίκο του Μονφόρ.