Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, γνωστή και ως Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ),[1] υιοθετήθηκε υπό την αιγίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης[2] το 1950 με σκοπό την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών.[3] Τέθηκε σε ισχύ στις 3 Σεπτεμβρίου 1953.[4] Όλα τα κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης είναι συμβαλλόμενα μέρη στη Σύμβαση, και τα νέα μέλη αναμένεται να την επικυρώσουν το ταχύτερο δυνατό.[5]
- Η συντομογραφία ΕΣΔΑ ανακατευθύνει εδώ. Βλέπε επίσης Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών | |
---|---|
Επετειακό γραμματόσημο | |
Υπογραφή | 4 Νοεμβρίου 1950 |
Τοποθεσία | Ρώμη |
Σε ισχύ | 3 Σεπτεμβρίου 1953 |
Συμβαλλόμενοι | 46 (όλα τα κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης) |
Θεματοφύλακας | Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης |
Γλώσσες | Αγγλικά και Γαλλικά |
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ιδρύθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1959, σύμφωνα με το άρθρο 19 της Σύμβασης.[6] Κάθε άτομο, ομάδα ατόμων ή μη κυβερνητική οργάνωση που θεωρεί ότι έχουν παραβιαστεί τα δικαιώματά της σύμφωνα με τη Σύμβαση από ένα κράτος μέλος και που έχει εξαντλήσει όλα τα εσωτερικά ένδικα μέσα μπορεί να προσφύγει στο Δικαστήριο. Τα κράτη μέλη μπορούν επίσης να προσφύγουν εναντίον άλλων κρατών μελών στο Δικαστήριο, αν και αυτή η δυνατότητα σπάνια χρησιμοποιείται.[7][8] Οι αποφάσεις που διαπιστώνουν παραβιάσεις είναι οριστικές και νομικά δεσμευτικές για τα κράτη μέλη,[3] ενώ το Δικαστήριο έχει επίσης τη δυνατότητα να επιδικάσει χρηματική ικανοποίηση ως αποζημίωση για ηθική βλάβη που υπέστη ο προσφεύγων.[9][7] Η Επιτροπή Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης παρακολουθεί την εκτέλεση των αποφάσεων του Δικαστηρίου από τα κράτη μέλη.[10][11]
Η Σύμβαση έχει σημαντική επιρροή στο εσωτερικό δίκαιο των χωρών μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης[12] και θεωρείται ευρέως ως η πιο αποτελεσματική διεθνής συνθήκη για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.[13][14]