Ηλεκτρομαγνήτης
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο ηλεκτρομαγνήτης είναι τύπος μαγνήτη στον οποίο το μαγνητικό πεδίο παράγεται από ηλεκτρικό ρεύμα. Οι ηλεκτρομαγνήτες αποτελούνται συνήθως από σύρμα τυλιγμένο σε ένα πηνίο. Το ρεύμα διαμέσου του σύρματος δημιουργεί μαγνητικό πεδίο το οποίο συγκεντρώνεται στην οπή, δηλώνοντας το κέντρο του πηνίου. Το μαγνητικό πεδίο εξαφανίζεται όταν κλείσει το ρεύμα. Οι στροφές του σύρματος συχνά τυλίγονται γύρω από έναν μαγνητικό πυρήνα κατασκευασμένο από σιδηρομαγνητικό υλικό όπως ο σίδηρος. Ο μαγνητικός πυρήνας συγκεντρώνει τη μαγνητική ροή και δημιουργεί έναν πιο ισχυρό μαγνήτη.
Το κύριο πλεονέκτημα ενός ηλεκτρομαγνήτη έναντι ενός μόνιμου μαγνήτη είναι ότι το μαγνητικό πεδίο μπορεί να αλλάξει γρήγορα ελέγχοντας την ποσότητα ηλεκτρικού ρεύματος στην περιέλιξη. Ωστόσο, σε αντίθεση με έναν μόνιμο μαγνήτη που δεν χρειάζεται ρεύμα, ένας ηλεκτρομαγνήτης απαιτεί συνεχή παροχή ρεύματος για να διατηρήσει το μαγνητικό πεδίο.
Οι ηλεκτρομαγνήτες χρησιμοποιούνται ευρέως ως εξαρτήματα άλλων ηλεκτρικών συσκευών, όπως κινητήρες, γεννήτριες, ηλεκτρομηχανικές ηλεκτρομαγνητικές βαλβίδες, ρελέ, ηχεία, σκληροί δίσκοι, μαγνητικοί τομογράφοι, επιστημονικά όργανα και εξοπλισμός μαγνητικού διαχωρισμού. Οι ηλεκτρομαγνήτες χρησιμοποιούνται επίσης στη βιομηχανία για τη συλλογή και μετακίνηση βαρέων σιδερένιων αντικειμένων όπως παλιοσίδερο και χάλυβα.[2]